Drżenie zatrucia rtęcią

Wprowadzenie Zatrucie rtęcią charakteryzuje się zaburzeniami psycho-nerwowymi, zapaleniem dziąseł i drżeniem. Ostre zatrucie rtęcią występuje, gdy następuje wdychanie oparów rtęci w dużych dawkach lub spożycie związków rtęci. Osoby uczulone na rtęć mogą zostać zatrute, nawet jeśli są częściowo pokryte olejem rtęciowym. Wydobycie rtęci, wytapianie amalgamatu, wydobycie złota i srebra, prostowniki rtęciowe i pompy próżniowe, lampy, mierniki, termometry, amalgamaty, rtęć, pigmenty, farmaceutyki, chłodziwa i antyatomy z reaktorów jądrowych Pracownicy produkcyjni materiałów radiacyjnych itp. Organiczne związki rtęci były w przeszłości stosowane głównie jako fungicydy rolnicze, ale są one bardzo toksyczne i nie są już produkowane ani stosowane w Chinach.

Przyczyna

Pary rtęci łatwiej przenikają przez zawierającą lipidy błonę komórkową ściany pęcherzykowej, wiążą się z lipidami we krwi i są szybko dystrybuowane do tkanek w całym ciele. Rtęć utlenia się do Hg2 + w czerwonych krwinkach i innych tkankach i gromadzi się w połączeniu z białkami, co utrudnia jej uwalnianie. Rtęć metaliczna jest słabo wchłaniana w przewodzie pokarmowym, zaledwie około jednej dziesiątej tysięcznej dawki pokarmu, a sól rtęci wchłaniana jest w przewodzie pokarmowym o około 10%. Rtęć jest wydalana głównie z moczem i kałem, a ślina, mleko i pot są również wydalane w niewielkiej ilości, a płuca są wydychane. Okres półtrwania rtęci w ciele wynosi 60 dni, sól rtęci wynosi około 40 dni, a ilość wydalania jest większa w ciągu pierwszych 4 dni.

Jony rtęci można łatwo łączyć z grupami sulfhydrylowymi w celu inaktywacji oksydazy cytochromowej, kinazy pirogronianowej, dehydrogenazy bursztynianowej itp. Związanych z grupami sulfhydrylowymi. Rtęć wiąże się również z grupami aminowymi, karboksylowymi i fosforylowymi, aby wpływać na aktywność grup funkcyjnych. Ponieważ wpływa to na aktywność tych enzymów i grup funkcyjnych, aktywność biologiczna komórki i prawidłowy metabolizm są zaburzone, co ostatecznie prowadzi do degeneracji komórek i martwicy. W ostatnich latach stwierdzono, że uszkodzenie rtęci przez nerki jest spowodowane głównie przez nerkowe proksymalne komórki nabłonkowe cewkowe. Rtęć może również powodować zaburzenia odporności, wytwarzać autoprzeciwciała i rozwijać zespół nerczycowy lub kłębuszkowe zapalenie nerek.

Sprawdź

Powiązana kontrola

Rtęć w moczu w surowicy (Hg)

1. Drżenie fizjologiczne: W niektórych przypadkach u większości normalnych osób drżenie ręki będzie nieznaczne, gdy kończyny górne będą rozciągnięte do przodu. Nasilenie drżenia fizjologicznego można zaobserwować w stanach lękowych, stresie, zmęczeniu, zaburzeniach metabolicznych (np. Odstawienie alkoholu, tyreotoksykoza) lub stosowaniu niektórych leków (np. Kofeiny i innych inhibitorów fosfodiesterazy, beta- Agonista adrenergiczny, hormon kory nadnerczy).

2, drżenie pierwotne (łagodne dziedziczne): subtelne lub zgrubne powolne drżenie, zwykle dotykające rąk, głowy i strun głosowych. W 50% przypadków występują autosomalne dominujące czynniki genetyczne. Drżenie może być jednostronne. Drżenie jest bardzo niewielkie lub nie występuje w spoczynku i może powodować drżenie, gdy pacjent wykonuje delikatne ruchy, a drżenie pierwotne jest nasilane pod wpływem dowolnego z czynników, które mogą nasilić drżenie fizjologiczne. Wraz ze wzrostem wieku częstość występowania drżenia pierwotnego wzrasta i czasami mylnie nazywana jest drżeniem starczym.

3, choroba Parkinsona: choroba Parkinsona (choroba Parkinsona) znana również jako „porażenie drżeniem”, choroba Parkinsona lub choroba Parkinsona. Choroba jest chorobą neurodegeneracyjną powszechną u osób w średnim wieku i starszych i zwykle rozwija się po 60. roku życia. Przejawiające się głównie jako powolny ruch pacjenta, drżenie rąk i stóp lub innych części ciała, ciało traci miękkość i staje się sztywne. Najwcześniejszym systematycznym opisem choroby był brytyjski lekarz Jane Parkinson, który nie wiedział, do jakiego rodzaju choroby należy zaklasyfikować chorobę, co nazwano „porażeniem drżącym”. Choroba Parkinsona jest czwartą najczęstszą chorobą neurodegeneracyjną u osób starszych, z 1% osób w wieku ≥65 lat i 0,4% osób w wieku> 40 lat. Choroba może również wystąpić w dzieciństwie lub w wieku dojrzewania.

4. Drżenie chorób móżdżku: Celowe drżenie (obserwowane w stwardnieniu rozsianym i innych zaburzeniach móżdżku) występuje, gdy poruszająca się kończyna zbliża się do celu. Drżenie wspomagające (pozycyjne) jest dużym, obrotowym drżeniem na bliższym końcu kończyny, które jest najbardziej wyraźne, gdy pacjent próbuje utrzymać stałą postawę lub obciążenie. Titubation to duże drżenie głowy i ciała, a także rodzaj drżenia wspomagającego, które jest oczywiste przy utrzymaniu pozycji pionowej i znika po leżeniu. Drżenie klapopodobne obserwuje się w przypadkach encefalopatii wątrobowej i innych encefalopatii metabolicznych. Kiedy pacjent wyciąga ręce do przodu, następuje duży, powolny, nie rytmiczny ruch. Za pomocą zapisów elektromiograficznych można zaobserwować, że gdy pacjent próbuje utrzymać stałą postawę, w mięśniu antygrawitacyjnym występuje przerywana elektromiografia, co powoduje drżenie trzepoczące; dlatego nie jest to prawdziwy drżenie, ale rodzaj Mioklonie, ujemne mioklonie.

5, drżenie choroby Wilsona: W chorobie Wilsona może wystąpić celowe drżenie i drżenie spoczynkowe. Najbardziej charakterystyczny jest rytmiczny klaps na dystalnym końcu kończyny lub działanie przypominające trzepotanie na bliższym końcu kończyny.

6. Drżenie samoistne (ET): Znane również jako drżenie pierwotne, jest to jedno z najczęstszych drżeń dorosłych. Częstość występowania wynosi około 0,4-5%, a zapadalność wzrasta z wiekiem. ET jest uważana za łagodną chorobę, która nie zmniejsza oczekiwanej długości życia pacjentów. Jest to jedyny przejaw dyskinezy z drżeniem, objawiającym się głównie ruchem ręki lub głowy i drżeniem postawy, nasilonym podczas stresu, bez sztywności mięśni i powolnego ruchu. Ponad 50% pacjentów z ET ma dodatni wywiad rodzinny i dominuje autosomalnie.

Diagnostyka różnicowa

Diagnostyka różnicowa drżenia rtęciowego:

Po pierwsze, ostre zatrucie rtęcią

Głównie spowodowane przez związki rtęci, takie jak rtęć doustna. Pacjenci z ostrym żrącym zapaleniem jamy ustnej i zapaleniem żołądka i jelit występują od kilku minut do kilkudziesięciu minut po przyjęciu leku. Pacjent skarżył się na pieczenie w jamie ustnej i gardle, miał nudności, wymioty, ból brzucha, a następnie biegunkę. Wymioty i kał często mają krwawy śluz i zrzucają martwiczą tkankę. Pacjentom często może towarzyszyć niewydolność krążenia obwodowego i perforacja przewodu pokarmowego. Ostra niewydolność nerek może wystąpić po 3 do 4 dniach (poważnie w ciągu 24 godzin). Jednocześnie może dojść do uszkodzenia wątroby.

Wdychanie wysokich stężeń par rtęci może powodować gorączkę, chemiczne zapalenie tchawicy i oskrzeli oraz zapalenie płuc, niewydolność oddechową i ostrą niewydolność nerek.

Kontakt skóry z rtęcią i jej związkami może powodować kontaktowe zapalenie skóry i jest uczulony. Wysypka to rumieniowata grudka, którą można wtopić w kawałek lub utworzyć blister, a następnie przeprowadzić pigmentację.

Po drugie, chroniczne zatrucie rtęcią

Często spowodowane przez zawodowe wdychanie par rtęci, niewielka liczba pacjentów może być również spowodowana przez zastosowanie preparatów rtęciowych. Objawami psycho-neuro- mogą być zawroty głowy, ból głowy, bezsenność i więcej snów, po których następują emocje lub depresja, lęk i nieśmiałość oraz zaburzenia autonomiczne, takie jak zaczerwienienie, pocenie się i zadrapania skóry. Drżenie mięśni jest najpierw widoczne w palcach, powiekach i języku, a później wpływa na ramiona, kończyny dolne i głowę, a nawet całe ciało; jest bardziej zauważalne, gdy jest zauważone i podekscytowane. Objawami jamy ustnej są głównie przekrwienie błony śluzowej, wrzody, obrzęk i krwawienie dziąseł, luźne zęby i zrzucanie.

Osoby o złej higienie jamy ustnej widzą niebiesko-czarne drobne cząstki siarczku rtęci ułożone w rzędach linii rtęci, co jest wskaźnikiem absorpcji rtęci. W nerce dochodzi do subklinicznej dysfunkcji kanalików, białkomoczu o niskiej masie cząsteczkowej oraz zapalenia nerek i zespołu nerczycowego. Oczekuje się, że uszkodzenie nerek ustąpi po ekspozycji na rtęć. Pacjenci z przewlekłym zatruciem mogą nadal mieć utratę masy ciała, zaburzenia seksualne, zaburzenia miesiączkowania kobiet lub poronienia oraz nadczynność tarczycy, neuropatię obwodową. Odbicie brązowego światła w przedniej komorze soczewki jest uważane za „zapalenie soczewkowe rtęci” spowodowane odkładaniem się rtęci. Odbicie brązowego światła może utrzymywać się po ustąpieniu objawów zatrucia lub po oddzieleniu od rtęci. Jest to kolejny marker absorpcji rtęci. .

Diagnostyka różnicowa drżenia rtęciowego:

1. Drżenie fizjologiczne: w niektórych przypadkach u większości normalnych osób drżenie ręki jest nieznaczne, gdy kończyny górne są wyciągnięte do przodu. Wzmocnienie drżenia fizjologicznego można zaobserwować w stanach lękowych, napięciu, zmęczeniu i zaburzeniach metabolicznych (np. , odstawienie alkoholu, tyreotoksykoza) lub stosowanie niektórych leków (na przykład kofeiny i innych inhibitorów fosfodiestera, agonistów receptorów beta-adrenergicznych, hormonów kory nadnerczy).

2, drżenie pierwotne (łagodne dziedziczne): drobne lub zgrubne powolne drżenie, zwykle dotykające rąk, głowy i strun głosowych. W 50% przypadków występują autosomalne dominujące czynniki genetyczne. Drżenie może być jednostronne. Drżenie Jest łagodny lub nie występuje w spoczynku. Kiedy pacjent wykonuje delikatne ruchy, może powodować drżenie. Pod wpływem wszelkich czynników, które mogą wzmocnić drżenie fizjologiczne, drżenie pierwotne również wzrośnie. Z wiekiem drżenie pierwotne Częstość występowania również wzrosła i czasami mylnie określana jest jako starcze drżenie.

3, choroba Parkinsona: choroba Parkinsona (choroba Parkinsona) znana również jako „porażenie drżeniem”, choroba Parkinsona lub choroba Parkinsona. Choroba jest chorobą neurodegeneracyjną powszechną u osób w średnim wieku i starszych i zwykle rozwija się po 60. roku życia. Przejawiające się głównie jako powolny ruch pacjenta, drżenie rąk i stóp lub innych części ciała, ciało traci miękkość i staje się sztywne. Najwcześniejszym systematycznym opisem choroby był brytyjski lekarz Jane Parkinson, który nie wiedział, do jakiego rodzaju choroby należy zaklasyfikować chorobę, mówiąc, że chorobą jest „porażenie drżeniem”. Choroba Parkinsona jest czwartą najczęstszą chorobą neurodegeneracyjną u osób starszych, z 1% osób w wieku ≥65 lat i 0,4% osób w wieku> 40 lat Choroba może być również stosowana u dzieci. Początek lub dojrzewanie.

4. Drżenie chorób móżdżku: Celowe drżenie (obserwowane w stwardnieniu rozsianym i innych zaburzeniach móżdżku) występuje, gdy zbliża się cel do poruszającej się kończyny. Drżenie wspomagające (pozycyjne) to rażący obrót bliższej kończyny. Drżenie seksualne jest najbardziej wyraźne, gdy pacjent próbuje utrzymać stałą postawę lub wagę. Titubation jest dużym drżeniem głowy i ciała. Jest to również drżenie podtrzymujące. Jest oczywiste, gdy utrzymuje się w pozycji pionowej i znika po leżeniu. Trzepotliwe drżenie obserwuje się w przypadkach encefalopatii wątrobowej i innej encefalopatii metabolicznej. Kiedy pacjent wyciąga ręce do przodu, następuje duży, powolny, nie rytmiczny ruch. Zastosowanie zapisu EMG można zaobserwować, gdy pacjent stara się utrzymać stałą postawę. W tym czasie w mięśniu antygrawitacyjnym występuje przerywana elektromiografia, co powoduje drżenie trzepoczące; dlatego nie jest to prawdziwy drżenie, ale zjawisko miokloniczne, ujemne mioklonie.

5. Drżenie w chorobie Wilsona: w chorobie Wilsona może wystąpić celowe drżenie i drżenie spoczynkowe Najbardziej charakterystycznym jest rytmiczne uderzenie w dystalny koniec kończyny lub trzepotanie w bliższym końcu kończyny.

6. Drżenie samoistne (ET): Znane również jako drżenie pierwotne, jest to jedno z najczęstszych drżeń dorosłych. Częstość występowania wynosi około 0,4-5%, a zapadalność wzrasta z wiekiem. ET jest uważana za łagodną chorobę, która nie zmniejsza oczekiwanej długości życia pacjentów. Jest to jedyny przejaw dyskinezy z drżeniem, objawiającym się głównie ruchem ręki lub głowy i drżeniem postawy, nasilonym podczas stresu, bez sztywności mięśni i powolnego ruchu. Ponad 50% pacjentów z ET ma dodatni wywiad rodzinny i dominuje autosomalnie.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.