Brak energii

Wprowadzenie Chorzy na cukrzycę są głównie powodowani utlenianiem glukozy, a organizm potrzebuje niewystarczającej energii, więc pacjenci czują się głodni i jedzą więcej.

Przyczyna

(1) Przyczyny choroby

Dokładna etiologia i patogeneza cukrzycy typu 1. Nie jest dobrze poznana kombinacja czynników genetycznych i środowiskowych wynika głównie z selektywnego niszczenia komórek B wysp trzustkowych przez układ immunologiczny.

Czynnik genetyczny

(1) Historia rodziny: Istnieje pewna rodzinna agregacja cukrzycy typu 1. Badania wykazały, że rodzice mieli historię cukrzycy typu 1 z historią cukrzycy. Częstość występowania cukrzycy typu 1 wynosi od 4% do 11%; częstość występowania rodzinnej agregacji cukrzycy typu 1 wśród braci i sióstr wynosi 6 % ～ 11%; zbieżność identycznej cukrzycy typu bliźniaczego 1 jest mniejsza niż 50%.

(2) HLA i cukrzyca typu 1: Ludzki gen antygenu leukocytowego (HLA) znajduje się na krótkim ramieniu chromosomu 6 jako grupa ściśle powiązanych grup genów HLA koduje regiony genów klasy I genami klasy IIIIII3, w tym HLA-AHLA-BHLA-C. Inne niewyjaśnione geny i pseudogeny, które kodują cząsteczki antygenowe obecne na powierzchni wszystkich komórek jądrzastych, są odpowiedzialne za prezentowanie obcych antygenów limfocytom T CD8; regiony genów klasy II obejmują głównie HLA-DRHLA-DQ i HLA-DP3 Podregiony kodują antygeny DRDQ i DP na powierzchni dojrzałych limfocytów B i komórek prezentujących antygen, które są odpowiedzialne za prezentowanie antygenu komórkom CD4; regiony genowe klasy III kodują niektóre rozpuszczalne białka, takie jak czynnik martwicy nowotworów C2C4AC4B, w tym niektóre składniki dopełniacza. HLA, takie jak (TNF) i białko szoku cieplnego (HSP), są ograniczone przez główny kompatybilny tkankowo kompleks (MHC) zaangażowany w interakcję antygenów rozpoznających limfocyty T i inne komórki odpornościowe, a także tworzenie i utrzymywanie własnej tolerancji w rozpoznawaniu indukcji własnej i dyssydacyjnej. Odgrywa ważną rolę w regulowaniu odpowiedzi immunologicznej.HLA jest bardzo ważny w występowaniu i rozwoju wielu chorób autoimmunologicznych, w tym cukrzycy typu 1. Status

Potwierdzono, że niektóre HIA są silnie związane z rozwojem cukrzycy typu 1. W rodzinie z cukrzycą typu 1 rodzeństwo z tym samym antygenem HLA ma szansę na rozwój cukrzycy od 5% do 10% zamiast tego samego rodzeństwa z HLA. Szansa na cukrzycę jest mniejsza niż 1% W populacji kaukaskiej 95% pacjentów z cukrzycą typu 1 ma HLA-DR3 lub HLA-DR4 zamiast cukrzycy, 45% do 50%; HLA-DR2 ma działanie ochronne przeciwko cukrzycy typu 1. Gen -DQ jest bardziej specyficznym markerem podatności na cukrzycę typu 1. Doniesiono o określaniu podatności i odporności komórek B na niszczenie autoimmunologiczne. Prawie 70% pacjentów z cukrzycą typu 1 HLA-DR3 ma HLA-DQw3. .2 i gen ochronny HLA-DQw3.1 pojawił się w badaniu kontrolnym DR4 i stwierdził, że jeśli 57 pozycja dwóch allelicznych łańcuchów DQβ jest zajęta przez kwas asparaginowy, to nie rozwinie się łatwo cukrzyca autoimmunologiczna, jeśli dwa izotopy Wszystkie nie-asparaginian jest silnie podatny na cukrzycę typu 1. 52 arginina łańcucha HLA-DQA1 jest również genem podatności na cukrzycę typu 1. Łańcuch HLA-DQβ1 57 jest homozygotą nie-asparaginianową, a HLA- Osoby z homozygotyczną argininą w pozycji 52 łańcucha DQA1 mają względne ryzyko cukrzycy typu 1 45-aminokwas najbardziej niebezpiecznego łańcucha DQβ jest rozpoznawany jako determinant antygenowy przez DQw3.2 zamiast DQw3.1 Powyższe odkrycia mogą wyjaśniać łączny wygląd miejsc HIA-DQ i HLA-DR. Wyższe ryzyko

Podtypy HLA i cukrzycy typu 1. Zgodnie z fenotypem HLA podtyp cukrzycy typu 1 ma znaczenie dla różnic klinicznych i etiologicznych. Ogólnie uważa się, że jeśli HLA jest wyrażany jako HLA-DR3 / DR3, doprowadzi to do pierwotnej choroby autoimmunologicznej i HLA. -DR4 / DR4 reprezentuje główne czynniki środowiskowe jako główną przyczynę. Wtórna reakcja autoimmunologiczna z cukrzycą typu 1 z HLA-DR3 jest często związana z innymi chorobami autoimmunologicznymi (np. Niewydolnością nadnerczy, zapaleniem tarczycy Hashimoto itp.) A pacjenci z cukrzycą typu 1 ze starszymi kobietami z większym początkiem HLA-DR4 nie mają prawie nic wspólnego z innymi immunologicznymi chorobami endokrynologicznymi. Mężczyźni są częściej na początku. Zgłoszono 745 przypadków typu 1 do 19 lat. Według typowania HLA pacjenci z cukrzycą wykazali, że pacjenci z HLA-DR3 mieli mniejsze ryzyko ketozy i późniejszej częściowej ulgi niż pacjenci z HLA-DR4.

2. Czynniki środowiskowe: Cukrzyca typu 1 jest często związana z niektórymi infekcjami lub kolejnymi infekcjami Wirus świnki zwykłej wirus różyczki wirus cytomegalii wirus odry wirus grypy wirus zapalenia mózgu wirus polio Wirus Coxsackie i Wirus Epsteina-Barra itp., Ale podatność lub oporność cukrzycy po infekcji wirusowej można ustalić na podstawie decyzji wrodzonej. Jeśli dwie osoby (jak brat lub siostra) są narażone na ten sam wirus, infekcja może wykazywać taki sam wzrost przeciwciał wirusowych. Jednak cukrzyca może tylko Może to wystąpić u osoby z powodu różnicy podatności na wewnętrzne czynniki genetycznej wrażliwości, które mogą sugerować wrażliwość komórek B na określoną dawkę wirusa; lub pewną ekspresję w procesie antygenu wirusowego komórek B lub łagodnego uszkodzenia komórek B Uwolniony autoantygen ma skłonność do odpowiedzi autoimmunologicznej.

Ostatnio niektóre badania donoszą, że dzieci karmione mlekiem lub produktami mlecznymi w ciągu 3 miesięcy od urodzenia są bardziej narażone na rozwój cukrzycy typu 1. Wiele badań wykazało, że niektóre składniki białek mleka mogą być jednym z czynników prowadzących do cukrzycy. Albuminę surowicy bydlęcej wykryto u większości pacjentów z cukrzycą typu 1. Przeciwciała przeciwko albuminie surowicy bydlęcej. Przeciwciało to może wytwarzać precypitowane przeciwciała o masie cząsteczkowej 69000 białek w lizatach komórek B wysepek. Uważa się, że jest to spowodowane przepuszczalnością jelit u niemowląt i małych dzieci. Albumina surowicy bydlęcej, która pozwala białkowi wejść do krążenia, powoduje uczulenie limfocytów. Humoralne i komórkowe odpowiedzi immunologiczne, które krzyżują się z wyspą B komórki 69000 ostatecznie prowadzą do zniszczenia komórek B. Pozostałe dwa białka to beta-laktoglobulina i kazeina. Uważa się go za niezależny czynnik ryzyka cukrzycy typu 1. Spekuluje się, że niemowlęta karmione mlekiem o wyższej kaloryczności mogą zwiększać wydzielanie insuliny i poprawiać prezentację antygenu komórek B w dzieciństwie, ale wierzą również, że związek między mlekiem a cukrzycą typu 1 nie jest jasny. Wciąż trwa wiele dyskusji na temat pochodzenia białka mleka jako cukrzycy typu 1 W oczekiwaniu na dalsze badania.

3. Interakcja czynników genetycznych i środowiskowych: czynniki genetyczne i środowiskowe mają różny wpływ na początek cukrzycy typu 1. W jaki sposób czynniki środowiskowe wpływają na proces autoimmunologicznej odpowiedzi komórek B wysepek wciąż nie jest w pełni poznany. Genetyczne tło podatności polega na tym, że niektóre substancje środowiskowe indukują autoimmunologiczną hipotezę komórek B z genetyczną podatnością: Cukrzyca typu 1 występuje, gdy czynniki środowiskowe uszkadzają komórki B bardziej niż tolerancja pojedynczych genetycznie określonych uszkodzeń komórek B.

Czynniki środowiskowe pozwalają na działanie i określają początkowe uszkodzenie inicjacji autoimmunologicznej przez komórki B poprzez uwalnianie cytokin, takich jak interleukina-1 (IL-1) lub czynnik martwicy nowotworów α (TNF-α), takich jak specyficzne lub niespecyficzne uszkodzenie czynników genetycznych komórek B. Rzadkim przypadkiem podatności jest to, że konkretna substancja toksyczna dla komórek B przechodzi przez autoimmunizację i powoduje duże uszkodzenie komórek B. Częściej powtarzane uszkodzenie komórek B indukuje wtórną autoimmunizację przeciwko komórkom B u osób wrażliwych genetycznie. Ostateczny wspólny szlak, za pomocą którego autoimmunizacja może również spontanicznie wystąpić przy braku czynników środowiskowych, może wynikać z wytwarzania nadmiaru wolnych rodników tlenowych lub NO uszkodzenia komórek B.

Przyczyna cukrzycy typu 2. nie jest do końca jasna. Ogólnie uważa się, że ma ona silną genetyczną lub wielogenową genetyczną heterogeniczną chorobę. Czynniki środowiskowe, takie jak niewystarczająca otyłość i starzenie się, wynikają głównie z insulinooporności i insuliny z niedoborem insuliny. Oporność jest na ogół poprzedzona zaburzeniami wydzielania insuliny lub wydzielanie insuliny jest niewystarczające lub nie towarzyszy mu insulinooporność Chociaż cukrzyca typu 2 jest genetycznie heterogenna, większość pacjentów z cukrzycą typu 2 i hiperglikemią na czczo charakteryzuje się insulinoopornością. Zaburzenia wydzielnicze i zwiększona produkcja glukozy w wątrobie.

(dwa) patogeneza

Ogólnie uważa się, że w patogenezie cukrzycy typu 1 pośredniczy przede wszystkim odporność komórkowa. Autorzy zaproponowali wzór patogenezy: wszelkie zewnętrzne lub wewnętrzne czynniki środowiskowe (substancja chemiczna wirusa odżywiania IL-1 itp.) Doprowadzą do uwolnienia antygenu komórek B lub ekspresji antygenu wirusowego. Podobieństwo do komórek B lub antygenów komórek B Powyższy antygen może być przetwarzany przez komórki prezentujące antygen (makrofagi) znajdujące się na wyspach w uczulone peptydy antygenowe w celu dalszej aktywacji komórek prezentujących antygen w celu produkcji i wydzielania dużych ilości cytokin (IL). -1 i TNF itp.) Ponadto komórki pomocnicze T (limfocyty CD8), które specyficznie rozpoznają uczulające peptydy antygenowe są obecne na wyspach i indukują ekspresję szeregu genów limfokin, takich jak TNF, które dostarczą informacji zwrotnej w celu stymulacji prezentacji antygenu. Komórki zwiększają ekspresję głównego kompleksu zgodności tkankowej (MHC) podklasy IL-1 i TNF. Inne komórki poza linią makrofagów (w wysepkach) również powodują uwalnianie cytokin wzmocnione przez TNF i interferon (IFN). IL-1 wywiera działanie cytotoksyczne na komórki B, indukując wytwarzanie wolnych rodników na wysepkach. W miarę jak uszkodzenie komórek B (denaturacja) pogarsza układ odpornościowy, zwiększa się ilość antygenów uczulających. Istnieje znaczny wzrost produkcji indukowanych przez wolne rodniki IL-1 wytwarzanych przez wysepki wytwarzające wysepki i samoograniczające się wysepki (rodniki nadtlenkowe, nadtlenek wodoru, hydroksylowe itp.) I interferon-gamma IL-1 (INF-γ) I TNF-α i tym podobne również indukują syntezę syntetazy tlenku azotu (NO) indukowaną przez komórki B, wytwarzając NO w dużych ilościach (nadtlenoazotyn pochodzący z NO ma również oczywiste działanie toksyczne na komórki B), a komórki wysepek ludzkich na poziomie B mają najniższą Zdolność do wychwytywania wolnych rodników tlenowych jest zatem szczególnie wrażliwa na niszczenie wolnych rodników tlenowych przez komórki B. Uszkodzenie wolnych rodników tlenowych DNA komórek B aktywuje syntazę poliribosomalną w celu naprawy uszkodzonego DNA. Proces ten przyspiesza wyczerpywanie NAD. Śmierć komórek, wolne rodniki mają również duże uszkodzenie węglowodanów i białek w komórkach lipidowych błony komórkowej, a ponadto limfocyty i wolne rodniki w powyższym procesie powodują również uszkodzenie limfocytów CIM4 T i aktywację, podczas gdy makrofagi również Komórki CD4 aktywowane przez antygeny wirusowe lub uszkodzone komórki B są aktywowane przez limfocyty CD4. Dalsza aktywacja limfocytów B wytwarza przeciwciała przeciwwirusowe i autoprzeciwciała przeciwko komórkom B również promuje komórki B. Zniszczenie Wyjaśniono, że cukrzyca typu 1 jest spowodowana przez wybiórcze niszczenie komórek wysepek B. za pośrednictwem układu immunologicznego. Potwierdzono, że różne autoprzeciwciała przeciwko komórkom B, takie jak przeciwciała komórek wysp trzustkowych (ICA), można wykryć in vivo przed i podczas wystąpienia cukrzycy typu 1. Przeciwciało dekarboksylazy glutaminianowej (IAA) przeciwciało (przeciwciało GAD), przeciwciało białkowe związane z insulinoma i tym podobne.

1. Przeciwciało komórek wysp trzustkowych Bottazzo jest równoważne z pierwszym opisem obecności przeciwciał antygenowych przeciwko komórkom wysp trzustkowych u pacjentów z cukrzycą typu 1 w 1974 r. I można je wykryć za pomocą immunofluorescencji. Badanie takich przeciwciał Raport z badań klinicznych: wskaźnik dodatni ICA w ogólnej populacji bez cukrzycy wynosi mniej niż 3%, a wskaźnik dodatni ICA u nowo zdiagnozowanych pacjentów z cukrzycą typu 1 wynosi od 60% do 90% ICA dzieli się na przeciwciała cytoplazmatyczne wysepek i przeciwciała na powierzchni komórek wysp trzustkowych, ale Wykrywanie przeciwciał na powierzchni komórek wysp trzustkowych jest rzadko stosowane w klinicznie trudnych do uzyskania świeżych próbkach komórek wysp trzustkowych lub insulinoma. Badanie przeciwciał cytoplazmatycznych na wyspach jest stosunkowo proste i ustandaryzowane. Dlatego dodatni wskaźnik przeciwciał na komórkach wysp trzustkowych jest przedłużany wraz z postępem cukrzycy. Przeciwciała cytoplazmatyczne wysepek u 80% do 90% pacjentów z cukrzycą typu 1 zniknęły po 2 latach od początku; 10% do 15% pacjentów utrzymywało się przez ponad 3 lata.

1 autoprzeciwciała przeciwko tarczycy i żołądkowi.

2 inne autoimmunologiczne choroby endokrynologiczne.

3 Istnieje silna historia rodzinna innych chorób autoimmunologicznych.

4 częściej u kobiet; 5 jest silnie związana z HLA-DR3 / B8, ale istnieją również doniesienia o dodatnim wyniku ICA u 62% pacjentów z cukrzycą typu 1 po 3 latach od wystąpienia.

Wskaźnik wykrycia ICA u krewnych pierwszego stopnia z cukrzycą typu 1 jest znacznie wyższy niż w populacji ogólnej, a wysoki miano (takie jak jednostka> 80JDF) związane ze wzrostem ryzyka wykrycia ICA i późniejszej klinicznej cukrzycy typu 1 jest znacznie wyższy. Ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 1 u pacjentów z niskim mianem (np. <20 jednostek JDF) ICA jest znacznie wyższe niż u osób przejściowo dodatnich Badanie prospektywne: Miana ICA w 4 do 9 jednostek JDF i cukrzycy typu 1 powyżej 20 jednostek JDF Około 5% i 35% krewnych pierwszego stopnia potrzebuje insulinoterapii w ciągu 5 lat, a 60% -79% pacjentów zależnych od insuliny w ciągu 10 lat. Utrzymujący się wysoki poziom miana ICA ma dobrą wartość predykcyjną u krewnych pierwszego stopnia z cukrzycą typu 1, ale Badania kliniczne wykazały również, że niewielka liczba ICA o wysokim mianie w funkcji komórek wysepki B może pozostawać stabilna przez kilka lat. Dokładny mechanizm jest nadal niejasny. Istnieje niewielka liczba doniesień klinicznych, że stosowanie leków immunosupresyjnych i nikotynamidu może znacząco zapobiec lub opóźnić pozytywny ICA o wysokim mianie. Bezcukrzycowi krewni pierwszego stopnia przechodzą w klinicznie dominującą cukrzycę typu 1. Prowadzony jest szeroki zakres badań klinicznych. Ponadto klinicznie wykrywa się znaczną część (10% do 20%) pacjentów z niezależną od insuliny cukrzycą z ICA. Ostatecznie od 80% do 85% pacjentów, którzy wymagają leczenia insuliną po kilku latach i tylko pacjenci z ujemnym wynikiem ICA uważają, że klinicznie niezależna od insuliny cukrzyca z pozytywnym wynikiem ICA może być „okultystyczną cukrzycą autoimmunologiczną u dorosłych” (LADA należy do Kategoria cukrzycy typu 1 była wcześniej opisywana jako „cukrzyca typu 1.5” lub „powolny postęp cukrzycy insulinozależnej” (SPIDDM). Inni tacy pacjenci są również często pozytywni na anty-GAD.

1 Wiek początku ma często> 15 lat.

2 początek nieotyłej cukrzycy insulinoniezależnej.

3 Choroba może być kontrolowana przez dietę lub doustne leki hipoglikemiczne.

4 często w ciągu 1 do 4 lat doustne leki hipoglikemiczne są nieskuteczne lub podatne na ketozę cukrzycową i muszą polegać na insulinie.

Niski poziom peptydu C-dodatniego anty-GAD-Ab-dodatniego C i HLA-DR3 / 4 jest obecnie zgodny z pacjentami z „LADA”. Wczesne zastosowanie insulinoterapii w celu opóźnienia niszczenia komórek B wysp trzustkowych.

2. Przeciwciało anty-GAD: ​​dekarboksylaza kwasu glutaminowego (GAD) jest enzymem biosyntezy hamującego neuroprzekaźnika kwasu γ-aminomasłowego, który został wykryty w mózgu ludzi i zwierząt oraz w tkankach wysp. Względne masy cząsteczkowe izoform wynosiły odpowiednio 65000 (GAD65) i 67000 (GAD67) i wykazały, że GAD ma wiele cech fizycznych i chemicznych z antygenem białkowym wysepki 64000 u pacjentów z cukrzycą typu 1. Niektóre badania wspólnie zidentyfikowały jaźń związaną z chorobą u pacjentów z cukrzycą typu 1. Jednym z antygenów, białkiem 64000, jest główne samoantygenowe przeciwciało GAD (GAA) GADGAD, które jest uważane za autoimmunologiczną odpowiedź cukrzycy typu 1. Jest znacznie prostsze niż oznaczenie białka przeciw 64000 i jest szeroko stosowane klinicznie. Jego wartość kliniczna jest podobna do ICA, ale Dodatni wskaźnik i swoistość były wyższe niż ICA. GAA były dodatnie w ICA i IAA u osób z cukrzycą typu 1 krewnych pierwszego stopnia. Dodatni wskaźnik GAA u nowo zdiagnozowanych pacjentów z cukrzycą typu 1 wynosił 75%. 90% pacjentów z cukrzycą typu 1 (od 3 do 10 lat) ma wskaźnik dodatni od 60% do 80% Wykrywanie GAA jest diagnozą cukrzycy typu 1, szczególnie w przypadku wczesnego rozpoznania LADA. Ważne wzrostu oraz cukrzycy u krewnych ryzyka cukrzycy klinicznej obecnych metod do wykrywania GAA radioaktywne różnych metod testów immunologicznych ELISA i metodą immunofluorescencji metodą immunoprecypitacji typu 1.

3. Autoprzeciwciała insuliny (IAA): IAA może wiązać się z autoprzeciwciałami insuliny może wystąpić u pacjentów z cukrzycą typu 1 bez egzogennej insuliny oraz u pacjentów przedklinicznych z nowo zdiagnozowaną cukrzycą typu 1 z dodatnim wskaźnikiem IAA wynoszącym 40 % ~ 50% istniejących metod nie odróżnia IAA od przeciwciał insulinowych spowodowanych insulinoterapią. Nie zbadano naturalnej historii IAA po rozpoznaniu cukrzycy typu 1. Produkcja IAA może być pierwotna z limfocytów B. Nieprawidłowe klonowanie lub uszkodzenie komórek B wysp trzustkowych po zniszczeniu komórek B wysp trzustkowych może spowodować strukturalnie zmienione uwalnianie insuliny i być traktowane jako ciało obce przez układ odpornościowy in vivo; lub prekursory proinsuliny lub wcześniejszej biosyntezy są niszczone przez komórki B Uwalniany jako antygen; doniesiono, że immunoreaktywność insuliny (prawdopodobnie prekursor proinsuliny) jest obecna na błonie plazmatycznej komórek B, a podobieństwo obcych cząsteczek antygenu niezwiązanych z insuliną może również prowadzić do wytwarzania IAA in vivo, takich jak ICA i GAA. Ważne jest również, aby przewidzieć typ miana IAA w cukrzycy typu 1 jako część wzoru do przewidywania czasu wystąpienia cukrzycy typu 1. Czas, w którym w pierwszej fazie wydzielania insuliny w grupie rozwinie się cukrzyca typu 1 (rok) = 1,5 0,03 × dożylna tolerancja glukozy (suma insuliny po 1 minucie i insulina po 3 minutach) - 0,008 x (miano IAA), ale nadal wymaga dużej serii W prospektywnych badaniach oceniano tę formułę pod kątem ujemnej korelacji między wiekiem a IAA.

IAA są powszechne u dzieci i często mają wysokie miana Uważa się, że IAA pojawiają się u młodszych osób bez cukrzycy częściej u dorosłych niż w celu szybszego i szybszego niszczenia komórek B wysepki B w kierunku cukrzycy typu 1 związanej z cukrzycą typu 1. IAA to głównie IgG, a czasami IgMIAA można zmierzyć za pomocą testu radioimmunologicznego i enzymatycznego testu immunosorbcyjnego Niektóre badania donoszą, że IAA za pomocą testu radioimmunologicznego może poprawić ICA u krewnych pierwszego stopnia z cukrzycą typu 1 i ogólnej populacji, aby przewidzieć dalszy rozwój cukrzycy typu 1. Wydaje się, że wartość IAA przy użyciu enzymatycznego testu immunologicznego nie ma wartości predykcyjnej dla cukrzycy typu 1, dlatego Międzynarodowe Sympozjum Diabetes uważa, że ​​tylko test radioimmunologiczny w fazie ciekłej jest bardziej praktyczny do oceny autoprzeciwciał związanych z cukrzycą.

4. IA-2 i IA-2β i jego przeciwciało IA-2 (białko 2 związane z insulinoma) i jego analog IA-2β są potwierdzone przez GAD, a pozostałe dwie komórki wyspowe mają własne antygeny. Wysoce homologiczny konserwowany region domeny katalitycznej kwaśnej fosfatazy jest nowym członkiem nadrodziny białkowej fosfatazy tyrozynowej typu receptorowego, ale jego aktywność katalityczna wobec defosforylacji nie została jak dotąd potwierdzona, a funkcje fizjologiczne nie są jasne. 2β są przezbłonowymi glikoproteinami typu I, z których każda zawiera 979 i 986 reszt aminokwasowych o masie cząsteczkowej odpowiednio 106000 i 108000. Geny kodujące geny znajdują się odpowiednio na chromosomach 2 (2q35) i 7 (7q35). Domena zewnętrzna ma pojedynczą domenę transbłonową i domenę wewnątrzkomórkową. Kompozycja pełnej długości ma 42% identyczności. 74% homologii w domenie wewnątrzkomórkowej. IA-2 i IA-2β występują głównie w wysepce trzustkowej komórki trzustki αβδ trzustki. W tkankach neuroendokrynnych, takich jak tkanka mózgu przysadki i rdzeń nadnerczy, IA-2IA-2βGAD i insulina są autoantygenami cukrzycy typu 1. Antygeny IA-2 i IA-2β znajdują się na końcu karboksylowym domeny wewnątrzkomórkowej. Rozpoznaje głównie epitopy konformacyjne IA-2 i IA-2β mają wspólny epitop Pozycja i specyficzne epitopy antygenowe wskazują, że IA-2Ah występuje u 60% do 80% nowo zdiagnozowanych pacjentów z cukrzycą typu 1 z dodatnim wskaźnikiem przedcukrzycowym wynoszącym 40% do 60% i dodatnim u zdrowych osób. Dodatni odsetek 1% IA-2βAb u nowo zdiagnozowanych pacjentów z cukrzycą typu 1 wynosił od 45% do 60%, czyli nieco mniej niż w przypadku IA-2Ab. Dodatni odsetek obu pacjentów wzrósł wraz z biegiem choroby i wiekiem cukrzycy typu 1. Wzrost IA-2Ab i IA-2βAb jest wyższy niż w GAD-Ab. U pacjentów z chorobą autoimmunologiczną bez cukrzycy typu 1 dodatnia wartość predykcyjna krewnych pierwszego stopnia jest mniejsza niż 75%. 98% nowo zdiagnozowanych pacjentów z cukrzycą typu 1 ma co najmniej jedno dodatnie autoprzeciwciało na wyspach o 80% więcej niż dwa, i nikt u zdrowych ludzi nie ma dwóch lub więcej przeciwciał, a trzy przeciwciała (IA-2AbGAD-Ab i IAA) są negatywne. Krewni klasy mają ryzyko zachorowania na cukrzycę mniej niż 0,5% w ciągu 5 lat. Ryzyko choroby dodatniej pod względem przeciwciał wynosi 15%. Wskaźnik pozytywny obu przeciwciał wynosi 44%. Ryzyko dodatnie dla wszystkich trzech przeciwciał wynosi 100%. Uważa się, że łączny test IA-2AbGAD- Ab i IAA są najbardziej wiarygodnymi markerami immunologicznymi do przewidywania cukrzycy typu 1 z powodu IA-2 Ab jest istotnie związany z IA-2βAb, więc kombinacja IA-2βAb nie powoduje dalszego zwiększenia czułości i dodatniej wartości predykcyjnej detekcji. IA-2Ab i IA-2βAb są wykrywane głównie za pomocą testu immunoenzymatycznego (ELISA) i analizy radioligandu. Prawo (RLA), w którym RLA wymaga mniejszej liczby próbek, może być półautomatyczne, oszczędzając czas i wysiłek na badania przesiewowe w grupach wysokiego ryzyka i dzieciach.

Naturalna patogeneza cukrzycy typu 1 jest następująca:

Faza I (podatność genetyczna: związana z niektórymi miejscami HLA).

Czynniki środowiskowe, takie jak infekcje wirusowe.

Druga faza (inicjacja odpowiedzi autoimmunologicznej na uszkodzenie komórek B wysepki).

Trzecia faza (nieprawidłowości immunologiczne: różnorodne funkcje wydzielania autoprzeciwciał przeciwko komórkom B mogą być nadal utrzymywane w krążeniu).

W czwartej fazie (postępujący spadek liczby komórek B wysepek stopniowo zmniejsza poziom glukozy we krwi i powoduje cukrzycę).

Faza 5 (cukrzyca kliniczna: resztki komórek B wysepki są mniej niż 10% znaczącej hiperglikemii z objawami klinicznymi).

Etap 6 (cukrzyca kliniczna Po kilku latach lub latach komórki B całkowicie niszczą poziom insuliny i tracą odpowiedź na bodźce. U wielu pacjentów dochodzi do różnego stopnia przewlekłych powikłań).

Patologia wysepek cukrzycowych typu 5.1

(1) Wczesne zmiany patologiczne: Już w 1910 r. Odnotowano ostre zapalenie trzustki z limfocytami i naciekiem makrofagów u pacjentów z cukrzycą typu 1. Następnie autopsja osób, które zmarły po 6 miesiącach od wystąpienia cukrzycy typu 1, wykazała, że ​​wysepka 2 / 3 Wspomniane powyżej uszkodzenie przeżycia komórek B poniżej 10% całkowitej liczby pacjentów z długim przebiegiem choroby bez naciekania limfocytów u pacjentów z krótszym czasem trwania cukrzycy typu 1 można zaobserwować w lokalnej regeneracji komórek B wysp, ale z postępem lokalnej regeneracji komórek B Rzadsze i bardziej zregenerowane komórki B są również niszczone.

(2) Zaawansowana patologia: autopsja po 1,5 do 34 latach diagnozy u pacjentów z cukrzycą typu 1 pokazuje, że zanik gruczołów zewnątrzwydzielniczych spowodowany 98% zewnątrzwydzielniczej tkanki w normalnej trzustce może się zmniejszyć z powodu braku wysokich stężeń insuliny przez samo łóżko naczyniowe. Perfuzja trzustki o wysokim stężeniu insuliny w trzustce ma działanie odżywcze na siebie, efekt ten jest mniejszy u pacjentów z cukrzycą typu 1, których nie można osiągnąć przez podskórne podanie egzogennej insuliny i ma mniejszą wagę niż pacjenci normalni lub chorzy na cukrzycę typu 2. Komórki 1 / 3B są prawie całkowicie pozbawione wysepek. Uwzględniono komórki alfa i komórki σ. Komórki PP znajdujące się na dalszym końcu trzustki są normalne. Liczba komórek α i komórek σ na każdej wysepce jest normalna lub całkowita ilość komórek α i σ w trzustce jest zwiększona. W normalnym zakresie.

Sprawdź

Powiązana kontrola

Rutynowa procedura krwi we krwi glukagonu (PG)

Chorzy na cukrzycę są głównie spowodowani utlenianiem glukozy, a organizm potrzebuje niewystarczającej energii. Dlatego pacjenci czują się głodni i jedzą więcej. Jedzenie większej ilości jedzenia podnosi poziom cukru we krwi. Kiedy poziom cukru we krwi przekracza próg cukru nerkowego, pojawia się cukier w moczu. Duża ilość cukru jest nieuchronnie odbierana. Duża ilość wody powoduje wielomocz; wielomocz traci zbyt dużo wody, koncentracja krwi powoduje pragnienie, a zatem więcej picia; z powodu zaburzeń utleniania cukru i zaopatrzenia w energię, dużej liczby mobilizacji funkcji utleniania tłuszczu i białka, z powodu konsumpcji, ciało stopniowo Utrata i utrata masy ciała. To stworzyło „trzy więcej i jeden mniej” cukrzycy, to znaczy więcej jedzenia, więcej napojów, więcej moczu i utrata masy ciała.

Diagnostyka różnicowa

Szczególnie łatwo być głodnym: energia ludzkiej aktywności fizjologicznej pochodzi bezpośrednio z cukru we krwi, a cukier we krwi pochodzi z substancji odżywczych uzyskanych z narządów trawiennych, takich jak jelito cienkie. Powodem głodu jest obniżenie poziomu cukru we krwi i normalna reakcja fizjologiczna. W tym czasie należy dodać jedzenie (to znaczy jeść) .Jeśli jedzenie nie zostanie natychmiast uzupełnione w tym czasie, jeśli jest trochę dłużej, reakcja fizjologiczna będzie sprzyjać rozkładowi glikogenu wątrobowego (z produktu rozkładu tłuszczu komórkowego, który jest uzupełniany przez żółć). W tym czasie ludzie poczują się głodni i nie będą głodni.

Chorzy na cukrzycę są głównie spowodowani utlenianiem glukozy, a organizm potrzebuje niewystarczającej energii. Dlatego pacjenci czują się głodni i jedzą więcej. Jedzenie większej ilości jedzenia podnosi poziom cukru we krwi. Kiedy poziom cukru we krwi przekracza próg cukru nerkowego, pojawia się cukier w moczu. Duża ilość cukru jest nieuchronnie odbierana. Duża ilość wody powoduje wielomocz; wielomocz traci zbyt dużo wody, koncentracja krwi powoduje pragnienie, a zatem więcej picia; z powodu zaburzeń utleniania cukru i zaopatrzenia w energię, dużej liczby mobilizacji funkcji utleniania tłuszczu i białka, z powodu konsumpcji, ciało stopniowo Utrata i utrata masy ciała. To stworzyło „trzy więcej i jeden mniej” cukrzycy, to znaczy więcej jedzenia, więcej napojów, więcej moczu i utrata masy ciała.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.