Oparzenia asfaltu

Wprowadzenie Asfalt nazywa się smołą o wysokiej przyczepności, która jest szeroko stosowana w budownictwie mieszkaniowym, inżynierii antykorozyjnej i odpornej na wilgoć, nawierzchni drogowych itp. Ciekły asfalt powoduje, że oparzenia skóry są czysto termiczne i nie powodują uszkodzeń chemicznych. Jego cechy nie są łatwe do usunięcia, wysokie ciepło, powolne rozpraszanie ciepła, więc rany są często głębokie, a większość występuje w odsłoniętych częściach skóry, takich jak dłonie, stopy, twarz i tak dalej. Asfalt odparowuje, wytwarzając niewielką ilość substancji wrażliwych na światło, takich jak akrydyna, hydrazyna i fenantren, które zwiększają ból po napromieniowaniu światłem. Dlatego pacjenci powinni unikać ekspozycji na słońce, unikać stosowania leków wrażliwych na światło, takich jak sulfonamid, chlorpromazyna, prometazyna itp., Wyłączyć czerwoną rtęć, fiolet goryczki. Oparzenia mogą być lepsze i szybsze.

Przyczyna

Kontakt z asfaltowymi chemikaliami:

Wraz z rozwojem budownictwa miejskiego i drogowego asfalt staje się coraz szerszy w projektach budowy dróg. Można go nakładać ze względu na swoje właściwości chemiczne 450 stopni i ma silną przyczepność. Podczas pracy personelu budowlanego na miejscu, takiego jak dłoń, stopa, głowa i twarz itp., Płynny asfalt, który jest łatwo rozpuszczalny w odsłoniętych częściach, przylega do powierzchni skóry, a jego usunięcie jest bardzo trudne. Głębokie oparzenia.

Sprawdź

Powiązana kontrola

Badanie fizykalne mikroskopowego badania chorób skóry przez grzyby skórne

Gdy asfalt pali się, spowoduje poważne uszkodzenie miejscowego obszaru. W takim przypadku konieczne jest aktywne udanie się do szpitala na leczenie. Po przybyciu do szpitala należy sprawdzić zasięg lokalnego oparzenia, a następnie zgodnie z sytuacją uzyskaną podczas kontroli. Wybierz odpowiednie leczenie.

Oparzenia można rozróżnić według współczynnika całkowitego pola powierzchni (TBSA), a następnie podzielić według głębokości. Po oparzeniach (tylko rumień, bez pęcherzy) nie są uwzględniane. Powszechnie stosowana metoda, zwana metodą dziewięciopunktową, pomaga lekarzom szybko określić powierzchnię ciała urazu pacjenta.

Bardziej precyzyjna metoda polega na rozróżnieniu różnych proporcji ciała dorosłego i dziecka za pomocą tabeli Lund-Broude. Dłoń osoby (dłoń i palec) stanowi około 1% całkowitej powierzchni. Rzeczywista średnia powierzchnia powinna wynosić 0,8%, więc użycie 1% może nieznacznie przecenić obszar oparzenia. 10% dzieci z oparzeniami i 15% dorosłych z oparzeniami może stanowić ryzyko zagrażające życiu ze względu na zmniejszoną objętość krwi i należy je jak najszybciej podać i monitorować w oddziale oparzeń.

(1) Metoda dziewięciopunktowa (dorosły): 9% (19%) głowy i szyi, 18% (29%) kończyn górnych, 27% (39%) tułowia (w tym krocze 1%) i obie kończyny dolne ( Zawierające pośladki) wynosi 46% (5 9% + 1%), w sumie 11X9% + 1% = 100%.

(2) Metoda dziewięciopunktowa (dzieci): Głowa dziecka jest mała i mała i zmienia się wraz z wiekiem Obliczenia są następujące: powierzchnia ciała głowy i szyi (%) = 9% + (12-lat)%, powierzchnia podwójnej kończyny dolnej (%) = 46% - (12 lat).

W okresie leczenia należy zwrócić uwagę na sytuację odpoczynku i regeneracji, a jednocześnie zwrócić uwagę na zwiększenie stanu odżywienia diety.

Diagnostyka różnicowa

Diagnostyka różnicowa oparzeń asfaltowych:

1, oparzenie kwasem

Powszechnie stosowane są kwas siarkowy, kwas solny i oparzenia kwasem azotowym. Ponadto istnieją kwas fluorowodorowy, kwas karbolowy, kwas szczawiowy itp., Które charakteryzują się odwodnieniem tkanki, wytrącaniem białek i krzepnięciem, dlatego rany szybko stają się plwociną po oparzeniach, a granice są wyraźne, ograniczając w ten sposób dalszą erozję do głębokości.

(1) Oparzenia kwasem siarkowym, kwasem solnym i kwasem azotowym: poparzenia kwasem siarkowym, kwasem chlorowodorowym i kwasem azotowym są częstsze, a oparzenia odpowiadają za 80,6%. Spalona rana kwasu siarkowego jest czarna lub brązowo-czarna, kwas chlorowodorowy jest żółty, a kwas azotowy jest żółtawo-brązowy. Ponadto zmiana koloru jest również związana z głębokością rany, przypływ jest najlżejszy, szary, brązowy lub czarny. Po oparzeniu kwasem, ze względu na pokrycie zamszu, wczesna ocena głębokości jest trudniejsza niż ogólne oparzenie i nie można jej ocenić jako oparzenia koncentracyjnego z powodu bezwodnego bąbla.

Kwas siarkowy, kwas solny i kwas azotowy mogą powodować oparzenia skóry w stanie ciekłym, a uszkodzenie przy wdychaniu może być spowodowane przez wdychanie w stanie gazowym. W porównaniu z trzema kwasami, przy tym samym stężeniu, kwas siarkowy jest najsilniejszy w stanie ciekłym, a kwas azotowy jest najsilniejszy w stanie gazowym. Po wdychaniu gazowego kwasu azotowego obrzęk płuc może wystąpić w ciągu kilku godzin. Mogą powodować oparzenia górnego odcinka przewodu pokarmowego, obrzęk krtani i trudności w oddychaniu, a nawet perforację wrzodów po podaniu doustnym.

(2) Spalanie kwasu fluorowodorowego: Kwas fluorowodorowy jest wodnym roztworem fluorowodoru, który jest bezbarwny i przezroczysty, ma silną korozyjność i ma funkcje rozpuszczania tłuszczu i odwapniania. Po oparzeniach kwasem fluorowodorowym rana może początkowo mieć tylko rumień lub skóropodobny eschar, a następnie nekroza. Tkanka ulegnie erozji do otaczających i głębokich tkanek, co może powodować, że kości stają się martwicze, tworząc trudne do wygojenia rany, a rany są cięższe. 10% kwas fluorowodorowy ma większy efekt urazowy, a 40% ma wolniejsze naciekanie skóry.

(3), oparzenia kwasem karbolowym: wchłanianie kwasu karbolowego powoduje głównie uszkodzenie nerek. Charakteryzuje się silną korozją i przenikalnością oraz postępującym niszczeniem tkanek, dlatego jest najpierw płukany dużą ilością bieżącej zimnej wody, a następnie płukany lub zabandażowany 70% alkoholem. Głębokie rany należy wcześnie wyciąć lub skaleczyć.

(4) oparzenie kwasem szczawiowym: skóra, kontakt błony śluzowej z kwasem szczawiowym łatwo jest utworzyć pudrowo biały, trudny do usunięcia owrzodzenie, a kwas szczawiowy i wapń połączone w celu zmniejszenia stężenia wapnia we krwi, dlatego przy leczeniu dużą ilością płukania zimną wodą należy miejscowo i układowo nałożyć wapń.

2, oparzenia alkaliami

Powszechnie stosowanymi oparzeniami alkalicznymi są żrące, wapno i amoniak, a ich częstość występowania jest większa niż w przypadku poparzeń kwaśnych. Oparzenia alkaliami charakteryzują się wiązaniem z białkami tkankowymi, tworząc podstawowe związki białkowe, które łatwo się rozpuszczają i dalej pogłębiają powierzchnię rany. Zmydlanie tkanki tłuszczowej, powodując odwodnienie i zabijanie komórek oraz uszkodzenie cieplne. Dlatego powoduje uszkodzenia bardziej poważne niż poparzenia kwasem.

3, spalanie fosforu połączone zatrucie

Oparzenia fosforowe zajmują trzecie miejsce w oparzeniach chemicznych, ustępując jedynie oparzeniom kwasem i zasadami. Usuwanie fosforu może powodować obrażenia w obecności powietrza, a pięciotlenek fosforu powstaje w wyniku utleniania fosforu, który ma działanie odwadniające i pochłaniające tlen na komórki. Pentoksyd fosforu tworzy kwas fosforowy w obecności wody i wytwarza ciepło podczas reakcji w celu dalszego pogłębienia powierzchni rany. Wdychanie oparów fosforu może spowodować uszkodzenie przy wdychaniu, a fosfor i fosforek mogą powodować zatrucie fosforem poprzez wdychanie ran i błon śluzowych.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.