Pęcherzowa epidermoliza

„Epidermolysis bullosa (EB)” został po raz pierwszy zaproponowany przez Koebnera pod koniec XIX wieku w celu opisania niebliznowaciejącej pęcherzowej choroby skóry, którą następnie wykorzystano do opisania grupy mechanicznego uszkodzenia skóry i błon śluzowych Dziedziczne choroby skóry o wielokącie, charakteryzujące się podatnością i tworzeniem się zgrubień, są typową grupą chorób, które atakują obszar błony podstawnej skóry, a także narządy wewnętrzne. Warunki kliniczne wykazują dużą zmienność. Jednocześnie heterozygotyczność genów jest również oczywista, z autosomalnym dominującym i recesywnym dziedziczeniem, nienormalna naprawa rany może prowadzić do przewlekłego uszkodzenia i parcha, a rak przerzutowy jest również powszechny. Obecnie poczyniono znaczące postępy w badaniach tej choroby, a jej metody badawcze polegają głównie na klonowaniu molekularnym w celu zakodowania niektórych kluczowych sieci opartych na białkach, które utrzymują integralność hierarchii skóry. Choroba ta należy również do kategorii „pęcherzyca” medycyny chińskiej.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.