Chordoma śródczaszkowa

Chordoma to niszczycielski guz, który rzadko występuje w czaszce głęboko w podstawie czaszki, a diagnoza kliniczna opiera się głównie na dwóch aspektach: objawach neurologicznych i zmianach w typowym obrazowaniu. Chordoma została po raz pierwszy udokumentowana przez Virchowa w 1857 r., A Muller wskazał, że struna była związana z embrionalną resztkową tkanką strunową w 1858 r. Chordomy śródczaszkowe zwykle pochodzą z linii środkowej zbocza, znajdują się poza znieczuleniem zewnątrzoponowym i rosną powoli. Może rosnąć do przodu lub obok siodła, nawet w czaszkę, w dół do jamy nosowej lub tylnej części gardła. Może również rosnąć do tylnej części czaszki, obejmować kąt móżdżku jednego mostka bocznego lub rozwijać się do tyłu wzdłuż linii środkowej w celu ściśnięcia pnia mózgu. Chordomy znajdują się w okolicy potylnej sferoidy, co stanowi 35%, kręgosłup stanowi 15%, a ogon podniebienia stanowi do 50%.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.