Epidermolysis bullosa

Inleiding tot bulleuze epidermis-afgifte "epidermolysisbullosa" (EB) werd voor het eerst voorgesteld door Koebner in de late 19e eeuw om een blaarvorming op de huid af te beelden zonder littekens, die vervolgens werd gebruikt om een groep huid en slijmvliezen te beschrijven die gevoelig zijn voor mechanische schade. Een erfelijke huidziekte met meerdere genen die wordt gekenmerkt door de vorming van bullae, een groep typische ziekten die het basale membraangebied van de huid binnendringen, en interne organen kunnen ook betrokken zijn. Klinisch vertoont de aandoening grote variabiliteit. Tegelijkertijd is heterozygositeit van de genen ook duidelijk, met autosomaal dominante en recessieve overerving, kan abnormaal wondherstel leiden tot chronische schade en littekens, gemetastaseerde kanker is ook gebruikelijk. Op dit moment is er aanzienlijke vooruitgang geboekt in de studie van deze ziekte.De belangrijkste onderzoeksmethode is het coderen van enkele belangrijke eiwitgebaseerde netwerken die de integriteit van de hiërarchische structuur van de huid behouden door moleculair klonen. De ziekte behoort ook tot de categorie "pemphigus" van de Chinese geneeskunde. Basiskennis Het aandeel van de ziekte: 0,006% Gevoelige mensen: geen specifieke mensen Wijze van infectie: niet-infectieus Complicaties: ondervoeding, bloedarmoede, plaveiselcelcarcinoom

Bulleuze epidermolyse

(1) Oorzaken van de ziekte

Bulleuze epidermolyse kan worden onderverdeeld in drie categorieën volgens het niveau van blaarvorming onder transmissie-elektronenmicroscopie (zie tabel 1) Verschillende genmutaties die coderen voor eiwitten in de dermale-epidermale junctie zorgen voor verschillende klinische subtypen. Moleculaire basis, het niveau van epidermale afgifte van eenvoudige bulleuze epidermolyse bevindt zich in de basale cellaag, het resultaat van basale celkeratine-eiwit KRT5- en KRTl4-mutaties, loskomen van weefsel van borderline bulleuze epidermolyse Op het niveau van de zona pellucida van het dermale epitheliale basaalmembraan vertoont de ultrastructuur een afwijking van het hemidesmosome ankerfilamentcomplex, dat codeert voor de genen van de drie polypeptiden 3, 3 en 2 van het ankerfibronectine-laminine 5 (1aminine). Specifieke mutaties, daarnaast, mutaties in het subtype van borderline bulleuze epidermolyse waarvan is gevonden dat ze coderen voor hemidesmosome componenten, inclusief mutaties die coderen voor het 64 integrine 4 subeenheidgen en bulleuze seksdagen die coderen voor 18OkDa Het herpes-antigeen BPAG2, ook bekend als de mutatie van type VII collageengen, de weefselafgifte van dystrofische bulleuze epidermolyse vindt plaats op het niveau van ankerfibrillen onder de dichte zone. Momenteel wordt alleen type VII collageengen (COL7) gevonden. A1) Mutatie.

(twee) pathogenese

De moleculaire pathofysiologie van de ziekte; de mutatieplaats van het keratinepolypeptide is nauw verwant met de ernst van eenvoudige bulleuze epidermolyse en de DM-type keratinemutatie bevindt zich in de amino (1A) of hydroxylgroep van het centrale schortgebied van het polypeptide. Aan het uiteinde (2B) is de positie van de mutatie van het K-type meer vatbaar voor het centrale gedeelte van het staafgebied, en bevindt de mutatiepositie van het wc-type zich vaak in het niet-spiraalvormige verbindingsgebied (L12) van het staafgebied of aan de voorkant van de positie K5.

1. Epidermolysis bullosa simplex (EBS) genetica op basis van de analyse van keratine K5- en K14-genen bij patiënten met eenvoudige bulleuze epidermolyse, vonden drie belangrijke subtypen keratine Mutatie, functionele studies hebben aangetoond dat deze mutaties leiden tot ziekte, het ziektegen bevindt zich op chromosoom 12qll ~ q13 of 17q12 ~ q21, keratine K5 en K14 bevinden zich op twee locaties, daarom is eenvoudige bulleuze epidermolyse Vanwege defecten in specifieke basische keratinegenen, zijn in de meeste gevallen puntmutaties in het coderende gebied van deze twee keratinegenen gerapporteerd, maar gendefecten kunnen ook buiten de K5- en K14-genen zijn gelokaliseerd en zijn onlangs gevonden samen met spiervoeding. Eenvoudige bulleuze epidermolyse wordt geassocieerd met een prectinemutatie, omdat het keratinegen en transcriptlengte (1,8 tot 2,1 kDa) kleine, eenvoudige bulleuze epidermolyse is. Screening op keratinemutaties bij patiënten wordt meestal uitgevoerd door DNA-sequencing, vooral wanneer huidbiopsie, keratinocytcultuur en mRNA-extractie beschikbaar zijn, als een antilichaam wordt gebruikt voor diagnose en analyse Het genereren van een panel van antilichamen tegen belangrijke regio's van keratinepolypeptiden kan nuttig zijn voor toekomstige diagnose.Daarnaast kan met de introductie van methoden zoals morfologisch-gevoelige gelelektroforese (CSGE), snelle detectie van veranderingen in individuele DNA-basen worden uitgevoerd. Screening op mutaties in keratinegenen kan ook eenvoudiger worden gemaakt, en deze methode is vooral nuttig bij het screenen van een groot aantal patiëntspecimens, waardoor ook de noodzaak van sequencing van het gehele motief of transcript wordt geëlimineerd.

2. Ondervoeding De dystrofische genetische basis is gebaseerd op een normale huid. Type VII collageen vormt een omgekeerde dimeer, die wordt verbonden door overlappende carboxy-uiteinden. Versterkt door zwavelbindingen aggregeert dit vaste type VII collageenmolecuul lateraal om ankerfibrillen te vormen, zodat type VII collageen na synthese verder in ankerfibrillen wordt geassembleerd, waardoor de synthese of interferentie van type VII collageen op transcriptioneel of translationeel niveau wordt beïnvloed. Mutaties waarin supramoleculaire assemblage tot ankervibrillen zich kunnen manifesteren als dystrofische bulleuze epidermolyse.

Voor HS-RDEB is gevonden dat het gemuteerde gen van het vroege stopcodon (PTC) van de twee allelen van type VII collageen expressie op laag niveau heeft, maar het getranslateerde eiwit is afgeknot aan zijn carboxy-uiteinde en kan niet worden geassembleerd in ankerfibrillen. Dit komt overeen met het volledige gebrek aan ankerfibrillen in de HS-RIDEB-ultrastructuur, wat ook verklaart dat de eigenschappen van dit type huid extreem fragiel zijn.In lichte RDEB kunnen allelen coderen voor collageen van volledige lengte type VII, maar De missense-mutatie treedt vaak op om de ruimtelijke conformatie van het eiwit te veranderen, waardoor het ankerfibril-samenstel wordt beïnvloed.

Mutaties in de dominante erfelijke bulleuze epidermolyse worden gedetecteerd door glycineresten in het collageenmolecuul die worden gekenmerkt door herhaalde Gly-XY-aminozuursequenties Glycinesubstituties destabiliseren de tricyclische collageenstructuur. Het interfereren met de secretie ervan en het vatbaar maken voor extracellulaire afbraak, daarom is de rol van glycinesubstitutie op het post-translationele niveau, omdat type VII collageen een homodimeer is dat bestaat uit drie identieke 1 (VII) polypeptiden, Het 1/8 tricyclische molecuul is normaal, dus de mond kan een aantal normale ankerfibrillen vormen, wat consistent is met de relatief milde klinische manifestaties van fijne ankerfibrillen en DDEB waargenomen in ultrastructuur, behalve het klassieke DDEB-type. Er zijn twee klinische subtypen (pre-temporale dystrofische bulleuze epidermolyse en Bart-syndroom) met glycinesubstitutiemutaties.

3. De genetische basis van de junctionele bulleuze epidermolyse (JEB) verschilt van de homozygositeit die wordt waargenomen bij de eerste twee soorten bulleuze epidermolyse: de borderline bulleuze epidermolyse is zeer hoog. Graad van genetische heterozygositeit, momenteel wordt aangenomen dat ten minste zes verschillende genen betrokken zijn bij de pathogenese ervan. Bij borderline bulleuze epidermolyse (JEB) treden blaren op in het basaalmembraan op de kruising van het huidepitheel, dat wil zeggen, zona pellucida of overlappende Op het niveau van het hemidesmosoom, onder elektronenmicroscoop, werden afwijkingen waargenomen in het hemellosus-verankerde ankercomplex, en studies bij een groot aantal patiënten met fatale en niet-geïnduceerde borderline bulleuze epidermolyse vonden dat de ankerfilament eiwitlaag De drie genen van de drie samenstellende polypeptiden van adhesie-eiwit 5, 3, 3 en 2, zijn specifiek gemuteerd Recent werden mutaties in genen die coderen voor andere componenten van hemidesmosome gedetecteerd in sommige subtypen van borderline bulleuze epidermolyse. Bijvoorbeeld, in een bulleuze epidermolyse met pylorische atresie, een genmutatie die codeert voor de epitheel-specifieke integrine 6, 4 subeenheid 4, in borderline bulleuze epidermolyse, klinische manifestaties Lichter lichaam Patiënten met seksuele dystrofische goedaardige bulleuze epidermolyse vertoonden genmutaties die coderen voor het 180kDa bulleuze pemfigoïde antigeen 2 (BPAG2, ook bekend als type XVII collageen), en recentelijk de borderline bulleuze epidermon Het begrip van de moleculaire basis van de ziekte benadrukt de complexiteit van het hemidesmosome-verankerde filamentcomplex en zijn rol in de pathogenese.

Herlitz type borderline bulleuze epidermolyse, mutatiedetectie toonde aan dat elk gen van laminine 5 mutaties heeft (LAMA3, LAMB3 en LAMC3, drie genen coderen respectievelijk voor 3-, 3- en 2-ketens) en de meeste mutaties bleken voor te komen. In het LAMB3-gen zijn er twee hotspots die mutaties veroorzaken, namelijk R42x en R635x, en alle momenteel gevonden mutaties leiden ook tot de vroege beëindiging van codonproductie, waardoor het overeenkomstige mRNA wordt vertaald door antisense-gemedieerd mRNA-degradatiemechanisme. Tot een zeer laag niveau heeft niet-Herlitz-type borderline bulleuze epidermolyse ook een laminine-5-genmutatie. In sommige gevallen is mutatie van een van de laminine-5-genen een vroegtijdig beëindigingswachtwoord, andere De genmutatie is een missense-mutatie of een raamwerk exon skip mutatie.In deze gevallen werden twee regionale genmutaties gevonden.Deze onderzoeken tonen aan dat het polypeptide met de volledige lengte met de volledige carboxy-terminus kan worden geassembleerd tot een driedimensionaal molecuul, en het driedimensionale structurele molecuul bevindt zich in het ankerfilament. Heeft daarin een rol.

Bij sommige patiënten komen bulleuze plaques voor in hemidesmosomen en hun perifere gebieden en worden ze geclassificeerd als "valse rand" volgens de classificatie van hun ultrastructuur en de ernst van klinische aandoeningen. De belangrijkste componenten van hemidesmosome (HD) zijn voornamelijk Het is een polypeptide genaamd HD1 ~ HD5. Deze afwijkingen zijn waarschijnlijk de oorzaak van deze subtypen van borderline bulleuze epidermolyse. Volgens de ultrastructurele veranderingen, blazen de blaasjes op het hemidesmosome niveau Patiënten met sclerodermie kunnen worden ingedeeld in ten minste drie categorieën en hun klinische manifestaties verschillen van elk ander type klassieke bulleuze epidermolyse, dat wil zeggen systemische dystrofische goedaardige bulleuze epidermolyse (GABEB). Pylore occlusie van bulleuze epidermolyse (PA-JEB) en dystrofische bulleuze epidermolyse (EB / MD), een speciaal subtype van niet-fatale bulleuze epidermolyse In de systemische dystrofische goedaardige bulleuze epidermolyse blijkt het BPAG2-gen gemuteerd te zijn.Een ander zeldzaam subtype van niet-fatale borderline bulleuze epidermolyse wordt gekenmerkt door pylore stenose en huidblaren. Eerste symptoom, het is het resultaat van mutatie van -integrine .

Preventie van bulleuze epidermale afgifte Het is heel belangrijk om een goede houding te handhaven, een goed humeur te behouden, een optimistische, open geest te hebben en vertrouwen te hebben in de strijd tegen ziekten.

Bullous epidermolyse complicaties Complicaties, ondervoeding, bloedarmoede, plaveiselcelcarcinoom

1. De recessieve overerving van dystrofische bulleuze epidermolyse, de ernstigste complicatie van het ernstige type (ITS-RDEB) is de ontwikkeling van plaveiselcelcarcinoom op het gebied van chronische erosie, meer dan 50% van TTS-RDEB Patiënten ontwikkelen deze kanker rond de leeftijd van 30 en velen sterven aan uitzaaiing van kanker.

2. Het Herlitz-type borderline bulleuze epidermolyse (JEB), vaak geassocieerd met tracheale blaren, stenose of obstructie, heesheid is een teken van vroege babyverslechtering, significante groeiachterstand en hardnekkige gemengde bloedarmoede maken de behandeling nog meer Moeilijkheden, kinderen sterven vaak aan sepsis, meervoudig orgaanfalen en ondervoeding.

Bulleuze epidermolyse symptomen Veel voorkomende symptomen Septisch plaveiselcelcarcinoom, ondervoeding, darmatresie, herpes simplex (met etterende vloeistof), volledige dikte van de opperhuid en ... milt en nier Yang

1. Eenvoudige bulleuze epidermolyse (EBS)

Het wordt gekenmerkt door een blaar in de opperhuid, een groep erfelijke huidaandoeningen veroorzaakt door keratinemutaties, die een populatie van 1/4 miljoen binnenvallen, verder onderverdeeld in verschillende subtypen volgens klinische ernst, eenvoudige bulleuze epidermolyse De penetratie van de familie is hoog, en het ernstigste subtype, de ziekte manifesteert zich bij de geboorte.

Er zijn ten minste 11 subtypen eenvoudige bulleuze epidermolyse, waarvan 7 autosomaal dominant zijn en de 3 meest voorkomende subtypen autosomaal dominant zijn, inclusief gegeneraliseerde bulleuze epidermium Koebnet, Weber Cockayne en Dowling Meata (tabel 2) kunnen blaarvorming met de leeftijd aanzienlijk verminderen, soms Geen blaarvorming gedurende een maand, het kan zijn dat naarmate de patiënt ouder wordt, de opperhuid volledig is uitgerekt en de mechanische spanning die het ontvangt op natuurlijke wijze wordt verminderd.

(1) Gegeneraliseerde bulleuze epidermolyse: het begint vanaf de pasgeborene tot de vroege fase van de baby en komt vaker voor in de handen, voeten en ledematen. Het kan ook worden gezien dat de palmar hyperkeratosis en afschilfering, en meer geen nagels, tanden en mondslijmvliezen omvatten. .

(2) Gelokaliseerde bulleuze epidermolyse: het is het meest voorkomende type dat voorkomt in de kindertijd of later. Het kan ook voorkomen bij volwassenen. Het verschijnt als een hand na intensieve training en de voet is dik. Blister, gewone handen en voeten zweten, blaar op de voeten vaak secundaire infectie.

(3) herpesachtige bulleuze epidermolyse: kan worden gezien bij de geboorte, is het ernstigste type, blaasjes zijn gegeneraliseerd, kunnen het mondslijmvlies inhouden, kindertijd kan duidelijke ontsteking met miliaire uitslag, blaren in de vroege kinderjaren hebben Meestal kunnen de romp en de proximale extremiteiten wit haar of "haarachtige" blaren zijn, omdat de blaasjes in de opperhuid zich bevinden en geen littekens achterlaten na de genezing, en de nagels kunnen verloren gaan, maar ze zijn meestal regenereerbaar.

In tegenstelling tot de eerste twee soorten, wordt de blaar niet zwaarder na de hitte en kan er sprake zijn van overmatige keratose op de leeftijd van 6, 7 jaar. Hoewel sommige patiënten zeer ernstige blaren hebben, zijn ze zelden levensbedreigend vanwege het verlies van gelokaliseerde huidbarrièrefunctie. Secundaire infectie.

Eenvoudige bulleuze epidermolyse met spierdystrofie is de enige niet-keratinemutatie bij eenvoudige bulleuze epidermolyse, vergelijkbaar met het Koeber-type, maar met spierdystrofie op volwassen leeftijd.

2. ondervoede bulleuze epidermolyse

Genezing na blaarvorming gaat vaak gepaard met de vorming van littekens en miliaire uitslag.De blaar van de opperhuid wordt veroorzaakt door de mutatie van collageen type VII, voornamelijk bestaande uit vier subtypen, namelijk Cockayne Touraine dominant erfelijk type, Pasini wit papulair-achtig dominant erfelijk type. Gelokaliseerde recessieve erfelijke en gegeneraliseerde recessieve erfelijk, daarnaast zijn er enkele zeldzame subtypen, zoals het Bart-syndroom, neonatale tijdelijke bulleuze epidermolyse.

(1) dominant erfelijk type: Cockayne Touraine, bij de ziekte komen blaren vaker voor in de onderste ledematen, er is een ondervoeding, beginnend in de vroege fase van zuigelingen of kinderen, na genezing worden littekens en kwaadaardige huiduitslag gevormd als gevolg van hyperplasie, orale schade komt niet vaak voor, tanden komen vaker voor Normaal, begint het Pasini-type bij de geboorte, blaar dicht met atrofisch litteken en miliaire uitslag Bij afwezigheid van duidelijk trauma verschijnen huidskleur en littekenachtige papels spontaan onder het lichaam, witte albopapuloïde laesies genoemd. Late blaren zijn voornamelijk beperkt tot de ledematen, soms het hele lichaam, gemeenschappelijke ondervoeding of nagelverlies, milde hechting van het slijmvliesoppervlak en tanden.

(2) Recessief erfelijk type: de klinische manifestaties zijn divers en de ernstige laesies worden het type mitis (licht) genoemd.Ze worden vaak aangetroffen bij de geboorte, vaak met de ledematen, met atrofische littekens en nageldystrofie op het gewrichtsoppervlak, maar het slijmvlies is zelden betrokken. De minder goed presterende laesies zijn niet te onderscheiden van de gelokaliseerde dominante erfelijke typen.De ernstige laesies zijn invaliderend, het type Hallopeau-Siemens (HS-RDEB) genaamd, dat bij de geboorte veel blaarvorming vertoont en zich tijdens de kindertijd blijft uitbreiden. Duidelijke littekenvorming, verworven en leidt vaak tot "bokshandschoenen" -achtige misvormingen in de handen en voeten, littekens ontwikkelen zich vanaf het proximale uiteinde en beïnvloeden dus het hele ledemaat, waardoor een gebogen contractuur wordt gevormd, die de nagels, tanden en hoofdhuid kan beïnvloeden, de meeste slijmvliesoppervlakken blijven betrokken, Met terugkerende blaarvorming en erosie, leidend tot slokdarmvernauwing en stenose, urethrale en anale stenose, phimosis en hoornvlieslitteken, vaak gecombineerd met ondervoeding, groeiachterstand en chronische gemengde bloedarmoede HS-RDEB is de ernstigste complicatie bij de ontwikkeling van chronische erosie Voor plaveiselcelcarcinoom ontwikkelt meer dan 50% van de HS-RDEB-patiënten deze kanker rond de leeftijd van 30 jaar en velen sterven aan uitzaaiing van kanker.

(3) Bart-syndroom: een klinisch subtype van DDEB, dat autosomaal dominant is, voor het eerst gemeld door Bart et al., Gekenmerkt door aangeboren gelokaliseerde huidafwijkingen, mechanische blaren en nagelafwijkingen, met een goede prognose. .

(4) Nieuwe tijdelijke bullous epidermolyse van nieuwe stieren: in 1985 meldden Hashimoto et al dat na elke kleine verwonding een blaasjes op de huid verschenen, scheiding onder het basaalmembraan, collageen en degeneratie van ankerdraden, Wanneer het 4 maanden oud is, zal het snel genezen. Er is geen schade aan de nagel en er wordt geen litteken gevormd nadat de huidlaesie is hersteld. Algemeen wordt aangenomen dat de ziekte de volgende kenmerken heeft:

1 bij de geboorte of door wrijving veroorzaakte blaren, bulleuze uitslag,

2 Na een paar maanden kunt u zelf herstellen.

3 geen trofeuze littekens,

4 De epidermis begint bij de dermale papilla.

5 Elektronenmicroscopie observeerde de ankerdraad van collageenoplossing en -vernietiging,

6 Er zit een stellaat van keratinocyten in het ruwe endoplasmatische reticulum.

3. Junctionele bulleuze epidermolyse (JEB)

Er zijn ten minste zes klinische, subtypen, de meest voorkomende zijn type 3, Herlitz-type, mitis-type en gegeneraliseerde goedaardige dystrofie (GABEB).

(1) Herlitz-type: ook bekend als dodelijk type en gravis-type, kan vaak niet overleven in de kindertijd, meer dan 40% stierf binnen 1 jaar na de geboorte, is het ernstigste type van alle bulleuze epidermolyse, bij de geboorte Zichtbare blaren kunnen worden gezien met ernstig perioraal granulatieweefsel. A gaat vaak verloren in een vroeg stadium. Het wordt gekenmerkt door ondervoeding tijdens regeneratie. De tand is ondervoed door glazuurdeficiëntie. De meeste slijmvliesoppervlakken hebben chronische erosie en vaak wordt hoofdhuidbeschadiging gezien. Chronische niet-genezende erosie met proliferatief granulatieweefsel, systemische schade inclusief hele epitheelblaar, met ademhalings-, gastro-intestinale en urogenitale betrokkenheid, vaak geassocieerd met tracheale blaren, stenose of obstructie, heesheid is een teken van vroege verslechtering van de zuigeling, significant Groeivertraging en refractaire gemengde bloedarmoede bemoeilijken de behandeling Kinderen sterven vaak aan sepsis, meervoudig orgaanfalen en ondervoeding Zeldzame klinische manifestaties zijn pylorische en duodenale atresie, slijmvliesbreekbaarheid van de huid door integrin-genmutaties. Zeer hoge, pylorische atresie gecombineerd met urinewegafwijkingen zoals hydronefrose en nefritis.

(2) Mitis (licht) type: ook bekend als niet-dodelijk type, sommige kinderen vertonen matige borderline-schade bij de geboorte, of kunnen in de kindertijd overleven als gevolg van ernstige schade, en verlichten met de leeftijd De heesheid is lichter of minder, de hoofdhuid en nagelschade zijn duidelijker, en de schade van de niet-unie van de mond komt vaker voor bij kinderen van 4 tot 10 jaar oud, en zeldzame manifestaties omvatten borderline-blaren in de extremiteiten of rimpels.

(3) GABEB: een niet-dodelijk subtype met grove huidbetrokkenheid bij de geboorte, vooral in aanwezigheid van blaren van verschillende grootte in de ledematen, romp, hoofdhuid en gezicht kan ook worden aangetast, duurzaam voor volwassenen, met ledematen, romp en Ernstige of bloederige blaasjes en chronische schade in de hoofdhuid, de blaar neemt toe wanneer de temperatuur stijgt en de atrofische genezing van de blaar is een unieke manifestatie van dit type. A kan ernstige ondervoeding ontwikkelen, met of zonder littekens op haarverlies. Milde mondslijmvliezen en tandondervoeding als gevolg van glazuurgebrek, blaren verbeterden met de leeftijd, maar abnormale tanden en atrofische littekenbeschadiging kunnen doorgaan tot volwassenen, normale groei, bloedarmoede is zeldzaam.

Onderzoek van bulleuze epidermis-afgifte

Moleculaire pathofysiologie van eenvoudige bulleuze epidermolyse: Er is een nauw verband tussen de mutatieplaats van keratinepolypeptide en de ernst van eenvoudige bulleuze epidermolyse.De DM-keratinemutatie bevindt zich in de centrale acrole van het polypeptide. Aan het amino (1A) of hydroxyl (2B) uiteinde van het gebied is de positie van de mutatie van het K-type meer vatbaar voor het centrale gedeelte van het staafgebied, en bevindt de mutatiepositie van het WC-type zich vaak in het niet-helixvormige verbindingsgebied (L12) van het staafgebied of aan de voorkant van het K5-gebied. .

Diagnose en identificatie van bulleuze epidermis

Diagnostische criteria

1. Om eenvoudige bulleuze epidermolyse correct te diagnosticeren, is huidbiopsie nodig Ultrastructurele analyse van huidbiopsie kan de locatie van kloven in de huid identificeren, dus eenvoudige bulleuze epidermolyse wordt geassocieerd met andere soorten. EB onderscheidt, het kan andere vesiculaire huidziekten verder onderscheiden.

2. Mutatieanalyse in de prenatale diagnose van bulleuze epidermolyse is genetische counseling, gebaseerd op DNA-prenatale diagnose en gentherapie, om de verschillende subtypen van dystrofische bulleuze epidermolyse nauwkeurig te begrijpen Zieke mutante genen kunnen worden gebruikt om enkele problemen te verklaren.

(1) De meer directe relatie met patiënten is de prenatale diagnose van DNA, die in het vroegste stadium van de zwangerschap na 10 weken zwangerschap kan worden bemonsterd, of door amniocentese van de buikwand na 12 tot 15 weken, voor ernstige dystrofie. Bullous epidermolyse, die kan worden gebruikt voor prenatale DNA-diagnose door directe mutatieanalyse of genetische koppelingsanalyse. Er zijn geen andere methoden gevonden om heterozygositeit van genen te bewijzen. De bovenstaande methoden zijn gebruikt om ernstige invaliderende RDEB te veroorzaken. De DNA-prenatale diagnose van meer dan 30 families, deze genetica zal ook de basis vormen voor de ontwikkeling van pre-implantatiediagnose door blastomere-analyse, die kan voorkomen dat de zwangerschap wordt beëindigd wanneer een zieke foetus wordt ontdekt.

(2) Diagnose en genetische counseling: dystrofische bulleuze epidermolyse kan worden geërfd op een autosomaal dominante en autosomaal recessieve manier, en is een diagnose van typische HS-RDEB-patiënten met ernstige invaliderende littekens. Zelfs als de ouders niet in de kliniek worden gediagnosticeerd, is het meestal niet moeilijk om te diagnosticeren. Evenzo is de verticale erfelijke blaas meestal een relatief licht littekenfenotype. In verschillende generaties zijn meerdere familieleden betrokken. Op dit moment is de diagnose van dominante genetische ondervoeding Bulleuze epidermolyse is ongetwijfeld.

(3) Nauwkeurig begrip van mutaties die borderline bulleuze epidermolyse veroorzaken, is zinvol in genetische counseling, op DNA gebaseerde prenatale diagnose en gentherapie, en prenatale diagnose kan in het vroegste stadium bij 10 weken zwangerschap worden bemonsterd Onderzoek, of door amniocentese van de buikwand na 12-15 weken, omdat er veel combinaties van heterozygote genen zijn die borderline bulleuze epidermolyse veroorzaken, en omdat ten minste 7 verschillende genen verschillende soorten juncties kunnen veroorzaken. Genveranderingen in bulleuze epidermolyse en de detectie van hotspot-mutaties worden waargenomen, dus prenatale diagnose moet gebaseerd zijn op de ontdekking van direct bewijs van de afwezigheid of aanwezigheid van twee mutaties. Deze methoden zijn gebruikt voor veel knooppunten van het Herlitz-type. Prenatale diagnose van DNA in een gevaarlijke familie met bulleuze epidermolyse.

(4) Pathogenese van de Chinese geneeskunde en syndroomdifferentiatie De Chinese geneeskunde gelooft dat de ziekte voornamelijk te wijten is aan aangeboren verlies, foetale elemententekort, schenking is niet genoeg, milt en nier Yang-tekort; of vanwege het sputum in de cel, de hitte, de erfenis en de externe wrijving .

TCM syndroom differentiatie:

1 miltgebrek natheid algemene gezondheidstoestand is acceptabel, blaargrootte is niet gelijk, spanning is vol, de inhoud is sereus, geen ontsteking rond, losse ontlasting, bleke tong, lichaamsvet met sint-jakobsschelpen, witte of witte vettige, langzame pols .

Dialectisch: milt en vocht, water en natte overstroming.

2 milt en nier Yang-tekort type komt vaker voor bij zuigelingen en kinderen, kinderen met een dun lichaam, dun haar, zacht of haarverlies, slechte tandenontwikkeling, zachte of vallende nagels, handen en voeten zijn niet warm, of vaak cyanose, hebben vaak meer diarree, De huid heeft bullae of blaren, de tong is licht of de tong is vet, het wit is wit of minder en de pols is prima. Dit type komt vaker voor bij dominante dystrofie.

Dialectisch: nier Yang-tekort, gebrek aan bloed.

Differentiële diagnose

1. Neonatale impetigo: zeer besmettelijk, kan epidemisch zijn. De blaar wordt gemakkelijk gebroken en de inhoud wordt snel etterend.Stafylokokken of streptokokken kunnen worden gevonden en de ontsteking is opmerkelijk en gemakkelijk te genezen.

2. Huidporphyria-ziekte: blaren komen vaker voor in de blootgestelde delen van de rug, het gezicht, de oren, enz., Gevoelig voor licht, zichtbaar harig, vaak vergezeld van leverschade, verhoogde urineporfyrine en coproporfyrine in urine en ontlasting.

3. Kinderen met lineaire IgA bulleuze huidziekte: de ziekte is niet beperkt tot de wrijvingsplaats, geen genetische geschiedenis, geen atrofisch litteken na het herstel, direct immunofluorescentieonderzoek toont aan dat IgA langs de basale membraanband lineaire afzetting is.

4. Neonatale pemphigus: verspreidt het lichaam vaak, de blaarwand is los, kan snel worden gecontroleerd met antibiotica.

5. Bulleuze papulaire urticaria: vaak gepaard met duidelijke jeuk en oedemateuze papels.

6. Verworven bulleuze epidermolyse: het kan worden veroorzaakt door medicijnen, infecties, porfyrie, amyloïdose, enz., Vaak gepaard met andere manifestaties van gerelateerde ziekten.

7. Bovendien moet tijdens de puberteit de blaar van de voet worden onderscheiden van voetschimmel en porfyrie.

Het materiaal op deze site is bedoeld voor algemeen informatief gebruik en is niet bedoeld als medisch advies, waarschijnlijke diagnose of aanbevolen behandelingen.