Hiperwentylacja

Wprowadzenie Zespół hiperwentylacji (zespół hiperwentylacji) to grupa zespołów spowodowanych hiperwentylacją przekraczającą metabolizm fizjologiczny. Charakteryzuje się tym, że objawy kliniczne można odtworzyć za pomocą testu prowokacji nadmiernej wentylacji. Tradycyjnym pojęciem jest to, że czynniki takie jak lęk i reakcja na stres indukują hiperwentylację wymaganą do metabolizmu nadfizjologicznego, a objawy kliniczne można wytłumaczyć hiperwentylacją i zasadowicą oddechową. Ostatnie badania nad patogenezą zespołu hiperwentylacji poczyniły wielki postęp, a rola nieprawidłowości w centralnej regulacji układu oddechowego w patogenezie zespołu hiperwentylacji zyskuje coraz większą uwagę.

Przyczyna

Przyczyna choroby:

Ostatnie badania nad patogenezą zespołu hiperwentylacji poczyniły wielki postęp, a rola nieprawidłowości w centralnej regulacji układu oddechowego w patogenezie zespołu hiperwentylacji zyskuje coraz większą uwagę.

Jedną z głównych funkcji oddychania jest utrzymywanie ciśnienia cząstkowego dwutlenku węgla w osoczu (paco2) w wąskim i stabilnym zakresie fizjologicznym. Ta funkcja jest realizowana przez kilka procesów: rytmiczną odnowę gazu w pęcherzykach płucnych, wymianę gazu między błoną pęcherzykową a krwią, transport gazu we krwi i wymianę gazu z tkanką. Oddychanie jest regulowane przez ośrodek oddechowy pnia mózgu Aktywność ośrodka oddechowego pnia mózgu jest regulowana przez negatywne sprzężenie zwrotne zmian metabolicznych w chemoreceptorach, a z drugiej strony przez struktury neuronowe wysokiego poziomu nad pniem mózgu (kora mózgowa, podwzgórze). Wpływ W życiu codziennym efekty metabolizmu i struktur neuronowych wysokiego poziomu są koordynowane, umożliwiając organizmowi dostosowanie się do zmian w środowisku wewnętrznym i zewnętrznym, utrzymując częściowe ciśnienie dwutlenku węgla w osoczu w stałym zakresie fizjologicznym. Na przykład podczas mowy, śpiewu, myślenia i ćwiczeń kontrola metaboliczna oddziałuje z efektami struktur neuronowych wysokiego poziomu, aby uniknąć hiperwentylacji lub nieodpowiedniej wentylacji.

Sprawdź

Powiązana kontrola

Test pobudzenia wentylacja płucna analiza gazometrii krwi tętniczej test powtórnego oddechu badanie wysiłku oddechowego

Badanie kliniczne:

Do tej pory diagnoza zespołu hiperwentylacji jest nadal ograniczona do diagnozy klinicznej, głównie na podstawie podejrzanych objawów, testu stymulacji hiperwentylacji częściowo lub całkowicie replikuje główne objawy, przy braku innych chorób organicznych, w celu postawienia diagnozy klinicznej.

Kwestionariusz objawów Nijmegen wymienia 16 typowych objawów zespołu hiperwentylacji, w tym ból w klatce piersiowej, stres psychiczny, niewyraźne widzenie, zawroty głowy, splątanie lub nieuwaga w otaczających warunkach, głębokie i szybkie oddychanie, duszność, klatka piersiowa Ucisk lub dyskomfort, wzdęcia, drętwienie lub akupunktura palców, trudności w oddychaniu, sztywność palców lub kończyn górnych, ucisk wokół ust, zimne dłonie i stopy, kołatanie serca lub kołatanie serca, lęk. Ocena według częstotliwości objawów: 0 = nigdy, 1 = czasami, 2 = czasami, 3 = często, 4 = często. Szesnaście całkowitych punktów objawów osiągnęło lub przekroczyło 23 jako symptomatyczne kryteria diagnostyczne. Niewielka liczba pacjentów to często epizody ostre. Metoda punktacji dla takich pacjentów to: 1 = 0-3 razy / miesiąc, 2 = 1-2 razy / tydzień, 3 = 3-6 razy / tydzień, 4 = 1 raz lub więcej dziennie.

Diagnostyka różnicowa

Diagnostyka różnicowa hiperwentylacji:

W praktyce klinicznej nadal występują pewne problemy z klinicznymi kryteriami diagnostycznymi, takie jak pewien zespół przewlekłego zmęczenia, pacjenci z przewlekłym bólem lub pacjenci psychosomatyczni z zaburzeniami somatycznymi, których objawy kliniczne są podobne do zespołu hiperwentylacji, przynajmniej częściowo zgodne z diagnozą. Standard Ponadto u niektórych pacjentów z typowym zespołem hiperwentylacji całkowity wynik kwestionariusza symptomologii nijmegen nie osiągnął wartości 23 lub wyższej. Dlatego obiektywne wskaźniki diagnostyczne, zwłaszcza obiektywne kryteria, które odzwierciedlają patogenezę nieprawidłowości w kontroli oddechowej, są pomocne w diagnozowaniu i diagnostyce różnicowej. Możliwe wskaźniki to: zmniejszenie paco2 gazu we krwi, współczynnik Hardonk i Beumer, regulacja dodatniego sprzężenia zwrotnego co2 i nieprawidłowe wzorce oddychania.

Redukcja gazu paco2 stanowi bezpośrednią fizjologiczną podstawę oddechową diagnozy, co wskazuje, że pacjent jest teraz w ostrym zaostrzeniu objawów, hiperwentylacji, ostrej zasadowicy oddechowej. Niestety zdecydowana większość pacjentów ma przewlekły przebieg i ma krótki epizod (około 10 minut). Rutynowe testy analizy gazu wychwytują ostrą zasadowicę oddechową. Według lum około jedna trzecia pacjentów ma prawidłową lub niską analizę gazu we krwi. Dlatego normalna analiza gazometrii nie może wykluczyć diagnozy. Przezskórne dynamiczne monitorowanie paco2 jest metodą godną poparcia, która nie tylko odzwierciedla zmiany gazu we krwi podczas początku pacjenta, ale także zapewnia objawy nieprawidłowości w gazie poprzez rejestrację dziennika życia, a wiarygodność diagnozy jest silna. Jednak większość rutynowych eksperymentów nie jest wyposażona, a zastosowania kliniczne są ograniczone.

Test prowokacyjny hiperwentylacji został zastosowany do wywołania typowej formy oddychania w zespole hiperwentylacji jako kryterium diagnostycznego. W tym celu hardonk i beumer zarejestrowali końcowe stężenie Co2 (fetco2) w stanie spoczynku pacjenta, a po spontanicznej hiperwentylacji zarejestrowali okres powrotu do zdrowia fetco2, stosunek fetco2 w spoczynku do trzech minut i fetco2 w spoczynku ≥ 1,5 (współczynnik Hardonk i Beumer) jako kryterium diagnostyczne. Prace hardonk i beumer nie zostały zweryfikowane przez innych uczonych. Przyczyna braku porozumienia może być związana z różnym rozkładem wieku badanych pacjentów. Podczas stosowania klinicznego zauważyliśmy, że współczynniki Hardonk i Beumer nie są ani specyficzne, ani wrażliwe.

Folgering i colla badali wartość diagnostyczną zjawiska pozytywnego sprzężenia zwrotnego co2 i obserwowali 50 pacjentów z zespołem hiperwentylacji i stwierdzili, że 18 pacjentów wykazało znaczące pozytywne sprzężenie zwrotne co2.

Nieprawidłowe wzorce oddychania, zwłaszcza hiperwentylacja wywołana oddychaniem przez usta, mają wysoką swoistość diagnozy (95%), 50% wrażliwości w młodszych grupach (od 20 do 28 lat) oraz młodszych i w średnim wieku (29-60) Lat) jest mniej wrażliwy, tylko 30%.

Firedman badał wartość diagnostyczną testu wstrzymywania oddechu. Połącz test wstrzymywania oddechu z testem wyzwania hiperwentylacji. Przed testem prowokacyjnym hiperwentylacji sparaliżowany pacjent głęboko wciągnął powietrze do pozycji tLC, natychmiast ścisnął nos palcami, aż ekran nie mógł oddychać, i zarejestrował czas wstrzymania oddechu. Stosunek czasu wstrzymania oddechu po teście do czasu wstrzymania oddechu przed testem zastosowano jako wskaźnik hiperwentylacji. Z danych, które podał, test wstrzymywania oddechu był prosty i łatwy, z wysoką swoistością i czułością.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.