Hiperkapnia

Wprowadzenie Hiperkapnia to strategia ochronna, która została uznana i udowodniona w leczeniu dzieci z niewydolnością oddechową, pozwalając na pewien poziom podniesienia PaCO2, aby uniknąć uszkodzenia płuc spowodowanego dużą objętością oddechową i hiperwentylacją. Podczas hiperkapnii nie występuje hipoksemia. Chociaż PaCO2 ma niższą wartość pH, w klinice występuje tylko tymczasowe zahamowanie neurologiczne, które charakteryzuje się powolną reakcją lub śpiączką.

Przyczyna

Hiperkapnia ma dobry wpływ na leczenie niektórych chorób płuc u dorosłych, takich jak zespół niewydolności oddechowej dorosłych (ARDS), przewlekła niedrożność dróg oddechowych i wentylacja mechaniczna u pacjentów z astmą oskrzelową, znacznie zmniejszając wyciek powietrza, uszkodzenie miąższu płuc i Występują powikłania, takie jak problemy z maszyną; w chorobie błony szklistej wcześniaków częstość występowania barotraumy i dysplazji oskrzelowo-płucnej (BPD) jest znacznie zmniejszona. Podczas hiperkapnii nie występuje hipoksemia. Chociaż PaCO2 ma niższą wartość pH, w klinice występuje tylko tymczasowe zahamowanie neurologiczne, które charakteryzuje się powolną reakcją lub śpiączką.

Sprawdź

Powiązana kontrola

Analiza gazometrii krwi tętniczej rutynowy nieskuteczny stosunek objętości jamy do objętości oddechowej

Dlatego klinicznie należy zbadać pacjentów z hiperkapnią:

Po pierwsze badanie fizykalne

Zebranie wywiadu medycznego daje nam pierwsze wrażenie i objawienie, a także prowadzi nas do koncepcji natury choroby.

Po drugie, kontrola laboratoryjna

Badania laboratoryjne muszą być podsumowane i przeanalizowane na podstawie obiektywnych danych uzyskanych z wywiadu lekarskiego i badania fizykalnego, na podstawie których można zaproponować kilka możliwości diagnostycznych, a badania te powinny zostać poddane dalszej analizie w celu potwierdzenia diagnozy.

Diagnostyka różnicowa

Hiperkapnia należy odróżnić od następujących objawów:

Hipoksemia: odnosi się do braku tlenu we krwi, objawiającego się głównie obniżeniem ciśnienia parcjalnego tlenu i nasycenia tlenem krwi Hipoksemia jest jedną z najczęstszych krytycznych chorób chorób układu oddechowego i jednym z ważnych objawów klinicznych niewydolności oddechowej. Ponieważ hipoksemia odnosi się do faktu, że poziomy tlenu we krwi tętniczej są niższe niż normalnie i są wynikiem zewnętrznych zaburzeń oddechowych.

Niedotlenienie: Nieprawidłowa funkcja tkanki narządu z powodu braku tlenu w komórkach jest wynikiem wewnętrznych zaburzeń oddechowych.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.