Przerost spastyczny łonowo-odbytniczy

Wprowadzenie Zespół łonowo-odbytniczy jest zaburzeniem defekacyjnym charakteryzującym się przerostem ścięgna łonowo-odbytniczego, który powoduje niedrożność u ujścia dna miednicy. Zmiany histologiczne charakteryzują przerost włókien włóknisto-mięśniowych w okresie dojrzewania. Z powodu zwężenia górnego końca kanału odbytu spowodowanego przerostem włókien mięśniowych łonowo-odbytniczych pacjent ma trudności z długotrwałą defekacją, powtarzaną historię stosowania środków przeczyszczających i wielokrotną historię operacji odbytu. W ostatnich latach, dzięki dalszym badaniom, dokonano nowych ustaleń dotyczących leczenia wewnętrznego. Niektóre osoby uważają, że metoda leczenia powinna być starannie dobrana zgodnie ze stopniem choroby, aby poprawić efekt leczniczy.

Przyczyna

Przyczyna jest nadal niejasna i może być związana z czynnikami, takimi jak nadużywanie środków przeczyszczających i ścięgna dna miednicy w przewlekłym zapaleniu wokół kanału odbytu (takim jak ropień w odbytnicy).

Sprawdź

1. Badanie odbytnicy: napięcie kanału odbytu jest zwiększone, kanał odbytu jest przedłużony, mięsień łonowo-odbytniczy jest oczywiście przerośnięty, delikatny, a czasem ma ostre krawędzie.

2. Pomiar ciśnienia w kanale odbytu: Ciśnienie zwężenia jest zwiększone, co sugeruje nieprawidłową krzywą defekacji, a długość funkcji zwieracza znacznie wzrasta, do 5,0 do 6,0 cm.

3. Test wymuszonego wyjęcia poduszki powietrznej: 50 ml lub 100 ml poduszek powietrznych nie można wyładować z odbytnicy i wyładować w ciągu 5 minut, gdy jest to normalne.

4. EMG miednicy: Mięsień łonowo-odbytniczy ma znaczną nieprawidłową aktywność mioelektryczną.

5. Kontrola funkcji transmisji okrężnicy: występuje retencja odbytnicy.

6. Angiografia defekacji: Dane pomiarowe są nadal normalne, ale kanał odbytu nie otwiera się podczas defekacji i pojawia się „znak na poddaszu”, gdy jest nieruchomy i zmuszony do drenażu.

Diagnostyka różnicowa

Chorobę należy odróżnić od zespołu ścięgna dna miednicy, który jest chorobą funkcjonalną charakteryzującą się skurczem mięśni dna miednicy.

Kiedy normalna osoba jest w spoczynku, mięsień łonowo-odbytniczy jest w stanie skurczowym, a mięsień rozluźnia się podczas defekacji, aby ułatwić rozładowanie kału. Jeśli masz przysiad, mięsień łonowo-odbytniczy nie rozluźnia się, ale skurcz jest wzmocniony, co wpłynie na ruchy jelit. W tym momencie, w angiografii z dynamicznym kontrastem, kąt odbytnicy kanału odbytu nie zwiększa się podczas przysiadu i nadal utrzymuje oryginalne 90 ° lub mniej. Kujipers uważa, że ​​ten ciągły skurcz podczas plwociny reprezentuje dysfunkcję mięśni mięśni dna miednicy, a nie arbitralny skurcz występujący podczas dynamicznego kontrastu podczas defekacji. Ten uporczywy skurcz nazwał zespołem syndromu ścięgna miednicy. Przyczyna tego zaburzenia czynnościowego jest niejasna i podobnie jak w przypadku innych dysfunkcji mogą działać również czynniki psychologiczne. Zespół często wiąże się również ze spadkiem krocza, wgłębieniem odbytnicy i odbytnicą. Leczenie opiera się na funkcji przywracania normalnych mięśni. Rozpoznanie zespołu łonowo-odbytniczego polega na tym, że pierwszy objaw objawia się jako skurcz dna miednicy bez przerostu włókien mięśniowych, chociaż kąt prosty odbytu jest niewielki, ale zmienia się film rentgenowski każdego stanu podczas dynamicznego kontrastu defekacji i nie ma „znaku półki”. W tym ostatnim „znak półki” jest bardziej widoczny, kanał odbytu jest dłuższy, a kąt odbytu jest mały. Podczas całego dynamicznego obrazowania kontrastowego ruchu jelit wykrztuśne często nie jest rozładowywane lub rozładowywane w niewielkiej ilości. Gdy diagnoza jest trudna, cyfrowe badanie doodbytnicze może pomóc w identyfikacji. Inni uważają, że oba mogą być przejawem różnych stadiów choroby.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.