Menopauza i depresja

Wprowadzenie do menopauzy i depresji Depresja jest zaburzeniem nastroju, a wiele kobiet miało łagodne zaburzenia emocjonalne na kilka lat przed menopauzą. Przeważnie występuje okresowo kilka dni przed miesiączką i naturalnie łagodzi po menstruacji, czyli „zespół napięcia przedmiesiączkowego”. Pacjenci ci mogą mieć zwiększone ryzyko depresji okołomenopauzalnej, a ponadto zaburzenia snu spowodowane uderzeniami gorąca i nocnymi potami mogą znacząco wpływać na nastrój następnego dnia, prowadząc do drażliwości, depresji i nieuwagi. W okresie przejściowym menopauzy kobiety stają w obliczu wielkich zmian w swoich rolach fizycznych, psychicznych i społecznych, fizjologicznie przechodzą z okresu rozrodczego do starości, czynności jajników od silnych do malejących, stopniowo brakuje hormonów płciowych, mogą wystąpić objawy menopauzy i osteoporoza oraz hiperlipemia szereg problemów zdrowotnych, takich jak choroba, choroby układu sercowo-naczyniowego i demencja; psychologiczna sytuacja rodziny dzieci, zmiany struktury rodziny lub utrata pewności siebie z powodu utraty płodności i kształtu ciała; w miejscu pracy, ze względu na wiek emerytalny, miną dekady Znane i zajęte stanowiska wracają do spokojnego życia rodzinnego, zmieniają się role społeczne i brak odwagi, by przystosować się do nowych sytuacji i otworzyć nowe środowiska, może pojawić się oczywisty niepokój i depresja; wraz z wiekiem. Podstawowa wiedza Współczynnik prawdopodobieństwa: 3% określonej populacji Ludzie podatni: kobiety Tryb infekcji: niezakaźny Komplikacje: depresja zaburzeń lękowych

Menopauza i przyczyna depresji

Współczynnik wieku (85%):

Avis (1994) przeprowadził pięcioletnią obserwację 2 565 kobiet w wieku 45-55 lat i stwierdził, że kobiety z okresem około menopauzy dłuższym niż 27 tygodni mają zwiększone ryzyko depresji. Gartrell (2000) miał 253 okresy okołomenopauzalne i pomenopauzalne Kobiety przeprowadziły badanie związku między nastrojem a macierzyństwem, doustnymi środkami antykoncepcyjnymi i stanem menstruacyjnym i wykazały, że 40% kobiet doświadczyło depresji w okresie menopauzy, z czego tylko 8% otrzymało leczenie przeciwdepresyjne, a 46% otrzymało HTZ Leczenie sugeruje, że większość kobiet przypisuje menopauzalne problemy emocjonalne menopauzie. Borissova (1998) przebadała 322 kobiety po menopauzie i porównała je z 295 kobietami niebędącymi w okresie menopauzy. Wyniki sugerują depresję i zaburzenia życia seksualnego u kobiet po menopauzie. Problem jest nierozstrzygnięty, 20% przygnębiony, 50% niespokojny, a 13% samoocena jest bardzo niska.

Inne czynniki (15%):

Objawy i dochód ekonomiczny, czy małżeństwo jest stabilne, czy menopauza i czy stosowanie HTZ są ściśle powiązane, Bosworth (1999) przebadał 581 kobiet w wieku 45-54 lat, 28,9% kobiet miało objawy depresyjne, objawy i brak ruchu, dochód Niskie, przyjmowanie doustnych środków antykoncepcyjnych, objawy menopauzy (zaburzenia snu, wahania nastroju, utrata pamięci itp.), Niezależnie od stanu menstruacyjnego, Fry (1999) przebadał 29 kobiet z prewencyjnym wycięciem jajników przed menopauzą, wyniki sugerują normalne W porównaniu z kobietami ich objawy fizyczne i problemy emocjonalne są wyraźne, a ich lęk przed rakiem nie zmniejszył się.

Patogeneza

Przyczyna biologiczna

Potwierdzono, że depresja ma pewne podstawy neurobiologiczne, głównie redukcję neuroprzekaźników, takich jak serotonina (5-HT) i noradrenalina (NE) w synaptycznym rozszczepie mózgu oraz podwzgórze-przysadka mózgowa - Apoptoza hormonalnej funkcji regulacyjnej układu nadnerczy / tarczycy.

2. Hipoteza psychologii społecznej

Badania kliniczne potwierdziły, że niekorzystne zdarzenia życiowe, takie jak rozwód, wdowieństwo, zwolnienie z pracy, choroba mogą prowadzić do depresji, zaostrzeń i nawrotów, długotrwałego stresu życiowego, takiego jak choroby przewlekłe, dysharmonia rodzinna, dotknięta życiem, bierna osobowość pasywna Brak wsparcia społecznego może również powodować depresję.

Menopauza i zapobieganie depresji

Osoby starsze powinny zwracać uwagę na następujące punkty opieki zdrowotnej:

1 w celu zapobiegania występowaniu chorób serca w starszym wieku: w celu poprawy dobrostanu starszych emerytów, poprawy ich materialnego poziomu życia, koordynacji ich życia rodzinnego, wzbogacenia treści życia kulturalnego i zmniejszenia stresu psychicznego u pacjentów z chorobami serca Zwróć pełną uwagę na dostosowanie środowiska i psychoterapię.

2, aby zapobiec plwocinie starczej: w przypadku chorób wrodzonych starsi pacjenci są podatni na konwulsje starcze, konieczne jest aktywne zapobieganie wczesnej chorobie fizycznej, zwracanie uwagi na tolerancję pacjenta na wszelkie stosowane leki, gdy choroba fizyczna lub odżywianie jest złagodzone Po zaburzeniu metabolicznym oczekuje się, że konwulsje starcze powrócą do normy.

3 zwracaj uwagę na poprawę funkcji mózgu, zapobieganie zaburzeniom psychicznym spowodowanym niektórymi niedokrwiennymi chorobami mózgu, zapobieganie rozwojowi miażdżycy naczyń mózgowych, wzmocnienie krążenia mózgowego mózgu, a jeśli to konieczne, zapobiegawcze środki leczenia, takie jak przyjmowanie lipidów krwi, zmniejszanie kruchości naczyń krwionośnych i promowanie Małe leki rozszerzające tętnice itp.

4 Przeprowadzaj rozgłos i konsultacje na temat zdrowia psychicznego osób starszych, popularyzuj zdrowy rozsądek w zakresie zdrowia i zdrowia, zwiększaj zdolności adaptacyjne osób starszych, znajdź wczesną, terminową diagnozę i leczenie oraz zmniejszaj zaburzenia psychiczne i choroby psychiczne osób starszych.

U kobiet zmiany w okresie menopauzy są bardziej znaczące: u kobiet w wieku od 45 do 50 lat jajniki zatrzymują owulację, miesiączka ustaje, a spadek aktywności gonad jest bardziej widoczny, a wynikający z tego układ hormonalny i związany z nim metabolizm uległy zmianie. Autonomiczny układ nerwowy ma również oczywiste zaburzenia, a zatem wpływa także na aktywność neuronalną kory mózgowej na wysokim poziomie. Kobiety w okresie menopauzy często mają słabą i słabą dysfunkcję, brak energii i niepokoju, lęk, a także pojawienie się starzenia i funkcji autonomicznej. Niestabilna, wiele osób wykazuje objawy menopauzy w różnym stopniu. Kilka osób, pod wpływem określonej traumy, ma menopauzalny stan depresji lub paranoi. W młodości mają psychozę emocjonalną i są w okresie menopauzy. Łatwo jest też chorować, głównie z lękiem i depresją jako główną chorobą Kobiety w okresie menopauzy powinny wzmocnić ćwiczenia fizyczne, zapewnić odpowiedni sen i zwracać uwagę na zdrowie fizyczne i psychiczne, zwracać uwagę na zapobieganie urazom i chorobom fizycznym oraz objawy menopauzy. Grupy powinny stosować leki hormonalne i inne w odpowiednim czasie. Często osoby wątpliwe powinny być wcześnie diagnozowane i leczone.

Menopauza i powikłania depresyjne Komplikacje, lęk, depresja

Zmiany w menopauzie u kobiet są bardziej znaczące. Kiedy kobiety mają 45 do 50 lat, jajniki przestają owulować, miesiączka ustaje, a spadek aktywności gonad jest bardziej widoczny. Następnie nastąpiła zmiana w całym układzie hormonalnym i związany z tym metabolizm. Autonomiczny układ nerwowy ma również znaczne rozregulowanie, a zatem wpływa również na wysoki poziom aktywności nerwowej w korze mózgowej. Kobiety w okresie menopauzy często mają słabość, słabość, lęk i niepokój. W połączeniu ze starzeniem się wyglądu i niestabilnością funkcji autonomicznej wiele osób wykazuje objawy menopauzy w różnym stopniu. Kilka osób, pod wpływem określonych urazów, ma menopauzalny stan depresji lub paranoi. W młodości osoby z psychozą afektywną są również podatne na zachorowania w okresie menopauzy, a większość objawów klinicznych to lęk i depresja.

Objawy menopauzy i depresji Częste objawy Zaparcia Menopauza Omamy Utrata apetytu Swędzenie skóry Depresja Bradykardia Depresja klatki piersiowej Bezsenność Zmęczenie

Depresja jest stanem umysłu. Depresyjny nastrój często utrzymuje się przez 2 tygodnie i charakteryzuje się najcięższym porankiem. Dzień stopniowo się zmniejsza, a noc jest najlżejsza. Depresja utrzymuje się, znaczny nastrój jest niski, brak przyjemności i motywacji. Charakterystyka choroby

Typowa wydajność

Depresja objawia się w trzech aspektach: emocje, zachowanie i ciało. Objawami emocjonalnymi są znacząca depresja; utrata zainteresowania i szczęścia; utrata pewności siebie lub niższości; poczucie braku poczucia wartości lub poczucia winy; poczucie ponurej przyszłości; koncepcja samookaleczenia lub samobójstwa Lub zachowanie, objawy behawioralne to zaburzenia odżywiania, trudności z koncentracją, objawy fizyczne to zaburzenia snu; zmęczenie; zmniejszona energia; zmniejszone libido.

2. Objawy somatyczne

Badania wykazały, że osoby z depresją wykazują więcej objawów fizycznych (Tabela 1), które mogą obejmować różne układy organizmu, takie jak objawy żołądkowo-jelitowe (pełność górnej części brzucha, nudności, zaparcia), objawy sercowo-naczyniowe (ból serca, ucisk w klatce piersiowej, przedwczesne bicie, tachykardia) Powolny dyskomfort przed sercem), objawy skórne (wypadanie włosów, swędzenie skóry) i bradykineza, objawy różnią się, nasilenie jest różne, często prowadząc do powtarzających się wizyt u pacjentów, licznych badań i negatywnych wyników, które zmuszają pacjentów do ponownego zobaczenia Kolejne badania, tak powtarzane, znacznie zwiększyły obciążenia rodzinne, społeczne i medyczne.

3. Objawy psychiczne

Pacjenci z depresją mogą mieć halucynacje lub urojenia.

4. Nietypowe objawy

(1) Zwiększony apetyt lub znaczny przyrost masy ciała.

(2) Zwiększony sen (co najmniej 2 godziny).

(3) Ciężkie lub podobne do ołowiu odczucia w kończynach, czasami trwające wiele godzin.

(4) Osobowość jest szczególnie wrażliwa na odrzucenie w komunikacji interpersonalnej, co powoduje upośledzenie funkcji społecznych Ogólnie objawy nietypowe są częste u osób z młodszym wiekiem depresji i częściej u kobiet.

5. Zły nastrój

Odnosi się do łagodnych objawów, ale utrzymuje się przez kilka lat. Pacjenci cierpią na depresję, brak zainteresowania, zmniejszenie energii, wycofanie społeczne, utratę uwagi i pamięci, uczucie niekompetencji, niższości, winy, drażliwości, gniewu, rozpaczy i braku Częstość występowania osób ze złym humorem wynosi od 3% do 5% W każdej grupie wiekowej poniżej 64 lat częstość występowania chorób serca u kobiet jest wyższa niż u mężczyzn.

Kontrola menopauzy i depresji

Monitorowanie poziomu hormonów.

Diagnostyka diagnostyczna menopauzy i depresji

Kryteria diagnostyczne

1. Kryteria diagnostyczne ICD-10 i DSM-IV traktują depresję jako zespół jednokolumnowy. Kryteriami diagnostycznymi dla kryteriów diagnostycznych ICD-10 są:

(1) Depresja:

1 podstawowe objawy: A. prawie całodzienna depresja nastroju, prawie codziennie; B. brak zainteresowania lub przyjemności z codziennych czynności; C. utrata energii, zmęczenie.

2 dodatkowe objawy: A. brak pewności siebie lub poczucia własnej wartości; B. nieuzasadniona obwinianie się; C. powtarzające się samobójstwa lub chęć śmierci; D. zmniejszona zdolność myślenia, brak koncentracji; E. zmiany psychoruchowe, pobudzenie Lub opóźnione; F. zaburzenia snu; G. zmiany apetytu; H. pożądanie seksualne jest znacznie zmniejszone.

Epizody depresyjne trwają co najmniej 2 tygodnie, bez objawów maniakalnych, z wyłączeniem substancji psychoaktywnych. Depresja jest kontinuum o różnym stopniu nasilenia. Standardem diagnozy łagodnej depresji są co najmniej 2 podstawowe objawy. Objawy co najmniej 3; standard rozpoznania umiarkowanej depresji to co najmniej 2 podstawowe objawy, co najmniej 4 dodatkowe objawy; standard rozpoznania poważnej depresji to 3 podstawowe objawy, 5 dodatkowych objawów lub więcej.

Jeśli czynniki organiczne prowadzą do depresji, takie jak choroby zakaźne, leki lub niedoczynność tarczycy, nie można zdiagnozować depresji, dlatego pacjenci z epizodami depresyjnymi muszą wykonać niezbędne testy laboratoryjne, aby wykluczyć czynniki organiczne. .

(2) Depresja endogenna: ICD-10 łącznie odnosi się do objawów somatycznych związanych z depresją jako „zespół somatyczny”, podczas gdy DSM-IV definiuje to jako „depresję endogenną” lub „depresję biologiczną”. Itd., Kryteria diagnostyczne są zgodne ze standardem depresji i mają objawy fizyczne. Podstawowym objawem jest oczywista aktywność fizyczna lub powolna lub irytująca. Nie ma trwałego uczucia szczęścia i innym trudno jest uszczęśliwić pacjenta.

(3) Zły nastrój: wydajność to:

1 utrata apetytu lub nadpobudliwość;

2 bezsenność lub nadmierny sen;

3 niska energia lub zmęczenie;

4 niska samoocena;

5 zmniejszona uwaga lub wahanie;

6 Rozpacz, depresja przez większość dnia i trwa co najmniej 2 lata (młodzież trwa co najmniej 1 rok), DSM-IV wymaga również:

1 Objawy depresyjne trwają co najmniej 2 lata W tych 2 latach, jeśli występuje normalny przedział nastroju, odstęp ten nie przekracza kilku tygodni;

2 brak frywolnych odcinków;

3 Nasilenie lub czas trwania depresji w ciągu dwóch lat nie może osiągnąć lub rzadko spełniać kryteriów diagnostycznych „nawracającej łagodnej depresji”, zanim nie zostaną zdiagnozowane jako zły nastrój.

2. Identyfikacja depresji

W pracy klinicznej lekarze niepsychiatrzy mogą zidentyfikować tylko niewielki odsetek pacjentów z chorobami psychicznymi. Badanie 526 pacjentów ambulatoryjnych w stanie Waszyngton wykazało, że odsetek pominiętych diagnoz depresji przez lekarzy wynosił 57%. Według danych wspólnych badań średni wskaźnik rozpoznania depresji wśród 15 różnych krajów lub regionów wynosi 55,6% W badaniu przeprowadzonym w Szanghaju w Chinach stwierdzono, że wskaźnik rozpoznawania zaburzeń psychicznych i psychicznych przez lekarzy jest tylko 21%, znacznie niższy niż w innych krajach. Poziom

(1) Przyczyny nierozpoznania: w szpitalach ogólnych lub przychodniach podstawowej opieki zdrowotnej znaczna większość osób z depresją skarży się na dyskomfort w pewnej części ciała lub na objawy ogólnoustrojowe. Lekarz łatwo spekuluje, że u pacjenta występuje jakaś choroba. Choroba fizyczna, poddana odpowiedniemu badaniu lub leczeniu, a także z powodu dużego obciążenia codziennymi usługami ambulatoryjnymi, czas na zapytania i badania dla każdego pacjenta jest bardzo ograniczony, dzięki czemu jest bardzo mało czasu, aby aktywnie zapytać pacjentów o problemy emocjonalne i psychiczne, ponieważ: Depresja i choroby fizyczne często powodują siebie nawzajem jako przyczynę i skutek. Klinicyści często zwracają uwagę na dyskomfort fizyczny w diagnozowaniu chorób. Powinni wyjaśnić wyniki pacjenta i leczyć je według jednej choroby. Bardzo łatwo jest zignorować istnienie i leczenie depresji. Psychiatrzy rzadko używają badań zaburzeń psychicznych i metod oceny w celu zrozumienia problemów emocjonalnych pacjenta w pracy klinicznej oraz braku doświadczenia w rozpoznawaniu depresji.

(2) Metoda rozpoznawania depresji: Kluczem do klinicznej diagnozy depresji jest szczegółowe sprawdzenie historii medycznej, zrozumienie psychologicznych działań i doświadczeń życiowych pacjenta, pracy i życia rodzinnego, uważne obserwowanie reakcji emocjonalnej i zachowania behawioralnego pacjenta, a następnie przeprowadzenie kompleksowej analizy.

1 W pracy klinicznej objawy mogą być zadawane z następujących aspektów: jednocześnie zwracaj uwagę na mowę i mimikę pacjenta oraz uważnie obserwuj aktywność emocjonalną serca pacjenta.

A. Czy budzisz się 2 godziny wcześniej niż zwykle, czy nawet dłużej?

B. Jaki jest twój nastrój (stan psychiczny) za 2 tygodnie?

C. Czy czujesz, że jesteś inny niż kiedyś?

D. Czy kiedykolwiek myślałeś o tym, że nie chcesz żyć?

2 Obiektywna skala oceny depresji:

Skala samooceny depresji A.Zung (SDS) jest 20-pytaniową oceną (Tabela 2), która zapewnia ilościową kwantyfikację głównych objawów klinicznych depresji za pomocą 20 pytań, pośrednio odzwierciedlając stan emocjonalny pacjenta. Aby wstępnie ustalić, czy pacjent ma objawy depresyjne, należy zwrócić uwagę na objawy depresyjne powinny wynosić co najmniej 2 tygodnie depresji, a nie normalizować od 3 do 5 dni wahań nastroju do objawów depresyjnych, ocena wynosi od 1 do 4 punktów, odnosi się do W ciągu ostatnich 2 tygodni nie ma czasu lub jest bardzo mało czasu (1 punkt), niewielka część czasu (3 do 5 dni, 2 punkty), dość dużo czasu (6 do 10 dni, 3 punkty), większość czasu lub cały czas (11 ~ 14 dni, 4 punkty) Wystąpiły objawy związane z problemem, biorąc pod uwagę subiektywność kwestionariusza, a pacjenci odpowiedzą na nie bez zastanowienia, niektóre pytania mają postać pytań odwrotnych, tj. Bezpośrednie pytanie o zainteresowanie, uczucia i myśli, a nie depresję. Objawy, ogólnie, łączny wynik powyżej 40 punktów powinien uwzględniać obecność objawów depresyjnych; im wyższy wynik, tym poważniejsze objawy depresyjne, jednak wynik SDS służy wyłącznie jako odniesienie dla diagnozy klinicznej, a ostateczna diagnoza nadal zależy od klinicznej oceny lekarza Sprawdź

B. Skala depresji Hamiltona (HAMD): opracowana w 1960 r. Przez Hamiltona, jest klasyczną i uznaną skalą oceny depresji, która obecnie obejmuje 17 pozycji, 21 pozycji i 24 pozycje. Wersja, większość projektów HAMD używa 5-punktowej skali od 0 do 4 punktów, 0 oznacza bezobjawowo, 1 jest łagodny, 2 jest umiarkowany, 3 jest ciężki, 4 jest bardzo ciężki, a kilka elementów używa 0 do 2 punktów. Metoda oceny punktowej, 0 oznacza nie, 1 oznacza lekką do umiarkowanej, 2 oznacza ciężką, a Tabela 3 zawiera 24 pozycje.

Całkowity wynik jest bardzo ważną informacją, może lepiej odzwierciedlić nasilenie choroby i może być wykorzystany do oceny rozwoju choroby, im wyższy całkowity wynik, tym poważniejsza choroba, jeśli więcej niż 35 dzieli się na ciężką depresję, 20 do 35 dzieli się na lekką lub średnią Depresja, jeśli mniej niż 8 punktów, nie ma objawów depresyjnych, demarkacja HAMDL7 jest podzielona na 24, 17, 7 punktów.

Diagnostyka różnicowa

Nadmierny smutek

ICD-10 zaleca podtyp, który jest zdiagnozowany jako „zaburzenie adaptacyjne” dla tych, którzy mają silny, nienormalnie nadmierny smutek przez 6 miesięcy lub dłużej po utracie swoich bliskich. DSM-IV sugeruje, że stracą swoich bliskich. U tych, którzy nadal mają typowe objawy depresyjne przez miesiąc, zdiagnozowano „ciężką depresję”.

Lęk

Znaczna liczba pacjentów z depresją wykazuje również objawy lękowe, czasem trudne do odróżnienia od zaburzeń lękowych Zazwyczaj pacjenci z depresją i zaburzeniami lękowymi mogą mieć różne autonomiczne objawy neurologiczne, takie jak kołatanie serca, bezsenność, zmartwienie itp., Ale pacjenci z zaburzeniami lękowymi Nadpobudliwość układu nerwowego współczulnego może być większa, a pacjenci z depresją mogą mieć więcej samooceny lub negatywnych odczuć.

Czasami naprawdę trudno jest zidentyfikować depresję lub lęk w klinice. Pomocne jest poznanie podstawowych objawów i podstawowych objawów pacjenta na podstawie szczegółowej historii choroby. Jeśli naprawdę trudno jest odróżnić, diagnozę preferencyjnie uważa się za depresję.

3. Schizofrenia, zaburzenie schizoafektywne

Pacjenci z depresją nie mają objawów psychotycznych bez depresji.

4. Zaburzenie dwubiegunowe

Obejmuje depresję i epizody maniakalne.

5. Demencja

Jeśli pacjent ma więcej niż 65 lat, kliniczne objawy depresji należy odróżnić od demencji.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.