Złamanie osi odontoidalnej

Wprowadzenie do złamania odontoidalnego Złamania aksonów nie są rzadkie, co stanowi od 10% do 15% złamań i zwichnięć szyjki macicy u dorosłych.Niestety, wciąż istnieją doniesienia o braku złamań odontoidalnych podczas pierwszej wizyty, a po każdym urazie występuje ból szyi. Pacjentom ze sztywnością, z objawami neurologicznymi lub bez nich, należy powtarzać zdjęcia rentgenowskie, w tym tomografię komputerową, aby uniknąć możliwych złamań odontoidalnych. Podstawowa wiedza Współczynnik choroby: 0,01% -0,02% Osoby podatne: brak określonej populacji Tryb infekcji: niezakaźny Komplikacje: 瘫痪

Przyczyny złamań odontoidalnych

Wypadki motocyklowe są częstą przyczyną złamań odontoidalnych u młodych ludzi, a najczęstszą przyczyną tych urazów u osób starszych jest zwykły upadek.

Patogeneza

Istnieje kilka różnych systemów klasyfikacji złamań odontoidalnych: Schatzker i wsp. Są klasyfikowani jako wysokie i niskie według linii złamania znajdującej się powyżej lub poniżej więzadła pobocznego. Althoff dzieli złamanie odontoidalne na A, B, C, D. Linia złamania typu IV, typu A przechodzi przez przesmyk procesu odontoidalnego, a linia złamania pozostałych trzech rodzajów złamania znajduje się w niższym miejscu anatomicznym.

Najpopularniejszą klasyfikacją w klinice jest klasyfikacja Andersona i DAlonzo: złamania odontoidalne dzielą się na trzy typy: I, II, III:

Złamanie typu I, znane również jako złamanie guzka, jest skośnym złamaniem więzadła odontoidalnego i jednego z przyczepów więzadła bocznego, stanowiącym około 4%;

Złamanie typu II, znane również jako złamanie podstawy, jest najczęstszym złamaniem połączenia odontoidalnego z trzonem kręgowym, które stanowi około 65%;

Złamanie typu III jest centralnym złamaniem ciała z dużą podstawą kości gąbczastej poniżej końca złamania. Linia złamania często obejmuje jedną lub obie strony górnej powierzchni stawowej, co stanowi około 31%.

Większość autorów uważa, że ​​ta metoda klasyfikacji jest pouczająca klinicznie, w oparciu o nią, w połączeniu ze stopniem i kierunkiem złamania oraz wiekiem pacjenta, może wybrać skuteczny plan leczenia i ocenić rokowanie złamania, ale Wśród złamań odontoidalnych typu II autor zaproponował niektóre podtypy: Hadly i wsp. Zaproponowali złamanie odontoidalne typu IIA, zdefiniowane jako: złamanie podstawy odontoidalne z dużą wolną kością poniżej końca złamania, nieodłącznie związane Niestabilne złamania, Pederson i Kostuil proponują złamania typu IIB i IIC, złamania typu IIB to klasyfikacja Andersona i DAlonzo oraz złamania typu II i złamania typu B typu Althoff; złamania typu IIC są zdefiniowane jako co najmniej jedna lub obie strony linii złamania Znajduje się powyżej więzadła pobocznego, jest to odpowiednik złamania typu A sklasyfikowanego przez Althoffa.

Ponadto istnieje specjalny rodzaj złamania odontoidalnego: separacja osteofitów, wtórne centrum kostnienia na szczycie odontoidu w wieku około 2 lat i połączone z główną częścią procesu odontoidalnego po 12 latach. Sama odontoid zaczyna się łączyć z ciałem kręgowym w wieku 4 lat, a większość zrostów można ukończyć w wieku 7 lat, dlatego przed 7 rokiem życia złamanie odontoidalne charakteryzuje się oddzieleniem osteofitów.

Istnieją również rzadkie przypadki pionowych złamań odontoidalnych.Jak dotąd w literaturze angielskiej zgłoszono tylko 2 przypadki: 1 przypadek zgłosił Johuson w 1986 r., A 1 przypadek zgłosił Bergenheim w 1991 r. I nie można go zaklasyfikować jak wyżej. Klasyfikacja

Złamania odontoidalne są oczywiście zaangażowane w wiele różnych mechanizmów urazowych: Althoff przeprowadził badanie biomechaniczne próbek kręgosłupa szyjnego i zastosował zgięcie grzbietowe, nadmierne rozciąganie i ścinanie poziome do stawów atlanto-osiowych, nie powodując złamań odontoidalnych. Dlatego uważa, że ​​siły zewnętrzne w kierunku poziomym powodują głównie zniszczenie struktury więzadła bez powodowania złamania odontoidalnego; w dalszych badaniach eksperymentalnych różne rodzaje obciążeń powodujących złamanie odontoidalne to: ścinanie poziome Cięcie + ściskanie osiowe, 45 stopni przedniego lub bocznego uderzenia bocznego z płaszczyzną strzałkową, uderzenie boczne, więc proponowane ścinanie poziome + ściskanie osiowe jest głównym mechanizmem złamania zębodołowego i boku Kwadratowy cios jest niezbędną siłą zewnętrzną, aby spowodować pęknięcie odontoidalne typu A (typu IIC). Mouradian i wsp. Stwierdzili również, że obciążenie boczne może powodować pękanie odontoidalne w eksperymencie. Doherty i wsp. Rozważali boczne lub ukośne obciążenie boczne za pomocą eksperymentów biomechanicznych. Prowadzenie do złamań odontoidalnych typu II i przemoc w nadmiernej długości prowadzi do złamań odontoidalnych typu III, ale klinicznie mechanizmy obrażeń opisane u niektórych pacjentów nie są takie same, Pederson donosi o 1 przypadku 77 U mężczyzny worek czołowy został poddany przemocy z przodu do tyłu, w wyniku czego nastąpiło złamanie odontoidalne typu IIc z przesunięciem tylnym złamania o 20 mm. Mechanizmem urazu tego pacjenta można uznać za przeprost przez przedni łuk atlasu. Transmisja do odontoidu, powodująca złamania, przemieszczenie i bezpośredni gwałtowny wektor jest wektorem od przodu do tyłu, przenoszonym przez czaszkę do przedniego łuku atlasu, a następnie przekazywanym do odontoidu, tworząc poziom siły ścinającej.

Złamanie odontoidalne może również wystąpić w wyniku urazu typu zgięcia, powodując przesunięcie do przodu W tym mechanizmie sierpowatym całkowite więzadło poprzeczne wystarcza do dostarczenia wystarczającej ilości energii, aby spowodować złamanie odontoidalne i przesunięcie do przodu. W połączonym efekcie wielu rodzajów przemocy odwrócenie istnienia przemocy spowoduje, że odontoidy będą podatne na złamania. Mechanizm ma następujące trzy punkty: (1) więzadło boczne zostało rozciągnięte do maksimum podczas obracania się; (2) podczas obracania się Więzadła i mięśnie są napięte, małe stawy fasetowe są ściśle sprzężone, a uszkodzenia innych płaszczyzn są zminimalizowane; (3) stawy atlantoaksjalne odpowiadają za 50% aktywności rotacyjnej szyi, a części poddawane są przemocy obrotowej. Obciążenie jest również największe. Krótko mówiąc, mechanizm złamania zębodołowego jest skomplikowany, w tym zginanie, wyprost, zgięcie boczne i przemoc rotacyjna. U pacjenta często analizuje się związek między rodzajem złamania, przemieszczeniem złamania a urazem głowy i przywiązania do twarzy. Mechanizm uszkodzenia można wywnioskować.

Zapobieganie złamaniom odontoidalnym

Choroba jest głównie spowodowana czynnikami traumatycznymi, szczególnie gwałtownymi, dlatego zapobieganie codziennym szkodom jest kluczem do zapobiegania tej chorobie.

Powikłania złamań odontoidalnych Powikłania

Wśród powikłań spowodowanych tą chorobą najczęstsze są łagodna paraplegia i nerwoból. Odnotowano przypadki złamań odontoidalnych z dziesiątą i dwunastą parą skurczów nerwów czaszkowych. Nasileniem objawów jest stopień przemieszczenia złamania i ucisk rdzenia kręgowego. W zależności od lokalizacji może wystąpić ciężkie zatrzymanie oddechu, częściej u osób starszych, często na miejscu.

Częstotliwość braku zrostu złamań odontoidalnych spowodowanych nieleczonym lub niewłaściwym leczeniem wynosi 41,7% ～ 72% i istnieje potencjalna niestabilność przedsionkowo-osiowa, a po przemieszczeniu może prowadzić do ostrego pnia mózgu, rdzenia kręgowego lub korzenia nerwu. Przewlekłe obrażenia, powodujące ciężką kwadriplegię, zaburzenia oddychania, a nawet śmierć.

Objawy złamań odontoidalnych częste objawy ból szyi potylicznej i tylnej, paraplegia, sztywność szyi, nerwoból

Ból szyi potylicznej i tylnej jest najczęstszym objawem klinicznym i często występuje ból popromienny w okolicy nerwu potylicznego. Sztywność szyi jest wymuszona pozycja. Typowym objawem jest to, że pacjent ręcznie wspiera głowę w celu złagodzenia bólu. Klinicznie niezbyt często, od 15% do 33% pacjentów ma objawy neurologiczne i części ciała, z których najczęstsze są łagodna paraplegia i nerwobóle, złamania odontoidalne z dziesiątą i dwunastą parą skurczów nerwów czaszkowych Według doniesień nasilenie objawów zależy od stopnia i lokalizacji ucisku przemieszczenia złamania rdzenia kręgowego, może wystąpić ciężkie zatrzymanie oddechu, częściej u osób starszych, często umierające na miejscu.

Kliniczne objawy starych złamań odontoidalnych są stosunkowo ukryte, ponieważ historia urazu bywa czasami nieoczywista. Crockard i wsp. Zgłosili grupę 16 pacjentów ze starymi złamaniami odontoidalnymi, a 3 pacjentów zapomniało historię urazu szyi. U pozostałych pacjentów zdiagnozowano nową diagnozę. Oszacowanie przez lekarza znaczenia jego urazu jest zbyt niskie, aby nie zdiagnozować diagnozy Objawy obejmują ból korzenia nerwu C2, słabe ręce i trudności w chodzeniu.

Badanie złamania odontoidalnego

Badanie tej choroby polega głównie na badaniu obrazowym:

(1) Badanie rentgenowskie

U pacjentów z podejrzeniem diagnozy pierwszym wyborem jest zwykłe badanie rentgenowskie, w tym kręgi szyjne, pozycja otwarta i wyprost boczny, zgięcie, ale z powodu szyi pacjenta często sztywna lub nawet wymuszona pozycja, standardowa, wyraźna Czasami trudno jest uzyskać filmy rentgenowskie. Nie ma wyraźnego związku anatomicznego ani wyraźnych oznak złamania w początkowym badaniu rentgenowskim. W przypadku wątpliwości klinicznych dwie otwarte tabletki i dwa boczne plastry szyi potylicznej należy uznać za rutynowe. Sprawdź, aby potwierdzić diagnozę.

Jednak ze względu na nadmierne zachodzenie na szyję i kości potyliczne, czasami normalne badanie rentgenowskie da wynik negatywny, gdy złamaniu odontoidalnemu nie towarzyszy przemieszczenie, dlatego w następujących przypadkach konieczne jest wykonanie odcinka strzałkowego i wieńcowego tomograficznego. :

(1) Klinicznie podejrzane złamanie odontoidalne, ale normalny film rentgenowski wykazał wynik ujemny;

(2) Zwykłe badanie rentgenowskie sugeruje podejrzane objawy złamania, które jest najczęstszym wskazaniem;

(3) Zdecydowane złamania odontoidalne, ale podejrzewa się, że sąsiadują ze sobą złamania współistniejące.

Filmy rentgenowskie pokazują złamania odontoidalne głównie z powodu uszkodzenia kości, przemieszczenia i kątowania. Najbardziej wiarygodnym wskazaniem jest przemieszczenie. Czasami boczny bok ostium jest jedynym znakiem, wysokiej jakości Boczne zdjęcia rentgenowskie są niezbędne do rozpoznania złamań odontoidalnych, ponieważ złamaniom odontoidalnym często towarzyszy przemieszczenie i kątowanie przednie i tylne, a informacje o kierunku przemieszczenia są pouczające w leczeniu, ale czasami odontoidalne nieprawidłowości anatomiczne W przypadku przechylania do tyłu należy unikać błędnej diagnozy jako złamania. Wartość objawów pośrednich, takich jak cienie tkanek miękkich przedkręgowych, może być ograniczona do miejsca urazu, a czasami tkanka miękka przedniego kręgu jest normalna, szczególnie w przypadku badania bezpośrednio po urazie. Czasami złamanie głowy i twarzy może również powodować obrzęk tkanki miękkiej trzonu kręgowego.

(2) badanie CT

Badanie CT może wyraźnie wykazać złamanie i przemieszczenie, szczególnie gdy wymuszona pozycja pacjenta powoduje, że struktura anatomiczna zwykłego filmu rentgenowskiego jest niejasna.

(3) Badanie MRI

Rezonans magnetyczny może wyraźnie wykazać ucisk rdzenia kręgowego spowodowany przemieszczeniem złamania i zasięg uszkodzenia rdzenia kręgowego, a także sąsiednie uszkodzenie tkanki miękkiej.

Diagnoza i diagnoza złamania odontoidalnego

Diagnoza

Szczegółowa i dokładna historia urazów oraz badanie fizykalne często pozwalają lekarzom rozważyć możliwość wystąpienia takich urazów. Wypadki motocyklowe są częstą przyczyną złamań odontoidalnych u młodych ludzi. Najczęstszą przyczyną tych urazów u osób starszych jest prosta. Upadek, złamanie odontoidalne z zwichnięciem tylnym jest poważniejsze niż zwichnięcie przednie, a prawdopodobieństwo wystąpienia objawów neurologicznych jest większe, bardziej powszechne u osób starszych.

Badanie rentgenowskie jest główną podstawą i sposobem diagnozowania złamania odontoidalnego. Gdy podejrzewa się rozpoznanie, należy je powtórzyć i wykonać tomografię plastyczną lub badanie TK. Badanie MRI może spowodować uszkodzenie rdzenia kręgowego na odcinku poprzecznym i zębatym. Występ i rdzeń kręgowy stanowią 1/3 średnicy strzałkowej kanału kręgowego, a pozostałe 1/3 to szczelina buforowa (ryc. 1) Odległość między tylnym brzegiem przedniego łuku atlasu a zębatą (odstęp AO) wynosi od 2 mm do 3 mm. Dzieci są nieco większe, od 3 mm do 4 mm. Przekraczając ten zakres, należy wziąć pod uwagę złamania odontoidalne i / lub struktury więzadeł. Procesy dentate na otwartym kawałku są asymetryczne po obu stronach. Należy podejrzewać uszkodzenie w tym obszarze. Na radiogramie można zobaczyć złamania odontoidalne i rodzaje złamań, a na radiogramach bocznych można wskazać rodzaj złamania i przemieszczenie przedniego lub tylnego i zwichnięcia przedsionkowo-osiowego. Należy również zwrócić uwagę na obecność lub brak deformacji i złamań w innych częściach okolicy potylicznej szyi.

Rozpoznanie złamania odontoidalnego powinno obejmować następujące pięć punktów:

(1) rodzaj złamania odontoidalnego;

(2) Czy występuje przemieszczenie i kierunek;

(3) Czy występuje uszkodzenie nerwów;

(4) Czy dochodzi do uszkodzenia sąsiadujących kości i tkanek miękkich ze szpikiem;

(5) Czy istnieje uszkodzenie innych części ciała.

Diagnostyka różnicowa

Rozpoznanie tej choroby należy odróżnić od zerwania więzadła poprzecznego atlasu, oderwania więzadła poprzecznego i zwichnięcia przedniego i tylnego.

Gdy więzadło poprzeczne jest zerwane, odstęp AO jest większy niż 5 mm, proces odontoidalny jest zakończony, a więzadło poprzeczne można zobaczyć, gdy więzadło poprzeczne jest zniesione, a nieregularną kość widać między bocznymi blokami kręgów kręgowych. A wolna masa kości, tylne zwichnięcie przedsionkowo-osiowe na radiogramie bocznym pokazuje, że przedni łuk i pozycja zębodołowa są odwrócone, czasami są małe fragmenty złamania przed zębodołem lub w wierzchołku, oprócz obecności lub braku szyi potylicznej Nieprawidłowości, takie jak poduszka potyliczno-potyliczna, płaska podstawa czaszki.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.