Przeszczep skóry po wycięciu przetoki odbytu

Przeszczep skóry po resekcji przetoki odbytu służy do chirurgicznego leczenia przetoki odbytu. Przetoka odbytu atakuje głównie kanał odbytu, rzadko dotyczy odbytnicy i jest zakaźnym przewodem komunikującym się ze skórą odbytu. Usta wewnętrzne znajdują się w pobliżu linii zębów, a usta zewnętrzne znajdują się na skórze odbytu, co jest powszechną chorobą kanału odbytu i chorób odbytnicy. Istnieje wiele metod klasyfikacji przetoki odbytu, ale nie jest to związane tylko z umiejscowieniem ropnia wokół odbytnicy i odbytnicy, relacją między przetoką a zwieraczem odbytu. Obecnie przetoka odbytu dzieli się na cztery kategorie zgodnie z relacją między przetoką a zwieraczem. 1 zwieracz przetoki odbytu: najczęściej niska przetoka odbytu, najczęstsza, stanowiąca około 70%, jest konsekwencją ropnia wokół kanału odbytu. Przetoka przechodzi tylko przez zwieracz wewnętrzny i zwykle jest tylko jedno zewnętrzne usta, które są bliżej brzegu odbytu, około 3 do 5 cm. Niewielka liczba przetok jest uniesiona, tworząc ślepy koniec między mięśniem pierścienia odbytnicy a mięśniami podłużnymi lub wnikając w odbyt, tworząc wysoki skurcz zwieracza. 2 przetoka odbytu zwieracza: może być niską lub wysoką przetoką odbytu, stanowiącą około 25%, jest konsekwencją ropnia odbytu kulszowego. Przetoka przechodzi przez wewnętrzny zwieracz, pomiędzy powierzchownymi i głębokimi częściami zewnętrznego zwieracza, a często jest kilka portów zewnętrznych, a gałęzie komunikują się ze sobą. Zewnętrzne usta znajdują się bliżej brzegu odbytu, około 5 cm, a kilka przetok przechodzi przez mięsień dźwigacza odbytu do tkanki łącznej sąsiadującej z odbytnicą, tworząc przetokę miedniczną odbytniczą. 3 przetoka odbytu zwieracza: wysoka przetoka odbytu, rzadka, stanowiąca 5%. Przetoka przechodzi w górę mięśnia dźwigacza odbytu, a następnie wnika w skórę do dołu kulszowego odbytnicy. Ponieważ przetoka często obejmuje pierścień anorektalny, trudno jest ją leczyć i wymaga etapowej operacji. 4 przetoka odbytu zwieracza: najmniej widoczne, stanowiące 1%, konsekwencje ropnia odbytu w miednicy połączony z ropniem kulszowym odbytu. Przetoka komunikuje się z odbytnicą poprzez mięsień dźwigacza odbytu. Ta przetoka odbytu jest często spowodowana chorobą Leśniowskiego-Crohna, rakiem jelita grubego lub urazem, a leczenie powinno zwracać uwagę na jej pierwotne uszkodzenie. Powyższa klasyfikacja jest bardziej szczegółowa w pozycjach wysokich i niskich, co sprzyja doborowi metod chirurgicznych. Klinicznie przetoka odbytu jest często podzielona na dwie kategorie: niską lub wysoką: pierwsza znajduje się poniżej pierścienia anorektalnego, a druga powyżej pierścienia anorektalnego. Istnieje również przetoka odbytu z kształtu przetoki, która jest podzielona na prosty, zakrzywiony i odbytu w kształcie kopyta. Prosta plwocina jest często niską przetoką odbytu, a przetoka odbytu w kształcie kopyta jest często wysoka, a zgięcie może być niskie lub wysokie. Ze zmian patologicznych można go podzielić na ropną przetokę odbytu i przetokę odbytu spowodowaną specyficzną infekcją. Przetoka odbytu nie może się zagoić i należy ją leczyć chirurgicznie. Zasadą leczenia chirurgicznego jest przecięcie wszystkich przetok i, jeśli to konieczne, usunięcie blizny wokół przetoki i stopniowe gojenie się rany od podstawy. Leczenie chorób: przetoka odbytu Wskazanie Przeszczep skóry po resekcji przetoki odbytu jest odpowiedni dla dolnej przetoki odbytu. Wewnętrzne usta znajdują się w zatoce odbytu, zewnętrzne usta są rozmieszczone w obrębie odbytu, skóra jest zabarwiona, a przetoka jest wnikana pod skórę okołoodbytniczą, biodra lub duży obszar. Przeciwwskazania 1. Nie zaleca się przeszczepiania skóry w celu ostrego zakażenia odbytu. 2. Wysoka przetoka odbytu. Przygotowanie przedoperacyjne 1. Strona dawcy musi być wolna od infekcji lub wysypki. Umyj i ogol się przed zabiegiem; nie drap skóry. Za każdym razem komórki sterylizowano jeden raz tiomersalem 1: 1000 i 75% etanolem. 2. Doustne leki przeciwbakteryjne 1d, takie jak sulfaguanidyna, neomycyna, sukcynylosulfonamid i tym podobne. 3. Ogol skórę wokół odbytu. 4. Daj płyn do ciała 1d przed operacją. 5. W razie potrzeby wykonaj lewatywę z mydłem na 4 do 6 godzin przed zabiegiem. Zabieg chirurgiczny 1. Zgodnie z zasadą resekcji przetoki odbytu o niskim stopniu złożoności, otwórz usta i wszystkie rurki oraz usuń bliznę z martwiczej przestrzeni, która rozprzestrzenia się na okolicę odbytu i pośladki. 2. Zeskrob martwą tkankę, usuń pozostałą ścianę, odetnij dolną część rany, przytnij krawędź rany w fazowaną ranę i wciśnij ranę gorącym ręcznikiem z gazy solnej. 3. Użyj jelita 2-0 do zszywania kanału wewnętrznego i odbytu, nie pozostawiając martwej przestrzeni, a kanał odbytu jest otwarty. 4. W zależności od wielkości rany usuń skórę średniej grubości z wewnętrznej strony górnej jednej trzeciej części uda i owinąć ranę jak zwykle w obszarze dawcy. 5. Kawałek skóry jest przycinany do wielkości rany i przykryty na powierzchni rany i przymocowany cienką niewchłanialną linią. 6. Wykonaj kilka małych nacięć na skórze, aby ułatwić drenaż wysięku podskórnego i zmniejszyć napięcie. 7. Zamocuj kilka igieł na spodzie skóry i rany, aby zapobiec unoszeniu się płata i przesunięciu. Wysięk podskórny wyciśnięto suchą gazą. 8. Przykryj gazę wazelinową oraz gazik wielkości skóry i zwiększ ciśnienie bandaża, zachowując długi szew. Nałóż gazę pod ciśnieniem przed i po. Komplikacja 1. Zakażenie lub martwica skóry: Metodą zapobiegania jest, aby skóra nie była zbyt cienka, rana powinna być całkowicie hemostaza, a skóra powinna być zamocowana, aby zapobiec gromadzeniu się gazu i płynów pod skórą. 2. Głównym powikłaniem jest zakażenie rany. Metodą zapobiegania są ścisłe wskazania chirurgiczne. Powinno wystarczyć przygotowanie przedoperacyjne. Podczas operacji należy usunąć wszystkie tkanki grzebienia wewnętrznego i biodrowego. Warstwy należy wyrównać podczas szycia, nie pozostawiając martwej przestrzeni. Jeśli rana jest zainfekowana, należy ją natychmiast otworzyć.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.