ADHD u dorosłych

Wprowadzenie Powszechnie uważa się, że ADHD jest chorobą dziecka i leczy się z wiekiem, a dorośli nie będą mieli tej choroby. Jednak zgodnie z obserwacjami obserwacyjnymi i prospektywnymi badaniami wielu uczonych stwierdzono, że ADHD nie jest chorobą specyficzną dla dziecka. Jeśli dzieci cierpią na ADHD, jeśli nie są leczone na czas, mogą nadal osiągać stadium w młodym i średnim wieku, ale objawy są różne. Nazywamy to „tworzeniem młodej dysfunkcji mikromózgowej (AMBD)”, to znaczy dorosłej ADHD. Objawy kliniczne dorosłych z ADHD charakteryzują się niecierpliwością, napadem złości, lękiem i depresją. Chorobę po raz pierwszy zgłosił amerykański lekarz Arnold w 1972 r. Później podobne doniesienia wzrosły, dlatego Stany Zjednoczone zorganizowały sympozjum AMBD.

Przyczyna

Główne przyczyny ADHD są następujące.

1. Łagodne uszkodzenie tkanki mózgowej: takie jak infekcja wirusowa w czasie ciąży, leki, uduszenie noworodka, uraz porodowy, niedotlenienie mózgu spowodowane różnymi przyczynami, uszkodzenie mózgu itp.

2. Czynniki genetyczne.

3. Nieprawidłowy metabolizm neuroprzekaźników w mózgu, brak dopaminy, serotoniny i acetylocholiny.

4, niedobór witamin, alergia pokarmowa, zaburzenia metabolizmu glukozy.

5, czynniki psychologiczne: związane ze złym środowiskiem rodzinnym i metodami edukacyjnymi, takie jak członkowie rodziny są nerwowi, brak ciepła lub nadmiernie wymagające, niegrzeczna lub nadmierna miłość do dzieci, all-inclusive, niewłaściwe kary cielesne lub dyskryminacja w szkołach itp. .

6, związane z brakiem pierwiastków śladowych lub zatruciem, takim jak niedobór żelaza, cynk, magnez i mangan, a zatrucie ołowiem związane jest z wystąpieniem ADHD.

Czynniki genetyczne są jedną z głównych przyczyn ADHD u dorosłych:

Niektórzy uczeni przeprowadzili ankiety rodzinne, bliźniacze badania, przyjęli badania nad dziećmi z ADHD i uważają, że choroba jest związana z czynnikami genetycznymi, i wskazali, że czynniki genetyczne odgrywają ważniejszą rolę w patogenezie ADHD niż czynniki środowiskowe. Według badań przeprowadzonych przez badaczy domowych, wśród 51 pacjentów przyczyną czynników genetycznych było 36,4%, a wśród rodzin z czynnikami genetycznymi 33 cierpiało na zaburzenia psychiczne i neuropatię, z czego 16 przypadków miało ADHD. Następnie schizofrenia i większość krewnych pierwszego stopnia (30 przypadków). Doniesiono, że wśród 20 dzieci z ADHD ich rodzice mieli historię nadpobudliwości w dzieciństwie, bracia i siostry mieli historię hiperkinezji, a 15 z nich miało krzywicę, nerwicę i chrapanie nocne, co odpowiada za trzy czwarte.

Sprawdź

Kryteria diagnostyczne dla dorosłych z ADHD nie są obecnie jednolite. Niektórzy uczeni sugerują następujące cztery punkty odniesienia:

1 We wczesnych latach występowały trudności w nauce i brak uwagi.

2 dorosłość ma silny niepokój, depresję lub podobne objawy.

3 Po imipraminie nastąpiła bardzo znacząca poprawa objawów.

4 Badanie stanu psychicznego charakteryzuje się szybkim wzrostem szybkości mowy i subiektywną zmianą, ale nie ma oczywistego myślenia psychotycznego.

Diagnostyka różnicowa

Zespół nadpobudliwości z deficytem uwagi

Zespół nadpobudliwości z deficytem uwagi jest również znany jako zespół nadpobudliwości u dzieci. Dzieci z ADHD są skrótem od dzieci z zespołem nadpobudliwości. Dzieci z zespołem nadpobudliwości, łagodnym zespołem dysfunkcji mózgu, są bardziej powszechnym zespołem zaburzeń zachowania w dzieciństwie. Inteligencja dziecka jest normalna lub bliska normie, zbyt duża aktywność, nieuwaga, niestabilność emocjonalna, impulsywność, słaba samokontrola i różne stopnie trudności w nauce.

Dzieci z zespołem nadpobudliwości są bardziej powszechnym zespołem zaburzeń zachowania w dzieciństwie, znanym również jako „zespół niewielkiej dysfunkcji mózgu”, „zaburzenie nadpobudliwości dziecięcej”. Choroba charakteryzuje się nadaktywnością, trudnościami w koncentracji, niestabilnością emocjonalną i impulsywnością. Istnieją różne poziomy trudności w nauce, ale inteligencja dziecka jest normalna lub zasadniczo normalna. Chłopiec jest czymś więcej niż dziewczynką, częściej u dzieci w wieku szkolnym. Występowanie ma pewien związek z dziedziczeniem, środowiskiem i obrażeniami porodowymi. Zdecydowana większość dzieci z tą chorobą stopniowo poprawiała się po okresie dojrzewania. Choroba należy do kategorii „podżegania”, „zapominania” i „głuchoty” tradycyjnej medycyny chińskiej.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.