Polegaj na recepturze

Wprowadzenie Reakcje behawioralne pacjentów z zespołem Aspergera silnie zależą od formalnych i sztywnych norm zachowania społecznego i reguł społecznych, i nie mogą zrozumieć intencji innych ludzi w intuicyjnej i spontanicznej formie, a zatem często wykazują reakcję rozłączną.

Przyczyna

W zależności od przyczyny formuły:

Przyczyna nie jest jasna i może być związana z czynnikami środowiskowymi.

Sprawdź

Powiązana kontrola

Międzynarodowy standardowy test wywiadowczy

W zależności od sformułowania diagnozy kontrolnej:

Kliniczne cechy tego zespołu są ogólnie opisywane jako: (a) brak zrozumienia emocji innych; (b) nieodpowiednie, jednostronne interakcje społeczne, brak umiejętności budowania przyjaźni prowadzącej do izolacji społecznej; (c) nudny (d) słaba komunikacja niewerbalna; (e) w niektórych ograniczeniach, takich jak pogoda, rozkłady jazdy, rozkłady jazdy pociągów i mapy, wykazujące silną akceptację, ale tylko pamięć mechaniczną Ale nie rozumie, dając ludziom dziwne wrażenie; (f) niezdarne, nieskoordynowane ruchy i dziwne postawy.

Chociaż wszystkie przypadki były początkowo zgłaszane przez Asperberga, kiedy zgłaszano chorobę, teraz były przypadki dziewcząt. Jednak chłopcy są znacznie bardziej podatni na tę chorobę. Chociaż większość dzieci ma normalne iloraz inteligencji, wciąż jest kilka z łagodnym opóźnieniem rozwoju. Choroba jest często bardziej wyraźna lub przynajmniej stwierdzona później niż autyzm, dlatego język i zdolności poznawcze zostają zachowane. Ta sytuacja jest zwykle bardzo stabilna. A to wyższe IQ sugeruje lepsze długoterminowe rokowanie niż autyzm.

Objawy kliniczne:

1. Interakcja społeczna powoduje szkody jakościowe. Pacjenci z AS są zwykle odstający, izolowani i często kontaktują się z innymi w nietypowy lub dziwny sposób. Chociaż pacjenci wiedzą o istnieniu innych, zwykle są egocentryczni, na przykład w nieskończoność „rozmawiają” z publicznością (zwykle z osobami dorosłymi). Treść ogólnie dotyczy jego hobby lub, częściej, czegoś innego. Wąski temat. Większość pacjentów oceniała siebie jako „samotnych”, często wyrażali też zainteresowanie nawiązywaniem przyjaźni i poznawaniem innych, ale życzenia te często wynikają z ich niezdarnych umiejętności komunikacyjnych i niemożności zrozumienia uczuć i życzeń innych ludzi (takich jak nudzenie i chęć wyjazdu). , potrzeba, prywatność) nie można osiągnąć. Brak interakcji z innymi osobami i nawiązywania ciągłych przyjaźni stopniowo powodował frustrację u tych dzieci, a niektórzy nawet doświadczali objawów depresji i potrzebowali leków. W emocjonalnym aspekcie komunikacji społecznej pacjenci często wykazują niewłaściwe reakcje i niewłaściwe wyjaśnienia w procesie komunikacji emocjonalnej i powoli reagują na wyrażenia emocjonalne innych ludzi, ich zrozumienie, a nawet lekceważenie. Mimo to wciąż potrafią poprawnie opisać emocje innych ludzi w sposób poznawczy i sztywny.

Reakcje behawioralne pacjentów są silnie zależne od formułowania i stereotypów społecznych norm zachowania i reguł społecznych, i nie mogą zrozumieć intencji innych ludzi w intuicyjnej i spontanicznej formie, a zatem często wykazują reakcję rozłączną. Ta wydajność spowodowała silne wrażenie u pacjentów z AS z zachowaniami społecznymi, które są dziecinne i śmieszne. Te zachowania pacjentów z AS są przynajmniej częściowo obecne u pacjentów z autyzmem, różnica polega na tym, że pacjenci z autyzmem wycofują się, wydają się nie być zainteresowani otaczającymi ludźmi lub nie są świadomi istnienia innych, ale pacjenci z AS są często chętni Nawet próbuje nawiązać kontakt z innymi, ale brakuje mu do tego umiejętności.

2. Występują defekty jakościowe w komunikacji językowej Chociaż w tej dziedzinie nie ma znaczącej dysfunkcji w definicji AS, warto zwrócić uwagę na co najmniej trzy punkty w umiejętnościach komunikacji AS.

1 Chociaż zmiany morfologiczne i intonacja pacjenta nie są tak monotonne i sztywne jak autyzm, rytm mowy jest słaby i często brak jest wpływu na uwagi faktów i humor.

2 Słowa są często dygresyjne i przypadkowe, dające poczucie rozluźnienia oraz braku wewnętrznego połączenia i spójności. Chociaż w niektórych przypadkach objaw ten może sugerować zaburzenie psychiczne, częściej wynika z braku spójności i interaktywności w tej mowie, który jest wynikiem egocentrycznego modelu konwersacyjnego (np. Brak przywiązania do imienia) , długi monolog liczb, nie może dostarczyć podstawowych informacji dla komentarzy, nie może jasno zdefiniować zmian w temacie, nie może przestać myśleć o sercu.

3 Najbardziej typową cechą komunikacji z pacjentem jest długa ekspresja, którą niektórzy autorzy uważają za najbardziej oczywistą cechę choroby. Pacjenci będą nadal rozmawiać o interesujących ich tematach, całkowicie ignorując, czy odbiorcy są zainteresowani, czy nie słuchają, czy chcą wtrącić się, czy też chcą zmienić temat. Chociaż wiele zostało powiedziane, zwykle nie ma argumentów. Druga strona rozmowy może próbować zbadać treść lub logikę wydarzenia lub odnosić się do odpowiedniego tematu, ale zwykle nie udaje się to.

Chociaż wszystkie te wyniki można wytłumaczyć poważnymi brakami w umiejętnościach posługiwania się językiem lub (oraz brakiem wglądu lub świadomości oczekiwań innych osób, nadal musimy zrozumieć to zjawisko z perspektywy rozwojowej, aby przynosić korzyści pacjentom. Trening umiejętności adaptacji społecznej.

3. Ograniczone, powtarzalne, stałe zachowania, zainteresowania i działania. Najczęstszą obserwacją w AS jest przywiązanie do ograniczonego zainteresowania. Ten spektakl jest bardzo zainwestowany w niektóre niezwykłe i bardzo ograniczone tematy. Zgromadzili oni dużą ilość faktycznej wiedzy na interesujące tematy i często pokazują te fakty w swoich pierwszych kontaktach społecznych z innymi. Chociaż rzeczywisty temat może się zmieniać (na przykład co drugi rok lub dwa lata), może zdominować treść i codzienne działania interakcji społecznych pacjenta, często zanurzając całą rodzinę na długi czas. Chociaż ten objaw nie jest łatwy do wykrycia w dzieciństwie (ponieważ wiele dzieci ma silne zainteresowania, takie jak dinozaury, popularne postacie z kreskówek itp., Gdy zmiany tematu są nietypowe i wąskie, objawy zostaną podkreślone. Jest to bardzo wyjątkowe, ponieważ pacjenci często dowiadują się o niezwykłych faktach dotyczących niektórych ograniczeń (takich jak węże, nazwy planet, mapy, harmonogramy telewizyjne lub rozkłady kolejowe).

4. Niezdarny ruch. Oprócz kryteriów diagnostycznych wspomnianych powyżej, istnieje również objaw jako istotna manifestacja pacjenta z AS, a nie podstawa diagnostyczna, tj. Opóźniony rozwój motoryczny i niewygodny ruch. Pacjenci z AS mogą mieć osobistą historię słabego rozwoju umiejętności motorycznych, taką jak nauka jazdy na rowerze, łapanie piłki, otwieranie puszki itp. Później niż u ich rówieśników. Zwykle są one nieelastyczne, sztywne, chodzą mimośrodowo, mają słabe umiejętności operacyjne i znaczące wady koordynacji wzrokowo-ruchowej. Chociaż wydajność ta jest sprzeczna z modelem rozwoju motorycznego autyzmu (zwykle stosunkowo silną umiejętnością motoryczną w autyzmie), pod pewnymi względami jest podobna do obserwowanej u dorosłych pacjentów z autyzmem. Zatem ta wspólność na dłuższą metę może być spowodowana różnymi przyczynami. Na przykład pacjenci z AS mogą być spowodowani zaburzeniami psychomotorycznymi, podczas gdy w autyzmie mogą być spowodowane złym obrazem siebie i samopoczuciem. Wymaga to od nas opisania tego objawu w kontekście rozwoju.

Diagnoza: zespół Aspergera (znany jako „zaburzenie Aschberga”) jest zdefiniowany w DSM-IV (APA, 1994):

1. Istnieją przeszkody w aspektach społecznych i przynajmniej dwie następujące sytuacje można ocenić jakościowo.

1 Istnieją znaczące wady w zdolności do korzystania z niektórych niewerbalnych zachowań w interakcjach społecznych, takich jak spojrzenie, mimika, postawa ciała i gesty.

2 Nie jest możliwe ustanowienie odpowiedniego partnerstwa proporcjonalnego do ich wieku.

3 Brak spontanicznego pragnienia znalezienia innych ludzi, którzy mogliby dzielić szczęście, miłość lub sukces.

4 brak wzajemnych zachowań komunikacyjnych i emocjonalnych.

2. Uparty i uporczywy wzór zachowania, preferencji i aktywności, który wykazuje co najmniej jedno z poniższych:

1 występuje zawsze w jednym lub kilku stałych ograniczonych wzorcach zainteresowania, a jego intensywność i koncentracja interesów nie są normalne.

2 Znacząco uparcie stosuje się do specjalnych, pozbawionych znaczenia procedur i rytuałów.

3 Powtórz tę czynność, aby zachować niektóre z twoich specjalnych nawyków.

4 Długo zwróć uwagę na część obiektu.

3. Powyższe przeszkody poważnie upośledzają funkcję dziecka w kontaktach społecznych, zawodzie lub w innych ważnych obszarach.

4. Nie ma wyraźnego klinicznie istotnego opóźnienia w rozwoju języka (na przykład jedno słowo przed ukończeniem drugiego roku życia i fraza konwersacyjna przed ukończeniem trzeciego roku życia).

5. Nie ma wyraźnego klinicznie istotnego opóźnienia w rozwoju zdolności poznawczych, zdolności do samoopieki, zachowań adaptacyjnych (z wyjątkiem aspektów społecznych) i ciekawości dziecięcej dotyczącej środowiska zewnętrznego.

6. Nie spełnia innych kryteriów diagnostycznych dla znacznego opóźnienia rozwojowego i schizofrenii.

Diagnostyka różnicowa

Zależy od sformułowania mylących objawów:

1. Schizofrenia dziecięca. Niektóre podobne koncepcje diagnostyczne wywodzące się z psychiatrii dorosłych, neuropsychologii, neurologii i innych badań interdyscyplinarnych mają do pewnego stopnia wspólne wyniki z AS. Na przykład grupa ludzi opisana przez Wolffa i jego współpracowników ma nietypowe wzorce zachowań charakteryzujące się izolacją społeczną, stereotypami myślenia i nieprawidłową komunikacją. Choroba została nazwana dziecięcym schizofrenią. Niestety nie odnotowano dalszych postępów w badaniu tego tematu, dlatego trudno jest określić, ile opisanych tu przypadków wykazuje objawy podobne do autyzmu we wczesnych latach. Mówiąc bardziej ogólnie, rozumienie AS jako stałej cechy osobowości nie w pełni rozumie nowy kierunek badań nad tą przeszkodą, a postępy w tej dziedzinie odgrywają ważną rolę w diagnostyce różnicowej.

2. Trudności w nauce języków obcych. W neuropsychologii wiele badań koncentruje się na niewerbalnym zaburzeniu uczenia się (NLD) zaproponowanym przez Rourke's (1989). Głównym wkładem tych badań jest próba opisania znaczenia społecznego rozwoju emocjonalnego dzieci z perspektywy neuropsychologii poprzez badanie neuropsychologicznych aspektów socjalizacji i komunikacji człowieka. Neuropsychologiczne cechy pacjentów z NLD obejmują: wrażenia dotykowe, koordynację nerwowo-mięśniową, wady strukturalne wzrokowo-przestrzenne, niedolingwistyczne braki w rozwiązywaniu problemów oraz bariery poznawcze dla nieskoordynowanych rzeczy i humoru. Pacjenci z NLD wykazują również dobrą mechaniczną znajomość języka i pamięć werbalną; przystosowują się do nowego środowiska i złożonego środowiska; nadmiernie polegają na zachowaniach mechanicznych w celu radzenia sobie z nowym środowiskiem; mechaniczna zdolność obliczeniowa jest stosunkowo słaba w porównaniu do umiejętności czytania pojedynczych słów; Używanie, słaby rytm; oczywiste wady społeczne, osądy społeczne i wady umiejętności społecznych. Istnieją znaczne niedociągnięcia w zrozumieniu niektórych subtelnych, bardzo oczywistych niewerbalnych form komunikacji, które są często dyskryminowane i odrzucane przez innych. Wyniki pokazują, że pacjenci z NLD mają znaczną tendencję do wycofywania się z społeczeństwa, a ryzyko wystąpienia poważnego zaburzenia emocjonalnego jest wysokie.

3. Zespół prawego mózgu. Wiele cech klinicznych powszechnie obserwowanych w NLD zostało opisanych w pracy neurologicznej jako stan trudności rozwojowych w nauce w prawej półkuli mózgu (Denckla, 1983; Voeller, 1986). Dzieci z tymi warunkami są również wykorzystywane jako przykłady do zilustrowania „ekstremalnej ingerencji w ekspresję i komunikację oraz niektórych podstawowych umiejętności interpersonalnych”. Nadal nie jest jasne, czy te dwie koncepcje opisują dwie całkowicie różne choroby, czy, co bardziej prawdopodobne, różne rodzaje metod analizy obserwacyjnej, jednak obie choroby nakładają się, a niektóre osoby mają przynajmniej Niektóre z tych samych wspólnych znaków.

4. Autyzm. AS ma wiele podobieństw z autyzmem, szczególnie autyzm o wysokiej funkcji. Niektórzy badacze nie są w stanie wyjaśnić ustaleń innych badaczy; klinicyści mogą postawić diagnozę AS arbitralnie na podstawie własnego zrozumienia lub niezrozumienia AS; rodzice i szkoły są jeszcze bardziej zdezorientowani co do nazwy tej obwodnicy; bardziej niepokojące Nikt nie wie, jak go leczyć, a niewiele jest dostępnych publicznie informacji na temat edukacji i leczenia dostępnych dla rodziców i klinicystów. Dopóki AS nie zostało oficjalnie zdefiniowane w DSM-IV (APA, 1994), zamieszanie to zostało poprawione. Ta definicja została oparta na dużym międzynarodowym eksperymencie z udziałem ponad 1000 dzieci i młodzieży z autyzmem lub zaburzeniami pokrewnymi (Volkmar itp.). Ten eksperyment ujawnia pewne dowody na to, że AS jest kategorią diagnostyczną niezależną od autyzmu i należy do szerokiej gamy zaburzeń rozwojowych oraz autyzmu. Co ważniejsze, ustanawia jednolitą definicję AS, która powinna być traktowana jako podstawa odniesienia dla diagnozy. Jednak problem jest daleki od rozwiązania. Oprócz niektórych nowych postępów badawczych nasze rozumienie AS jest nadal bardzo ograniczone. Na przykład nie mamy dokładnych danych, które pokazałyby, jak powszechne jest to zjawisko, rozpowszechnienie mężczyzn i kobiet, a także, jak bardzo choroba jest genetycznie związana z prawdopodobieństwem, że członkowie rodziny będą mieli podobne sytuacje i tak dalej.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.