Implantacja ślimakowa w przypadku niedosłuchu typu zmysłowo-nerwowego

Choroba ta jest spowodowana utratą lub utratą słuchu spowodowaną zaburzeniem czucia w uchu wewnętrznym. Audiometria czystego tonu pokazuje więcej ubytku słuchu o wysokiej częstotliwości i może być rozwinięta do średniej i niskiej częstotliwości. Próg słyszenia przewodnictwa powietrznego o pełnej częstotliwości może wynosić> 70dB, przewodnictwo kostne i krzywa przewodnictwa powietrznego. Zamknij lub zbiegnij się. Można go zidentyfikować jako uszkodzenie ślimakowe lub śluzowe za pomocą ponaddźwiękowego pomiaru funkcji słuchowej, pomiaru impedancji akustycznej i audiometrii odpowiedzi elektrycznej. Poniżej przedstawiono głównie sztuczne (elektroniczne) implanty ślimakowe. Implanty ślimakowe są również znane jako ślimaki elektroniczne. W 1979 r. Rozpoczęto eksperyment na zwierzętach, w 1980 r. W praktyce klinicznej wykorzystano elektroniczny ślimak ze skórzanym gniazdem, który z powodu dużej częstości zakażeń pooperacyjnych nie mógł być noszony przez długi czas. W 1983 r. Zastosowano domowe indukcyjne jednoprzewodowe implanty ślimakowe. Trójprzewodowy ślimak został opracowany w 1987 roku. Jednak krajowe implanty ślimakowe zostały tymczasowo wyeliminowane z powodu problemów z jakością, takich jak kunszt wykonania. Obecnie 24-calowy implant ślimakowy firmy Cochlear w Australii jest powszechnie stosowany w Chinach, a niektóre produkty są używane przez austriacki Medel i amerykański ABC (Clarion). Implant ślimakowy przekształca energię akustyczną w oscylację elektryczną (falę o modulowanej amplitudzie) przez procesor mowy z wibracją mowy, przekazuje ją do nadajnika za pomocą kabla wysokiej częstotliwości i indukuje w odbiorniku w ciele, który jest redukowany do prądu bio-audio i wszczepiany do bębna. Elektrody stymulują nerw słuchowy, dzięki czemu człowiek słyszy dźwięk. Już w 1780 roku Volta włożył do ucha dwa metalowe pręty, a głowa została uderzona, gdy prąd został włączony, a następnie dźwięk podobny do wrzenia płynu klejowego. Pod koniec XIX wieku założyciel zespołu wierzchołka ropnia Gradenigo stwierdził, że elektryczna stymulacja ucha wywołuje wrażenie dźwięku. W 1930 r. Prace odkrywców potencjału mikrofonowego ślimaka Wever i Bray wywołały zainteresowanie badaniami sztucznego słyszenia. W 1937 r. Stevens, Jones i Flottorp umieścili parę elektrod na skórze małżowiny usznej i zewnętrznego kanału słuchowego, a gdy użyto prądu o częstotliwości akustycznej, słychać ten sam dźwięk co częstotliwość stymulacji, nazywając to zjawisko dźwiękiem elektrycznym. (elektrofoniczny). Ten rodzaj słuchu jest faktycznie powodowany przez efekt pojemnościowego gwizdania między elektrodą a powierzchnią skóry. Jest on spowodowany wibracją drgań przewodnictwa kostnego gazu do ślimaka. Występuje tylko w normalnej funkcji ślimaka, więc nie ma żadnej wartości użytkowej w leczeniu plwociny. W 1957 r. Opublikowane zostały wyniki badań stymulacji elektrycznej nerwu czaszkowego VIII przez francuskiego chirurga uszu Eyriesa i inżyniera Djourno. Przeprowadzili rozległą operację u pacjenta z perlakiem, a następnie po zabiegu połączyli elektrodę roboczą z pozostałym nerwem słuchowym. Nieaktywną elektrodę umieszczono w przeponie i pacjent słyszał dźwięk przy podawaniu prądu. To pierwszy raz, kiedy zastosowano sztuczny słuch. Elektryczna stymulacja urządzenia spowodowała udaną próbę dźwiękową, co otworzyło preludium do zastosowania technologii elektronicznej do symulacji funkcji ślimaka. W latach 60. XX wieku Dogle, Simmons i inni zastosowali różne sztuczne urządzenia i metody wobec osób niesłyszących. Szczegółowe badania i duże przypadki Michelsona, House'a, Bilgera i innych po latach siedemdziesiątych dalej promowały rozwój tej technologii. Na przełomie lat 70. i 80. XX wieku powstał okres szczytowy implantów ślimakowych. Obecnie implanty ślimakowe są wykonywane w wielu dużych miastach w Chinach, a wyniki implantacji i pooperacyjne osiągnęły międzynarodowy poziom zaawansowany. Implantacja ślimaka może powodować rozległą neurodegenerację, rozrost tkanki włóknistej tkanki łącznej i tworzenie nowych kości, co zostało potwierdzone wynikami sekcji tkanki piszczelowej zwierzęcia i pacjenta po operacji, ale nie wpływa to na działanie implantów ślimakowych. . Istnieje wiele rodzajów, materiałów i technik dla implantów ślimakowych za granicą, w tym elektrody jednoprzewodowe, 4-przewodowe, 6-, 8-, 12-, a nawet 22-odprowadzeniowe i 24-odprowadzeniowe oraz zewnętrzny układ magnetyczny. To ostatnie dotyczy pacjentów z resztkowym słuchem, a elektrody są wszczepiane w błonę bębenkową i przyczepność podudzia. Implanty ślimakowe, które są szeroko stosowane na świecie i mają duży wpływ, są produkowane głównie przez Cochlear z Australii, Clarion ze Stanów Zjednoczonych i MED EL z Austrii. Obecne wykorzystanie przez Chiny większej liczby produktów to australijska firma Cochlear. Materiały implantów ślimakowych obejmują polimery, metale i bioceramiki, ale materiały stosowane jako elektrody muszą mieć wysoką przewodność elektryczną, bez elektrolitu i gazyfikacji. Obecnie tylko platyna i stopy platyny i rodu mogą spełniać te wymagania. Implanty ślimakowe używają obecnie tylnego wyrostka sutkowatego wyrostka sutkowatego. Leczenie chorób: głuchota Wskazanie Implant ślimakowy zmysłowo-nerwowy w przypadku: 1. Obuuszny ubytek słuchu lub czułość słuchu progu słuchu powyżej 90dB. 2. Po języku, dorośli pacjenci lub dzieci powyżej 1,5 roku życia. 3. Potencjał mikrosonowy ślimaka znika i nie ma wrodzonych wad rozwojowych ucha wewnętrznego. 4. Stabilność emocjonalna, normalna inteligencja, może współpracować z trenerami postjęzykowymi. 5. Ogólny stan zdrowia jest dobry. Przeciwwskazania 1. Skurcz neurologiczny spowodowany zmianami po ślimakowymi, takimi jak pooperacyjny nerwiak akustyczny. 2. Głuchota z ujemnym testem stymulacji elektrycznej. 3. Osoby z historią chorób psychicznych. 4. W uchu środkowym występują zmiany zakaźne. 5. Załóż aparat słuchowy o dużej mocy, aby usłyszeć dźwięk. 6. Istnieją oczywiste choroby zakaźne w nosie i gardle. Przygotowanie przedoperacyjne 1. Po pierwsze, należy uświadomić pacjentowi rolę operacji i stan pooperacyjny słuchu, być gotowym niechętnie zaakceptować operację i wyjaśnić członkom rodziny istotne kwestie, w szczególności uciążliwość szkolenia językowego pooperacyjnego, w celu uzyskania odpowiedniej liczby pacjentów i członków rodziny. Współpracować 2. Dokładnie sprawdź implant, w tym jego właściwości uszczelniające. 3. Szczegółowe badanie przedoperacyjne, w tym czynność wątroby i nerek, stan serca i płuc itp., Badanie specjalne, w tym zdjęcie rentgenowskie kości piszczelowej, skan TK, MRI, test funkcji przedsionkowej, test stymulacji elektrycznej podudzia, pełne badanie audiologiczne i nos, Badanie fizykalne gardła i ucha. 4. Obsługuj ucho, gol włosy lub gol włosy, dawaj z wyprzedzeniem antybiotyki. 5. Przedni zewnętrzny kanał słuchowy podawano 3% etanolu z kwasu borowego na 3 dni przed zabiegiem. 6. Przygotuj i podawaj zgodnie z ogólnymi wymogami dotyczącymi znieczulenia. Zabieg chirurgiczny Nacięcie Nacięcie łuku, w tym tylne i kostkę, wykonuje się w tylnej części ucha, w odległości od 2,0 do 2,5 cm od bruzdy tylnej do końca wyrostka sutkowego, a górna krawędź górnej małżowiny usznej jest przymocowana do powięzi. Klapka jest oddzielona do przodu i do tyłu; powięź, mięsień i płaszcz kostny są następnie cięte za nacięciem skóry, a powierzchnia kości jest głęboka, a górna i dolna strona płaskiej linii i dolna ściana zewnętrznego kanału słuchowego są odpowiednio górne i dolne. 2. Separacja Użyj narzędzia do usuwania, aby oddzielić kości przednie i tylne i odsłonić zewnętrzną krawędź tylnej ściany zewnętrznego kanału słuchowego oraz tylną ścianę zewnętrznego kanału słuchowego. Końcówka wyrostka sutkowatego jest odsłonięta w dół, a linia krzyżowa odsłonięta w górę. Linia wyrostka sutkowatego i tylna powierzchnia czaszki kości ramiennej. 3. Obrysowanie wyrostka sutkowego To samo co „radykalna operacja radykalna”. W miarę możliwości tylna ściana zewnętrznego kanału słuchowego jest przerzedzona, ale nie należy jej nosić, aby uniknąć narażenia tkanki miękkiej zewnętrznego kanału słuchowego na jamę chirurgiczną. 4. Otwórz zewnętrzną ścianę bębna Ściana kości jest usuwana za pomocą gęstego wiertła i diamentowego wiertła przed początkową częścią pionowego odcinka nerwu twarzowego, poniżej kości kowadła i wewnątrz nerwu bębenkowego, a zewnętrzna boczna ściana bębna jest otwarta, aby odsłonić okrągły grzbiet okna, wybrzuszenie stożka, parapet przedsionkowy i Tylna krawędź podudzia. Wywierć otwór w przedniej dolnej krawędzi okna ślimaka za pomocą wiertła diamentowego 1 mm, otwórz dolną część ślimaka i zewnętrzną ścianę bębna i wejdź do kroku bębna, aby wstawić elektrodę roboczą implantu ślimakowego. Aby zapobiec przypadkowemu uszkodzeniu nerwu twarzowego, najlepiej najpierw wyszorować kontur pionowego odcinka rurki nerwu twarzowego, a następnie usunąć zewnętrzną ścianę boczną przedniego bębna i przednią stronę bębna, odsłaniając okrągły parapet okienny, najpierw usunąć spód kości kowadła i zewnętrzny kanał półkolisty przed wybrzuszeniem Ściana boczna bocznej części segmentu pionowego do momentu odsłonięcia kanału nerwu twarzowego Najlepiej nie otwierać rurki kostnej, aby uniknąć porażenia twarzy. 5. Rozetrzeć gniazdo kości, które mieści odbiornik i tunel przez elektrodę W zależności od wielkości odbiornika gniazdo kości jest szlifowane na czaszce powyżej górnej krawędzi małżowiny usznej, aby pomieścić odbiornik. Zaleca się, aby cienki kawałek kości był oddzielony od opony twardej. Po obu stronach gniazda kości wierci się dwa otwory w celu zamocowania odbiornika. Pod gniazdem kostnym powstaje rowek, który otwiera się w jamie sutkowatej, przez co przechodzi przez nią elektroda. 6. Umieść odbiornik i elektrodę Dwie elektrody wkładane są do wyrostka sutkowatego z rowka, a odbiornik jest umieszczany w gnieździe kostnym. Elektroda robocza jest umieszczana od tylnej jamy bębenkowej do zewnętrznego ostium przedniego i tylnego wentylatora bębenka i jest wprowadzana do kroku bębenkowego. Wprowadzaj, aż do wymaganej głębokości, zamknij pory wokół elektrody za pomocą mięśni lub powięzi i zamocuj elektrodę. Po umieszczeniu elektrody roboczej w kroku bębna, należy ją włączyć, aby wykryć jej stan funkcjonalny. W przypadku jakichkolwiek nieprawidłowości elektrodę roboczą należy wyregulować, aby spełnić wymagania. Nieaktywna elektroda przechodzi przez rowek czaszki, a następnie obraca się do przodu i jest umieszczana między okostną kości piszczelowej a płytką kostną. 7. Szycie i opatrywanie ran Zewnętrzny kanał słuchowy jest wypełniony gazą jodoformową, rana jest pokryta sterylną gazą, a bandaż jest owinięty jednym uchem. Komplikacja 1. Miejscowe krwawienie: W przypadku krwiaka podskórnego należy go usunąć, aby zapobiec infekcji. 2. Zawroty głowy: Niektórzy pacjenci mogą mieć zawroty głowy i drżenia. 3. Uszkodzenie nerwu twarzowego: Po otwarciu zewnętrznej ściany bębna pionowa część nerwu twarzowego zostaje uszkodzona, powodując paraliż twarzy lub z powodu słabej izolacji elektrody, kontaktu z nerwem twarzowym, powodując skurcz twarzy podczas uruchamiania. 4. Zapalenie ucha środkowego, zapalenie wyrostka sutkowego: głównie z powodu uszkodzenia tylnej ściany zewnętrznego kanału słuchowego elektroda jest również uszkadzana przez tkankę miękką zewnętrznego kanału słuchowego, widoczną także w dysfunkcji trąbki słuchowej. 5. Zapalenie opon mózgowych: wtórne zakażenie może być spowodowane zapaleniem błędnika lub przypadkowym uszkodzeniem opon mózgowych. 6. Dysfunkcja ślimaka: występuje głównie przemieszczenie elektrody; warstwa izolacyjna elektrody jest uszkodzona, naciekanie płynów ustrojowych; awaria obwodu odbiornika. 7. Wybrzuszenie implantu ślimakowego: odbiornik jest podnoszony głównie z powodu rozwoju czaszki, a odbiornik jest ponownie obsługiwany, jeśli to konieczne.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.