Utrata soli

Utrata soli odnosi się do choroby, która powoduje, że organizm traci zbyt dużo soli z różnych przyczyn. Utrata soli może powodować zapalenie nerek i pseudoaldosteronizm. Zapalenie nerek z utratą soli, znane również jako zespół Thorna, jest obecnie uważane za szczególny rodzaj niektórych chorób nerek, które charakteryzują się ciężką utratą soli przez nerki. Zapalenie nerek z powodu utraty soli jest zaburzeniem czynności kanalików nerkowych spowodowanym różnymi przyczynami, o czym po raz pierwszy doniósł Thorn w 1944 r., Więc nazywa się to również zespołem Thorna. Jest to szczególna grupa niektórych chorób nerek charakteryzujących się ciężką utratą soli przez nerki, najczęściej obserwowaną w przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek, a następnie w rdzeniowej chorobie rdzeniastej, policystycznych chorobach nerek i zwapnieniu nerek. Wyraźnym objawem klinicznym tej choroby jest hiponatremia, która może prowadzić do niewydolności krążenia, niskiej częstości tętna, obniżonego ciśnienia krwi lub niedociśnienia ortostatycznego, omdlenia i zapaści żył obwodowych. Pacjentom często towarzyszy odwodnienie, słaba elastyczność skóry, depresja gałki ocznej, Osłabienie mięśni, utrata apetytu, nudności i wymioty, utrata masy ciała i silne skurcze mięśni. Jeśli sole sodowe nie zostaną uzupełnione na czas, pacjenci mogą umrzeć z powodu mocznicy spowodowanej utratą wody, utratą soli i gwałtownym spadkiem wskaźnika filtracji kłębuszkowej. W tej chorobie stężenie sodu i chloru we krwi jest zmniejszone, ale potas we krwi jest nieco wyższy, azot mocznika we krwi można również zwiększać w różnym stopniu, a często kwasicę metaboliczną, dalszy wzrost sodu i zwiększone wydalanie aldosteronu z moczem itp. Idź do szpitala na badanie i leczenie na czas. Pseudohypoaldosteronizm, znany również jako zespół Cheka-Perry'ego, został po raz pierwszy opisany przez Cheka i Perry'ego (1958) i jest rzadkim rodzajem zespołu utraty soli. Wiek początku jest głównie w okresie noworodkowym. Objawy, takie jak powtarzające się wymioty, biegunka i utrata pragnienia mogą wystąpić w ciągu kilku godzin życia. Wzrost i rozwój są głównymi objawami (nawet idioci); w niektórych przypadkach sól jest ograniczona lub stosuje się antagonistów aldosteronu. Objawy są ujawniane i ustępują same z wiekiem. Uważa się klinicznie, że przyczyną tej choroby jest brak receptorów aldosteronu w narządach docelowych pacjenta (kanaliki, gruczoły ślinowe, gruczoły potowe i okrężnica) lub zmniejszenie lub całkowita niezdolność wiązania aldosteronu do jego receptorów; biologia molekularna i biochemia molekularna Dalsze badania wykazały, że etiologia pseudoaldosteronizmu jest genetycznie uwarunkowaną dysfunkcją kanałów sodowych na błonie komórkowej. Narządy docelowe biorców u różnych pacjentów niekoniecznie są takie same, a stopień utraty soli w objawach klinicznych jest również różny. Ponieważ większość pacjentów może prześledzić historię utraty soli w rodzinie, donoszono, że choroba ta jest chorobą dziedziczną, a wzorzec genetyczny można wyrazić jako dziedziczenie autosomalne dominujące lub autosomalne recesywne.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.