Odpowiedź sen-czuwanie

Wprowadzenie Przebudzenie: Odnosi się do stanu czujności, wskazując, że dana osoba jest psychicznie i fizjologicznie (głównie w autonomicznym układzie nerwowym) gotowa do odpowiedzi. Wdychanie niedotlenienia lub gazu o wysokim stężeniu CO 2 może wywołać reakcję budzenia się podczas snu.

Przyczyna

Sen można podzielić na szybki ruch gałek ocznych (szybki REM ruchów gałek ocznych) i nie-szybki sen gałek ocznych (sen NREM bez szybkich ruchów gałek ocznych), który można dalej podzielić na lekki sen (I, II) I głęboki sen (III, IV).

(1) Sen REM: zwiększony metabolizm i aktywność mózgu. Oprócz mięśni oka i mięśni przepony, napięcia mięśni szkieletowych, takie jak mięśnie międzyżebrowe, mięśnie wdechowe i mięśnie górnych dróg oddechowych zostały znacznie zahamowane, częstość akcji serca i ciśnienie krwi były nieregularne, a reakcje oddechowe na niedotlenienie i wysoką stymulację CO2 były znacznie osłabione. Reakcja pobudki była również znacznie powolna. Sen REM zwykle trwa od 20 do 30 m i powtarza się co 90 do 120 m.

(2) Sen NREM: metabolizm i aktywność mózgu są zmniejszone, a elektroencefalogram (EEG) pokazuje rozproszone wolne fale. Tętno jest zwykle powolne i regularne, wentylacja jest nieco zmniejszona, PaC02 można zwiększyć o 0,27 ~ 0,4 kPa (2 ~ 3 mmHg). Wdychanie niedotlenienia lub gazu o wysokim stężeniu CO 2 może wywołać reakcję budzenia się podczas snu. NREM zwykle trwa od 70 do 100 m, a NREM pojawia się pierwszy w normalnym śnie ludzi, na przemian z REM. REM sen stanowi około 20% do 25% całkowitego czasu snu na noc, a NREM stanowi 75% do 80%.

(C) wpływ snu na górne drogi oddechowe i mięsień piersiowy: normalne oddychanie wymaga wysokiego stopnia koordynacji skurczu mięśni oddechowych. Mięsień górnych dróg oddechowych ma pewne napięcie podstawowe, aby utrzymać otwarte drogi oddechowe. Wyładowanie nerwowe powoduje kurczenie się mięśni górnych dróg oddechowych przed każdym skurczem przepony. Skurcz genioglosusa porusza język, aby zamocować ścianę gardła do przodu, dalej utrzymując otwór górnych dróg oddechowych i przeciwdziałając efektowi pułapkowania podciśnienia w jamie gardła na górnych drogach oddechowych. Następnie skurcz mięśnia międzyżebrowego stabilizuje ścianę klatki piersiowej, a skurcz przepony wytwarza podciśnienie opłucnowe w celu zakończenia inhalacji.

W normalnej fazie snu NREM, napięcie podstawowe mięśni górnych dróg oddechowych jest zmniejszone, średnica górnych dróg oddechowych jest zmniejszona, a opór dróg oddechowych jest zwiększony, ale faza wyładowania mięśni górnych dróg oddechowych i rytmiczne skurcze mięśni międzyżebrowych pozostają nienaruszone. Napięcie podstawowe mięśni górnych dróg oddechowych, mięśni międzyżebrowych i większości mięśni szkieletowych jest dodatkowo tłumione podczas snu REM. Zmniejszone napięcie mięśni gardła może powodować uwięzienie górnych dróg oddechowych podczas inhalacji. Zmniejszone napięcie podstawowe genioglossusa może powodować przesunięcie podstawy języka do tyłu i zwężenie dróg oddechowych. Zmniejszone napięcie mięśni międzyżebrowych może prowadzić do niestabilności ściany klatki piersiowej podczas wdechu, powodując sprzeczne ruchy klatki piersiowej i brzucha. W fazie snu REM można również zahamować rozładowanie w fazie wdechowej górnych dróg oddechowych i mięśnia międzyżebrowego. Gdy podciśnienie przepony wzrasta po skurczeniu przepony, pogarsza się tendencja do pułapkowania górnych dróg oddechowych i niestabilność ściany klatki piersiowej.

Ponadto faza snu REM, pobudzenie snu i bodźce zewnętrzne są w większości zahamowane i bardziej prawdopodobne jest wystąpienie nieefektywnej lub niedrożnej wentylacji.

Sprawdź

Powiązana kontrola

Elektromiografia elektrokardiogramu (PSG)

Reakcja pobudzenia snu spowodowana bezdechem może wystąpić we wszystkich fazach snu, ale zwykle jest widoczna w fazie II snu NREM. Wynika to z tego, że reakcja budzenia często występuje przed osiągnięciem głębokiego snu, co powoduje brak głębokiego snu (etapy III i IV), a sen REM jest stosunkowo przedłużony. Czas snu po bezdechu jest bardzo krótki, tylko 10–30 s. Oddech może być normalny, gdy budzi się sen lub może być parskany z powodu częściowej niedrożności górnych dróg oddechowych.

Diagnostyka różnicowa

Diagnostyka różnicowa reakcji na wybudzanie ze snu:

(1) Zespół bezdechu-przeszkody (OSAS): OSAS jest dominującą chorobą w zaburzeniach oddychania u dorosłych w stanie snu. Diagnoza opiera się na braku przepływu powietrza w górnych drogach oddechowych przez ponad 10 sekund. Łącznie ponad 5 razy na godzinę, ponad 30 razy w ciągu 6 godzin snu na noc.

OSAS występuje głównie u osób otyłych i może być związany z wrodzonymi i nabytymi nieprawidłowościami zwężenia górnych dróg oddechowych spowodowanymi niedoczynnością tarczycy, akromegalią lub migdałkami, przerostem gruczołu proliferacyjnego i małą szczęką. Większość dorosłych OSAS nie ma wyraźnych zmian anatomicznych, a ich patofizjologia nie została w pełni wyjaśniona. Jednak ogólnie uważa się, że jest to związane ze zmniejszonym napięciem podstawy mięśni dróg oddechowych, utratą wydzieliny z mięśni górnych dróg oddechowych lub zaburzeniami koordynacji skurczów przepony w czasie snu. Nieprawidłowa anatomia górnych dróg oddechowych powoduje, że kaliber jest wąsko wąski lub podatność jest nienormalnie zwiększona, a górne drogi oddechowe są uwięzione podczas inhalacji, tworząc OSAS.

Reakcja pobudzenia snu spowodowana bezdechem może wystąpić we wszystkich fazach snu, ale zwykle jest widoczna w fazie II snu NREM. Wynika to z tego, że reakcja budzenia często występuje przed osiągnięciem głębokiego snu, co powoduje brak głębokiego snu (etapy III i IV), a sen REM jest stosunkowo przedłużony. Czas snu po bezdechu jest bardzo krótki, tylko 10–30 s. Oddech może być normalny, gdy budzi się sen lub może być parskany z powodu częściowej niedrożności górnych dróg oddechowych.

Podczas bezdechu, chociaż nie ma przepływu powietrza w górnych drogach oddechowych, nadal wykonuje się ćwiczenia oddechowe klatki piersiowej i brzucha, a podciśnienie w klatce piersiowej znacznie się waha, do 7,8 kPa (80 cm H2O). Z powodu pułapkowania górnych dróg oddechowych do pęcherzyków płucnych dochodzi niewielka ilość gazu środowiskowego lub nie ma go wcale, co może prowadzić do ciężkiej hipoksemii i zatrzymania CO2, postępującej bradykardii i przemijającego częstoskurczu na końcu bezdechu. Czasami blok zatok, przegrody przedsionkowo-komorowe, ucieczka guzkowa lub komorowa, kwasica wywołana hipoksemią i niedokrwienie mięśnia sercowego wytwarzają ektopowy rytm przedsionkowo-komorowy. Ciężkim pacjentom z OSAS towarzyszy senność w ciągu dnia, hiperkapnia po przebudzeniu, a nawet nadciśnienie płucne i niewydolność prawej serca.

(b) Zespół centralnego bezdechu sennego (CSAS): CSAS jest definiowany jako górna droga oddechowa bez przepływu powietrza przez ponad 10 s, i nie ma ćwiczeń oddechowych w klatce piersiowej i brzuchu. CSAS jest mniej powszechny i ​​może współistnieć z OSAS. Może wystąpić w dowolnej fazie snu, ale oczywiste nieprawidłowości są widoczne tylko podczas snu NREM. CSAS może istnieć samodzielnie lub w połączeniu z chorobami ośrodkowego układu nerwowego, takimi jak uraz pnia mózgu, guzy, zawał i infekcja. Istnieją również doniesienia o CSAS związanych z zaburzeniami nerwowo-mięśniowymi, takimi jak polio i dystrofia miotoniczna. Po przebudzeniu można utrzymać odpowiednią wentylację, ale podczas snu dochodzi do nieprawidłowej regulacji ośrodka oddechowego i występuje bezdech centralny (lub obturacyjny).

(C) zaburzenia oddychania podczas snu u pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc

Pacjentom z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc może towarzyszyć znaczące pogorszenie układu oddechowego i wymiany gazowej, głównie z powodu poważnego zmniejszenia nasycenia krwi tętniczej i przejściowych specyficznych zaburzeń oddechowych, takich jak bezdech i hipopnea. Faza snu REM jest najbardziej oczywista, a mechanizm jest nadal niejasny, co może być związane z nieprawidłową aktywnością oddechową towarzyszącą snu. Ponadto pacjenci ci mają powolną chemiczną odpowiedź oddechową, gdy nie śpią, i mogą być jeszcze bardziej zaostrzeni podczas snu, aby zmniejszyć odpowiedź wentylacyjną.

(4) Zjawisko podobne do bezdechu

Istnieją dwa rodzaje zjawisk podobnych do bezdechu, które można łatwo pomylić z zespołem bezdechu sennego: 1 łagodna padaczka bez napadów padaczkowych może również mieć bezdech. Jeśli występuje podczas snu lub po epizodzie przypominającym sen, stan ten można pomylić z bezdechem sennym, który można zidentyfikować za pomocą EEG. Oddychanie Chen-Shi można zaobserwować u pacjentów ze zmniejszoną wydajnością serca lub przedłużonym krążeniem, a także różnymi chorobami neurologicznymi wpływającymi na ośrodek oddechowy i niektórymi osobami starszymi. Trudno odróżnić bezdech centralny i oba mogą współistnieć. Jednak amplituda oddechowa oddechu Chen-Shi zmienia się umiarkowanie, od małego do dużego, następnie staje się mniejsza do bezdechu, a czas bezdechu jest krótszy. Bezdech centralny zwykle pojawia się nagle i często w połączeniu z reakcją na przebudzenie czas bezdechu jest dłuższy, nawet do 60 lat. Ponadto oddychanie Chen-Shi może nadal budzić się, podczas gdy bezdech centralny nie pojawia się podczas czuwania i często ulega zaostrzeniu podczas snu REM.

(5) Nieregularne oddychanie podczas normalnego snu

Normalni ludzie w fazie snu REM są zwykle bardziej regularni, a na początku snu widać kilka minut niestabilności oddechowej i zanikają po stabilnym śnie. Bezdech obserwowany w tym okresie nie miał ruchów oddechowych i łatwo go pomylić z CSAS. Obturacyjny bezdech senny może również wystąpić u bezobjawowych zdrowych osób, ale zwykle mniej niż 20 razy na noc, z jedynie łagodnym nasyceniem tętniczym tlenem. Jeśli wystąpi faza snu REM, znaczny spadek nasycenia tętniczego tlenu może wynikać z osłabionej reakcji budzenia.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.