Atropia miesni

Wprowadzenie do atrofii mięśni Zanik mięśni odnosi się do zmniejszenia objętości mięśni spowodowanej dystrofią dystroficzną, ścieńczeniem włókien mięśniowych, a nawet zanikiem. Głównymi przyczynami są: zanik mięśni neurogennych, zanik mięśni mięśniotwórczych, zanik mięśni zanikowy i inne przyczyny zaniku mięśni. Oprócz patologicznych zmian samej tkanki mięśniowej odżywianie mięśni jest ściśle związane z układem nerwowym. Choroba rdzenia kręgowego często prowadzi do dystrofii mięśniowej i zaniku mięśni. Pacjenci z zanikiem mięśni długo leżą w łóżku z powodu zaniku mięśni i osłabienia mięśni oraz są podatni na zapalenie płuc, hemoroidy itp. Ponadto większość pacjentów ma objawy porażenia opuszkowego, które stanowią duże zagrożenie dla życia pacjenta. Oprócz lekarzy zajmujących się leczeniem atrofii mięśni bardzo ważna jest samoregulacja. Podstawowa wiedza Odsetek chorób: 0,003% Wrażliwi ludzie: żadnych wyjątkowych ludzi Tryb infekcji: niezakaźny Powikłania: dystrofia mięśniowa Zespół miastenii

Przyczyna zaniku mięśni

Genetyczny (10%):

Czynniki genetyczne, 5–10% pacjentów z dziedzicznym, powszechnie nazywanym rodzinnym stwardnieniem zanikowym bocznym, dziedziczeniem autosomalnym dominującym typu dorosłego, autosomalnym dominującym lub recesywnym dziedziczeniem młodego typu, Trudno jest odróżnić klinicznie od sporadycznych przypadków.

Długoterminowe ćwiczenia fizyczne (25%):

Wyłącz atrofię mięśni Zmiany neuronu ruchowego są spowodowane długotrwałym brakiem aktywności mięśni, układowymi chorobami wyniszczającymi, takimi jak nadczynność tarczycy, nowotwory złośliwe, choroby autoimmunologiczne i tym podobne.

Zatrucie (15%):

Czynniki zatrucia, toksyczne neuroprzekaźniki pobudzające. Po badaniu utrata funkcji transportu u niektórych pacjentów była spowodowana nieprawidłowym połączeniem transkrypcyjnej kopii mRNA transportera w korze ruchowej.

Szczepienia (15%):

Czynniki immunologiczne, chociaż w surowicy pacjentów z MND wykryto wiele przeciwciał i kompleksów immunologicznych, nie ma dowodów, że te przeciwciała mogą selektywnie atakować neurony ruchowe jako neurony ruchowe. Obecnie uważa się, że MND nie jest chorobą autoimmunologiczną układu nerwowego.

Czynniki chorobowe (20%):

Miogeniczna atrofia mięśni jest powszechna w dystrofii mięśniowej, dystroficznej miotonii, okresowym porażeniu, zapaleniu wielomięśniowym, urazie, takim jak zespół zmiażdżenia, miopatia niedokrwienna, miopatia metaboliczna, miopatia endokrynologiczna , miopatia polekowa, zaburzenia transmisji nerwowo-mięśniowej, takie jak miastenia.

Zapobieganie zanikowi mięśni

1. Zachowaj optymistyczny i szczęśliwy nastrój.

2. Racjonalnie dostosuj strukturę diety.

3, praca i odpoczynek.

4, ścisłe zapobieganie przeziębieniom, zapaleniu żołądka i jelit

5, fizykoterapia, zwiększenie siły mięśni, trening chodzenia, ciepła kąpiel, masaż, akupunktura.

6, zastosowanie witamin z grupy B oraz łączone zastosowanie B1, B6, B12.

7, leczenie medycyną chińską: stosowanie żeń-szenia, astragalu, całych owadów, skorupy żółwia, arcydzięgla i innych chińskich leków ziołowych.

Powikłania zanikowe mięśni Powikłania dystrofia mięśniowa miastenia zespół miastenii

Może powodować dystrofię mięśni, zespół miastenii ciężkiej.

Zanik zaniku mięśni Częste objawy Zanik mięśnia udowego Zanik mięśni międzykostnych Zanik mięśni mięsień łopatkowy Zespół mięśni szkieletowych Zanik mięśni Zanik mięśni ręki Zanik miastenia Grawitacja łydki Zanik mięśni twarzy Zanik mięśni twarzy Ból mięśni Uraz mięśni biodra Uraz ramienia Mięśnie

Zanik mięśni uda: zanik mięśni uda u pacjentów z martwicą głowy kości udowej jest częstym zjawiskiem, waga atrofii mięśni jest inna, większość pacjentów z martwicą głowy kości udowej może wyzdrowieć z zaniku mięśni uda, ale kilku pacjentów z martwicą głowy kości udowej nie może stracić mięśni uda na całe życie. Powrót do zdrowia, poważnie wpływający na odległość chodzenia pacjentów i jakość życia pacjentów. 100% pacjentów z zaawansowaną martwicą głowy kości udowej ma zmienny stopień zaniku mięśni uda w dotkniętych chorobą kończynach. Wpływ na chodzenie pacjentów z martwicą głowy kości udowej jest bardzo duży, co bezpośrednio ogranicza powrót uda do zajętej kończyny i ogranicza długość chodzenia pacjenta.

Zanik mięśni łydek: odnosi się do zaniku mięśni łydek odnosi się do niedożywienia mięśni poprzecznie prążkowanych, objętość mięśni jest mniejsza niż normalnie, włókna mięśniowe stają się cieńsze, a nawet zanikają.

Zanik mięśni: rodzaj zaniku mięśni.

Zanik mięśni odnosi się do zmniejszenia objętości mięśni spowodowanej dystrofią dystroficzną, ścieńczeniem włókien mięśniowych, a nawet zanikiem.

1. Łagodny zanik: Włókno mięśniowe jest nieznacznie zmniejszone, wygląd tkanki mięśniowej nie ulega wyraźnej depresji, tkanka mięśniowa jest rozluźniona, mięsień jest słaby i można wykonywać ćwiczenia oporowe.

2. Umiarkowany zanik mięśni: częściowy zanik i utrata włókien mięśniowych, słaby wygląd tkanki mięśniowej, zwężenie wzdłużnego kierunku dotyku, zmniejszenie boczne, oczywiste osłabienie mięśni i opór ruchu.

3. Ciężka atrofia mięśniowa: większość tkanki mięśniowej kurczy się, a związane z nią kości są odsłonięte. W tkance mięśniowej jest tylko niewielka ilość włókna mięśniowego, osłabienie mięśni jest poważne, a pacjent traci najbardziej podstawową zdolność do koordynacji ćwiczeń.

4. Całkowity zanik: Tkanka włókien mięśniowych jest całkowicie zanikła, a funkcja motoryczna związana z jej mięśniami jest całkowicie utracona.

Zanik mięśni szkaplerzowych: objawy i objawy kliniczne postępującego zaniku mięśni kończyn bliższych. Postępująca zanik proksymalnych mięśni kończyn często jest zanikiem miogenicznym, z mięśniami proksymalnymi i tułowia kończyn, często wykazującymi zanik i osłabienie mięśni szkaplerza i miednicy. Jeśli mięśnie szyi są słabe, niektórzy pacjenci muszą je wspierać ręcznie, aby podnieść głowę. Zanik mięśni łopatek stanowi skrzydlate łopatki.

Miogeniczny zanik mięśni trzustki: jest spowodowany przez samą chorobę mięśni i może również obejmować inne czynniki, takie jak dystrofia mięśniowa łopatki lub twarzy, potwierdzona badaniem morfologicznym zaniku mięśni kręgosłupa. Z drugiej strony, gdy uszkodzona zostanie jakakolwiek część neuronów ruchowych, acetylocholina uwalniana z dystalnej części jest zmniejszona, a współczulny efekt odżywczy osłabiony, co powoduje zanik mięśni.

Zanik mięśni międzykostnych i mięśni śródmięśniowych: zwykle z niewielkim osłabieniem mięśni ręki i postępującym zanikiem mięśni, które mogą wpływać na jedną stronę lub obie strony lub z jednej strony na przeciwną. Z powodu atrofii wielkości mięśni ryb dłonie są płaskie, a mięśnie międzykostne są zanikające i mają dłonie podobne do pazurów. Zanik mięśni rozciąga się w górę, stopniowo atakując przedramię, ramię i pasek na ramię. Drganie mięśni jest powszechne i może być ograniczone do niektórych grup mięśni lub szeroko rozpowszechnione, i łatwiej jest je wywołać przez stukanie ręką. Niewielką liczbę mięśni zanikowych mięśni można zainicjować z mięśni przednich i piszczelowych kończyn piszczelowych kończyn dolnych lub z prostowników szyi, a indywidualnie z bliższych mięśni kończyn górnych i dolnych.

Kontrola zaniku mięśni

Po pierwsze, elektromiogram (EMG)

Po drugie, prędkość przewodzenia nerwu (NCV), w tym prędkość przewodzenia nerwu ruchowego (MCV), prędkość przewodzenia nerwu czuciowego (SCV), fala F, odbicie H

3. Potencjały wywołane (EP), w tym słuchowe potencjały wywołane pnia mózgu (BAEP), wzrokowe potencjały wywołane (VEP) oraz indukcja somatosensoryczna kończyn górnych i dolnych (SEP)

Po czwarte, potencjał związany ze zdarzeniami (P300) Ich główny zakres zastosowań

(1) Elektromiografia: Jako środek pomiaru funkcji układu ruchowego, jest szeroko stosowany do rozróżnienia między słabą siłą mięśni a zanikiem mięśni, spowodowanym miopatią lub neuropatią lub innymi przyczynami. Poprzez elektromiografię igłową pomiar mięśni w różnych częściach ciała można zrozumieć: (1) czy uszkodzenie mięśnia należy do uszkodzenia neurogennego lub uszkodzenia miogennego; (2) miejsce uszkodzenia neurogennego (komórki rogu przedniego lub korzenie nerwowe, nerwy) (3) czy zmiana jest aktywna czy przewlekła; (4) zdolność regeneracji nerwów; (5) stanowi podstawę do diagnozy i diagnostyki różnicowej miotonii i jej klasyfikacji. Może być stosowany jako metoda monitorowania niewyjaśnionego zaniku mięśni, drętwienia, osłabienia, zaburzeń aktywności fizycznej i innych chorób, a także jako metoda monitorowania po lub po leczeniu uszkodzenia nerwów, a także jako obiektywny wskaźnik rehabilitacji, niepełnosprawności i identyfikacji sądowej.

(B) prędkość przewodzenia nerwowego: jest techniką diagnostyczną służącą do oceny obwodowego nerwu ruchowego i funkcji przewodzenia nerwów czuciowych. Stosowany głównie do diagnozy neuropatii obwodowej, takiej jak polineuropatia, dziedziczna neuropatia obwodowa, zespół Guillain-Barré, zespół cieśni nadgarstka, uraz nerwów obwodowych itp., W połączeniu z elektromiografią w celu identyfikacji komórek rogu przedniego, korzeni nerwowych, nerwów obwodowych i Choroby miogenne itp.

(3) Wizualne potencjały wywołane: Wykrywa głównie zmiany na szlakach wzrokowych i jest szeroko stosowany w okulistyce zapalenia nerwu wzrokowego, zapalenia nerwu pozagałkowego, zaniku nerwu wzrokowego, uszkodzeń kompresji nerwu wzrokowego, stwardnienia rozsianego, uszkodzeń kory wzrokowej, urazu oka, krzywicy i innych chorób. Medycyna wewnętrzna jest stosowana głównie w przypadku zmian na szlaku wzrokowym spowodowanych cukrzycą, co odgrywa ważną rolę we wczesnej diagnozie, diagnozie lokalizacji, szacowaniu rokowania i ocenie efektu leczniczego.

(4) Puzonowa słuchowa elektryczność wywołana: główne badanie uszkodzenia nerwu słuchowego, napadowe zawroty głowy, nerwiak słuchowy, stwardnienie nerwowe, plwocina uszna i badanie audiologiczne po urazie obwodowym; obiektywna ocena pacjentów niewspółpracujących, niemowląt i histerycznych Nie ma zaburzeń słuchu.

(5) Somatosensoryczne potencjały wywołane: stosowane głównie do wykrywania stanu funkcjonalnego nerwów obwodowych, korzeni nerwowych, rdzenia kręgowego, pnia mózgu, wzgórza i mózgu. Stosowany do zespołu Guillain-Barré, spondylozy szyjnej, zespołu stwardnienia bocznego bocznego, stwardnienia rozsianego, choroby naczyń mózgowych, pęcherza neurogennego, zaburzeń seksualnych itp.

(6) Potencjały związane ze zdarzeniem: klinicznie stosowane do diagnozowania i oceny skuteczności demencji, uszkodzenia mózgu, przewlekłej encefalopatii, takiej jak encefalopatia wątrobowa, choroby psychiczne i ocena rozwoju mózgu u dzieci.

Rozpoznanie zaniku mięśni

Aby zdiagnozować zanik mięśni, możemy to zrobić na następujące sposoby.

Po pierwsze, historia medyczna

W przypadku atrofii mięśni należy zwrócić uwagę na wiek, lokalizację choroby, początek choroby, długość choroby itp., Ostry początek lub przewlekły początek, stopniowo postępuje lub gwałtownie się rozwija. Niezależnie od tego, czy występują zaburzenia czucia, zaburzenia czynności dróg moczowych, atrofia jest ograniczona czy ogólnoustrojowa. Siła mięśni, związek między osłabieniem mięśni a ich zanikiem, niezależnie od tego, czy występują uderzenia i ból mięśni, pogarsza się lub zmniejsza po aktywności. W przeszłości należy zwrócić uwagę na obecność lub brak chorób ogólnoustrojowych, takich jak nowotwory złośliwe i choroby tkanki łącznej.

Po drugie, badanie fizykalne

1. Zwróć uwagę na objętość i wygląd mięśni: Diagnozę zaniku mięśni w warunkach klinicznych należy porównać po obu stronach, to znaczy rozmieszczenie zaniku mięśni, stopień, porównanie dwustronnych części symetrycznych oraz obecność lub brak fascykulacji.

2, siła mięśni i napięcie mięśni: atrofii mięśni towarzyszy niska siła mięśni, dlatego należy zwrócić uwagę na porównanie objętości mięśni i siły mięśni, zwracać uwagę na siłę mięśni zaniku mięśni, napięcie mięśni. Kontrola powinna być przeprowadzona w ciepłym otoczeniu i w wygodnej pozycji. Pacjenci powinni mieć możliwość jak największego rozluźnienia. Można to ocenić, dotykając twardości mięśnia i oporu odczuwanego, gdy kończyna pacjenta jest elastycznie zgięta.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.