Pobudzenie psychomotoryczne

Wprowadzenie Koordynacja podniecenia psychoruchowego odnosi się do wzrostu mowy i ruchów pacjenta zgodnych z myśleniem i aktywnością emocjonalną oraz koordynacji z otoczeniem. Ten wzrost aktywności jest celowy i zrozumiały. Nieskoordynowane podniecenie psychomotoryczne odnosi się do niespójności między ruchami i mową pacjenta a myśleniem i emocjami, ruchy i mowa pacjenta są monotonne, pozbawione celu i sensu, i trudno je zrozumieć, dlatego cała aktywność umysłowa wydaje się nieskoordynowana.

Przyczyna

Skoordynowane podniecenie psychomotoryczne występuje częściej w manii. Nieskoordynowana pobudliwość psychoruchowa może wystąpić w napięciu i schizofrenii typu młodzieńczego oraz w stanie sparaliżowanym, ale zaburzenie świadomości u pacjentów ze spastycznością jest oczywiste.

Sprawdź

Powiązana kontrola

Badanie neurologiczne badania CT mózgu

Częste zaburzenie psychiczne z podnieceniem psychomotorycznym

1. Schizofrenia, taka jak pacjenci ze schizofrenią napięcia lub nastolatków, może mieć podniecenie psychoruchowe, podczas gdy pacjenci paranoidalni mogą mieć podniecenie emocjonalne pod wpływem halucynacji i urojeń;

2. Zaburzenia nastroju: epizody maniakalne są ogólnie skoordynowanym podnieceniem psychomotorycznym, objawiającym się jako: 1 wzrost emocjonalny, 2 przyspieszenie skojarzone, 3 ruchy;

3. Histeryczny wybuch emocjonalny: jest to choroba występująca po stymulacji umysłowej, wyrażająca przesadne działanie i opowiadająca o ich żalach i złości, z cechami wentylacji. Zwykle trwa 1-2 godziny. Ponieważ epizody podobne do chrapania można zaobserwować w różnych chorobach, należy je ostrożnie wykluczyć;

4. Zespół silnego stresu: Nagły początek pod wpływem nagłej i intensywnej stymulacji umysłowej, przejawiający się jako emocjonalne podniecenie i niepokój. Mowa pacjenta jest łatwa do zrozumienia i związana jest głównie z czynnikami umysłowymi lub osobistymi doświadczeniami i nie trwa długo;

Diagnostyka różnicowa

Diagnostyka różnicowa pobudzenia psychomotorycznego:

(1) Maniakalne podniecenie seksualne. Faza kliniczna epizodów maniakalnych. Mowa i ruchy pacjenta są oczywiście zwiększone, a ich myślenie, działania emocjonalne i akty mowy są na ogół wewnętrznie powiązane i mają pewien związek z otaczającym środowiskiem. Zwiększone działania mają określony cel i mogą być w znacznym stopniu zrozumiane przez otaczających ludzi. Skoordynowane podniecenie psychomotoryczne.

Szczególnie poważne maniakalne podniecenie seksualne może osiągnąć stopień niespójności ze środowiskiem, czasem łatwo mylone z innymi rodzajami podniecenia, wymaga szczegółowego zrozumienia historii medycznej, kompleksowego i szczegółowego badania psychicznego, badań fizycznych i laboratoryjnych.

(2) Młodzieńcze emocje. Faza kliniczna schizofrenii jest rodzajem nieskoordynowanego podniecenia psychomotorycznego. Ruchy mowy pacjenta nie mają motywacji ani celu i są niezgodne z jego własnym myśleniem i czynnościami emocjonalnymi, to znaczy tracą wewnętrzne połączenie. Ruchy są nieuporządkowane, często ze stanem zachowania, dziwnym i dziwnym zachowaniem. Zachowanie nie jest zgodne z otoczeniem zewnętrznym i ma ogólny „rozpad” aktywności umysłowych.

(3) Napięcie i podniecenie. Widziany w napięciu schizofrenii, charakteryzujący się nagłym występowaniem ekstremalnych zaburzeń behawioralnych, któremu często towarzyszy silne impulsywne zachowanie, które rani ludzi, co jest bardzo niebezpieczne. Często na przemian z ciężkim otępieniem przejście między nimi jest również bardzo nagłe. Podniecenie rozciągające jest teraz stosunkowo rzadkie.

(4) Podniecenie organiczne. Widzenie zaburzeń psychicznych spowodowanych zespołem ostrej encefalopatii lub innymi chorobami organicznymi, którym najczęściej towarzyszą świadome zaburzenia. Objawy kliniczne różnią się znacznie.

(5) Reaktywne podniecenie. Często w ostrym zespole stresowym, pod nietypową stymulacją umysłową, ostrym szaleństwem lub lękiem sportowym, czas trwania wynosi zwykle kilka godzin.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.