Grubościenne pęcherze na dłoniach i stopach

Wprowadzenie Jeden z przejawów pęcherzowego lub pęcherzowego polimorficznego wysiękowego rumienia. Rumień polimorficzny, znany również jako wysiękowy rumień polimorficzny, jest ostrą zapalną chorobą skóry o złożonej przyczynie. Wysypka jest pleomorficzna, często towarzyszy jej uszkodzenie błony śluzowej, a jej charakterystyczną zmianą jest rumień podobny do tęczówki. Choroba jest podatna na wiosnę i jesień i ma skłonność do nawrotów. Najwyższy wskaźnik zapadalności wynosi 10-30 lat.

Przyczyna

(1) Przyczyny choroby

Pęcherzową epidermolizę można podzielić na trzy kategorie według poziomu tworzenia się pęcherzy pod transmisyjną mikroskopią elektronową. Mutacje w różnych genach kodujących białka w połączeniu skórno-naskórkowym zapewniają podstawę molekularną dla różnych klinicznie odmiennych podtypów. Poziom uwalniania naskórka przez prostą pęcherzową naskórek jest w warstwie podstawnej komórki i jest wynikiem podstawowych mutacji białka keratynowego KRT5 i KRT14. Uwalnianie tkanek granicznej epidermolizy pęcherzowej zachodzi na poziomie zona pellucida błony podstawnej skóry właściwej, a ultrastruktura wykazuje nieprawidłowość kompleksu żarników kotwiczących hemidesmosom, który koduje lamininę fibronektyny kotwiczącej 5 ( Geny trzech polipeptydów α3, β3 i γ2 1amininy są specyficznie zmutowane. Ponadto stwierdzono mutacje genów kodujących komponenty hemidesmosomów w podtypach granicznej epidermolizy pęcherzowej, w tym mutacje kodujące gen podjednostki integryny β4 α6β4 i pęcherzowy antygen pemfigoidowy kodujący 18kkDa. BPAG2, znany również jako mutacja w genie kolagenu typu VII. Uwolnienie tkanki dystroficznej pęcherzowej epidermolizy zachodzi na poziomie włókienek kotwiczących w gęstej strefie i stwierdzono jedynie mutację genu kolagenu VII (COL7A1).

(dwa) patogeneza

Patofizjologia molekularna choroby; istnieje ścisły związek między miejscem mutacji polipeptydu keratynowego a nasileniem prostej pęcherzowej epidermolizy. Mutacja keratynowa typu DM znajduje się na końcu aminowym (1A) lub hydroksylowym (2B) centralnego regionu fartucha polipeptydu. Prawdopodobnie pozycja mutacji typu K znajduje się w środkowej części regionu pręcika, a pozycja mutacji typu wc jest często lub w nie-helikalnym połączeniu regionu pręcika. (L12) strefa lub przedni koniec bitu K5.

1. Genetyka epidermolizy bullosa simplex (EBS) na podstawie analizy genów keratyny K5 i K14 u pacjentów z prostą naskórkową pęcherzową wykryła trzy główne podtypy keratyny Mutacja Badania funkcjonalne wykazały, że mutacje te powodują choroby. Gen choroby znajduje się na chromosomach od 12qll do q13 lub 17q12 do q21, a białka keratynowe K5 i K14 znajdują się odpowiednio w dwóch miejscach. Dlatego prosta pęcherzowa naskórka jest spowodowana defektem specyficznego podstawowego genu keratyny. Mutacje punktowe w regionie kodującym dwóch genów keratyny występują w większości zgłoszonych przypadków. Jednak defekty genetyczne mogą również znajdować się poza genami K5 i K14. Ostatnio stwierdzono, że prosta pęcherzowa epidermoliza z odżywianiem mięśni jest związana z mutacją pretyny. Ponieważ geny keratynowe i długości transkryptów (od 1,8 do 2,1 kDa) są małe, badania przesiewowe pod kątem mutacji keratynowych u pacjentów z prostą pęcherzową naskórką przeprowadza się głównie poprzez sekwencjonowanie DNA. Zwłaszcza, gdy dostępna jest biopsja skóry, hodowla keratynocytów i ekstrakcja mRNA. Jeśli do diagnozy i analizy stosuje się przeciwciało, wytworzenie panelu przeciwciał skierowanych przeciwko krytycznemu regionowi polipeptydu keratynowego może być przydatne do przyszłej diagnozy. Ponadto dzięki wprowadzeniu takich metod, jak wrażliwa na morfologię elektroforeza żelowa (CSGE), można szybko wykryć zmiany w pojedynczych zasadach DNA. Skrining pod kątem mutacji genu keratyny można również ułatwić. Ta metoda jest szczególnie przydatna podczas badania przesiewowego dużej liczby próbek pacjentów. Eliminuje to również potrzebę sekwencjonowania całego genu genomowego lub transkrypcyjnego.

2. Niedożywienie Dystroficzne podłoże genetyczne opiera się na normalnej skórze Kolagen typu VII tworzy odwrotny dimer i łączy się nakładającymi się końcami karboksylowymi. To połączenie jest wzmocnione przez wiązania disiarczkowe w łańcuchu. Ta stabilna cząsteczka kolagenu typu VII agreguje się poprzecznie, tworząc fibryle kotwiczące. Tak więc po syntezie kolagenu typu VII jest on dalej składany w fibryle kotwiczące. Zatem mutacje, które wpływają na syntezę kolagenu typu VII na poziomie transkrypcyjnym lub translacyjnym lub zakłócają składanie się supramolekularnego zestawu w fibryle kotwiczące, mogą objawiać się jako dystroficzna pęcherzowa epidermoliza.

W przypadku HS-RDEB stwierdzono, że zmutowany gen kodonu wczesnego zatrzymania (PTC) dwóch alleli kolagenu typu VII ma niską ekspresję, ale przetłumaczone białko jest skrócone na swoim końcu karboksylowym i nie można go złożyć w fibryle kotwiczące. . Jest to zgodne z całkowitym brakiem włókien kotwiczących w ultrastruktury HS-RIDEB, co również wyjaśnia, że ​​natura tego rodzaju skóry jest wyjątkowo delikatna. W lekkim RDEB allel może kodować pełnej długości polipeptyd kolagenu typu VII, ale często mutacje mylące zmieniają przestrzenną konformację białka, wpływając w ten sposób na budowę fibryli kotwiczących.

Mutacje, w których obecnie wykrywa się dominującą dziedziczną pęcherzową epidermolizę, to podstawienia reszt glicyny, które występują w cząsteczce kolagenu jako domena charakteryzująca się powtarzanymi sekwencjami aminokwasowymi Gly-XY. Zastąpienie glicyny destabilizuje trójpierścieniową strukturę kolagenu, zakłóca jej wydzielanie i czyni ją podatną na degradację zewnątrzkomórkową. Dlatego rola substytucji glicyny występuje na poziomie potranslacyjnym. Ponieważ kolagen typu VII jest homodimerem złożonym z trzech identycznych polipeptydów α1 (VII), 1/8 trójcyklicznej cząsteczki jest normalna. W ten sposób usta mogą tworzyć normalne włókienka kotwiczące, co jest zgodne ze względnie łagodnymi objawami klinicznymi drobnych włókienek kotwiczących i DDEB obserwowanymi w ultrastruktury. Oprócz klasycznego typu DDEB mutacje substytucji glicyny występowały w dwóch podtypach klinicznych (pre-dystroficzna pęcherzowa naskórka i zespół Bartka).

3. Genetyczne podstawy połączenia pęcherzowej epidermolizy (JEB) różni się od homozygotyczności obserwowanej w pierwszych dwóch typach pęcherzowej epidermolizy. Granica pęcherzowej naskórka jest bardzo wysoka. Uważa się, że stopień heterozygotyczności genetycznej jest powiązany z co najmniej sześcioma różnymi genami. W granicznej epidermolizy pęcherzowej (JEB) pęcherze pojawiają się w błonie podstawnej na styku nabłonka skóry, tj. W strefie pellucida lub nakładających się poziomach hemidesmosomów. Pod mikroskopem elektronowym zaobserwowano nieprawidłowość w obszarze częściowo zmostkowanego kompleksu drutu kotwicznego. W badaniu dużej liczby pacjentów z śmiertelną i nieseksualną naskórkową pęcherzową epidermolizą stwierdzono, że trzy geny kodujące trzy składowe polipeptydy α3, β3 i β2 kotwiczącej fibroiny-lamininy 5 zostały specyficznie zmutowane. Ostatnio wykryto mutacje w genach kodujących inne składniki hemidesmosomów w niektórych podtypach granicznej epidermolizy pęcherzowej. Na przykład mutację w podjednostce β4 kodującej integrynę α6, β4 specyficzną dla komórek naskórka wykryto u pacjenta z pęcherzową epidermolizą i atrezją odźwiernika. W granicznej epidermolizy pęcherzowej u pacjentów z łagodną ogólnoustrojową dystroficzną łagodną epidermolizą pęcherzową stwierdzono pęcherzowy antygen pemfigoidowy 2 (BPAG2, znany również jako 180kDa). Mutacja kolagenu typu XVII). Niedawne zrozumienie molekularnych podstaw granicznej epidermolizy pęcherzowej podkreśliło złożoność kompleksu filamentów zakotwiczonych w hemidesmosomach i jego rolę w patogenezie.

Graniczny pęcherzowy naskórek typu Herlitza, wykrywanie mutacji wykazało, że każdy gen lamininy 5 ma mutacje (LAMA3, LAMB3 i LAMC3, trzy geny kodujące odpowiednio łańcuchy α3, β3 i γ2). Stwierdzono, że większość mutacji występuje w genie LAMB3, i istnieją dwa punkty aktywne, które powodują mutacje, mianowicie R42x i R635x. Jednocześnie wszystkie obecnie wykryte mutacje prowadzą do wczesnego zakończenia produkcji kodonów, zmniejszając w ten sposób odpowiednią transkrypcję mRNA do bardzo niskiego poziomu dzięki mechanizmowi degradacji mRNA za pośrednictwem antysensownego. Granica pęcherzowa naskórka typu innego niż Herlitz ma również mutację w genie lamininy 5. W niektórych przypadkach mutacje w jednym z genów lamininy 5 są kodami wczesnego zakończenia. Jednak inne mutacje genetyczne są mutacjami typu missense lub mutacjami pominięcia eksonu w ramach, a w tych przypadkach znaleziono dwie regionalne mutacje genowe. Badania te pokazują, że polipeptydy pełnej długości z nienaruszonymi końcami karboksylowymi mogą się łączyć w trójwymiarowe cząsteczki. Trójwymiarowe cząsteczki strukturalne odgrywają rolę we włóknach kotwiczących.

U niektórych pacjentów pęcherzyki pęcherzowe występują w obrębie hemidesmosomu i są podobne i są klasyfikowane jako „typ fałszywej granicy” zgodnie z klasyfikacją ultrastruktury tkanki i ciężkości stanu klinicznego. Głównymi składnikami hemidesmosomu (HD) są głównie polipeptydy o nazwach od HD1 do HD5. Te liczne nieprawidłowości mogą być przyczyną tych podtypów granicznej epidermolizy pęcherzowej. Zgodnie ze zmianami ultrastrukturalnymi pacjentów z pęcherzową epidermolizą z pęcherzami na poziomie hemidesmosomu można podzielić na co najmniej trzy kategorie. Jego objawy kliniczne różnią się od klasycznej pęcherzowej naskórka. Są to ogólnoustrojowa dystroficzna łagodna epidermoliza pęcherzowa (GABEB), pęcherzowa naskórka z atrezją odźwiernika (PA-JEB) i dystrofia mięśniowa pęcherzowa naskórka (EB / MD). W szczególnym podtypie beztłuszczowej pęcherzowej epidermolizy, ogólnoustrojowej dystroficznej łagodnej epidermolizy pęcherzowej, stwierdzono, że gen BPAG2 jest zmutowany. Innym rzadkim podtypem nietłuszczowej linii brzegowej pęcherzowego naskórka jest zwężenie odźwiernika i pęcherze skórne jako pierwszy objaw, który jest wynikiem mutacji w integrynie beta.

Sprawdź

Powiązana kontrola

Test immunologiczny na obecność zakażeń wirusowych

1. Prosta pęcherzowa epidermoliza (EBS) to grupa dziedzicznych chorób skóry charakteryzujących się pęcherzykami w naskórku, spowodowanymi głównie mutacjami keratynowymi, atakującymi populację 1/4 miliona. Kolejne podtypy są podzielone według ciężkości klinicznej. Prosta rodzina pęcherzowego naskórka ma wysoki wskaźnik penetracji, a jego najcięższy podtyp, choroba objawia się po urodzeniu. Istnieje co najmniej 11 podtypów prostej pęcherzowej epidermolizy, z czego 7 dominuje autosomalnie. Trzy najczęstsze podtypy to autosomalne dominujące, w tym uogólniona epidermoliza pęcherzowa (Koebnet), zlokalizowana epidermoliza pęcherzowa (Weber Cockayne) i pęcherzopodobny naskórek przypominający opryszczkę Dowling Meata (Tabela 2). Pęcherz można znacznie zmniejszyć wraz z wiekiem, a czasem może być pęcherzowy przez kilka miesięcy. Może się zdarzyć, że w miarę starzenia się pacjenta naskórek jest całkowicie rozciągnięty, a napięcie mechaniczne naturalnie zmniejszone.

(1) Uogólniona epidermoliza pęcherzowa: od noworodka do wczesnego stadium dziecka, częściej w rękach, stopach i kończynach. Można również zauważyć, że hiperkeratoza dłoniowa i złuszczanie. Nie angażuj paznokci, zębów i błony śluzowej jamy ustnej.

(2) Zlokalizowana pęcherzowa epidermoliza: Jest to najczęstszy typ, który zaczyna się w dzieciństwie lub później. Może również pojawić się u dorosłych, który charakteryzuje się gęstym pęcherzem na dłoniach i stopach po ćwiczeniach o wysokiej intensywności. Częste pocenie się rąk i stóp. Blister na stopie jest często zainfekowany.

(3) pęcherzowa epidermoliza pęcherzowa: można ją zobaczyć przy urodzeniu, jest najpoważniejszym typem, pęcherzyki rozprzestrzeniają się po całym ciele, mogą wpływać na błonę śluzową jamy ustnej. Znaczne stany zapalne i wysypka prosówkowa mogą wystąpić w okresie niemowlęcym, a pęcherze nie są blizny we wczesnym dzieciństwie. Pień i końce bliższe mogą być białymi włosami lub pęcherzami „podobnymi do opryszczki”, ponieważ szczeliny pęcherza znajdują się w naskórku i nie pozostawiają blizn. Paznokcie palców mogą zostać zgubione, ale zwykle można je zregenerować. W przeciwieństwie do dwóch pierwszych typów blister nie staje się cięższy po upale. W wieku 6 lub 7 lat może wystąpić nadmierne rogowacenie. Chociaż niektórzy pacjenci mają bardzo poważne pęcherze, rzadko zagrażają życiu. Z powodu utraty zlokalizowanej funkcji bariery skórnej łatwo jest wtórna infekcja. Prosta pęcherzowa epidermoliza z dystrofią mięśniową jest jedyną mutacją bezkeratynową w prostej pęcherzowej naskórkowości, podobna do typu Koebera, ale z dystrofią mięśniową w wieku dorosłym.

2. Niedożywienie. Naskórkowemu naskórkowi często towarzyszy powstawanie blizn i wysypka prosowa po utworzeniu pęcherza. Podskórne pęcherze z powodu mutacji kolagenu typu VII. Obejmuje głównie cztery podtypy, mianowicie dziedziczny typ dominujący Cockayne Touraine, dominujący typ dziedziczny podobny do białych grudek, umiejscowiony recesywny typ dziedziczny i uogólniony recesywny typ dziedziczny. Ponadto istnieje kilka rzadkich podtypów. Takich jak zespół Barta, noworodkowa tymczasowa pęcherzowa naskórka i tak dalej.

(1) Dominujący typ dziedziczny: Cockayne Touraine. W chorobie pęcherze występują częściej w kończynach dolnych i występuje niedożywienie, które zaczyna się u niemowląt lub we wczesnym dzieciństwie. Po wygojeniu powstają blizny i złośliwe wysypki z powodu rozrostu. Uszkodzenie jamy ustnej jest rzadkie, a zęby są normalne. Typ Pasini zaczyna się od urodzenia, z pęcherzami gęstymi z zanikowymi bliznami i wysypką prosową. W przypadku braku oczywistej traumy. Kolor skóry i blizny podobne do blizn pojawiają się spontanicznie pod ciałem i są nazywane białymi zmianami albopapuloidowymi. Późne pęcherze ograniczają się głównie do kończyn i czasami. Częste niedożywienie lub utrata paznokci. Powierzchnia śluzówki i zęby są lekko zajęte.

(2) Recesyjny typ dziedziczny: różne objawy kliniczne. Mniej surowe ograniczenie nazywa się zapaleniem błony śluzowej (lekkim) i występuje przy urodzeniu, często dotyczy kończyn, z zanikowymi bliznami i dystrofią paznokci na powierzchni stawu, ale błona śluzowa rzadko. Ograniczeń łagodniejszych ograniczeń nie można łatwo odróżnić od zlokalizowanych dominujących typów dziedzicznych. Poważne uszkodzenia są wyłączające i nazywane są typem Hallopeau-Siemens (HS-RDEB). Szeroka gama pęcherzy od urodzenia, które powiększają się w okresie niemowlęcym, powoduje znaczące blizny. Nabyte i często powodujące deformacje „rękawic bokserskich” dłoni i stóp. Blizna rozwija się od bliższego końca, co z kolei wpływa na całą kończynę i tworzy zakrzywiony przykurcz. Może obejmować paznokcie, zęby i skórę głowy. Większość powierzchni błony śluzowej jest nadal zajęta, z nawracającymi pęcherzami i nadżerkami, co prowadzi do zwężenia i zwyrodnienia przełyku, zwężenia cewki moczowej i odbytu, stulejki i bliznowacenia rogówki. Często najpoważniejszym powikłaniem HS-RDEB w połączeniu z niedożywieniem, opóźnieniem wzrostu i przewlekłą niedokrwistością mieszaną jest rozwój raka płaskonabłonkowego w obszarach przewlekłej erozji. Ponad 50% pacjentów z HS-RDEB rozwija się w wieku około 30 lat, a wielu umiera z powodu przerzutów raka.

(3) Zespół Barta: kliniczny podtyp DDEB, który jest autosomalny dominujący, po raz pierwszy opisany przez Bart i wsp., Charakteryzujący się wrodzonymi zlokalizowanymi wadami skóry, pęcherzami mechanicznymi i deformacjami paznokci, z dobrym rokowaniem. .

(4) Nowe byki tymczasowe pęcherzowe oddzielanie się naskórka: W 1985 r. Hashimoto i wsp. Poinformowali, że po każdym drobnym urazie na skórze pojawiały się pęcherze, oddzielanie pod błoną podstawną, zwyrodnienie kolagenu i drutu kotwicznego. Wyleczony szybko przez 4 miesiące. Nie ma uszkodzenia paznokcia, a blizna nie powstaje po wyleczeniu zmiany skórnej. Ogólnie uważa się, że choroba ma następujące cechy: 1 pęcherz i wysypka pęcherzowa przy urodzeniu lub tarciu. 2 Po kilku miesiącach możesz samodzielnie dojść do siebie. 3 bez troficznych blizn. 4 Naskórek jest inicjowany w warstwie brodawki skórnej. 5 Drut kotwiczny rozpuszczania i niszczenia kolagenu obserwowano za pomocą mikroskopii elektronowej. 6 W surowym retikulum endoplazmatycznym znajduje się gwiaździsta keratynocytów.

3. Łączna epidermoliza pęcherzowa (JEB) Istnieje co najmniej 6 klinicznych i podtypów, z których najczęstsze to typ 3, Herlitz, zapalenie błony śluzowej macicy i uogólniona dystrofia łagodna (GABEB).

(1) typ Herlitz: znany również jako typ śmiertelny i typ gravis, często nie może przetrwać w niemowlęctwie, ponad 40% zmarło w ciągu 1 roku po urodzeniu. Jest to najpoważniejszy rodzaj wszystkich pęcherzowych naskórka. Uogólnione pęcherze można zaobserwować przy urodzeniu z ciężką ziarninową tkanką ziarnistą. A często gubi się na wczesnym etapie i objawia się niedożywieniem podczas regeneracji. Ząb jest niedożywiony z powodu niedoboru szkliwa, a większość powierzchni błony śluzowej ma przewlekłą erozję. Poważne uszkodzenie skóry głowy często obserwuje się w erozji przewlekłego nieleczenia z proliferacyjną ziarniną. Uszkodzenie ogólnoustrojowe obejmuje cały blister nabłonkowy z zajęciem układu oddechowego, przewodu pokarmowego i układu moczowo-płciowego. Chrypka, często połączona z pęcherzami tchawiczymi, zwężeniem lub niedrożnością, jest oznaką wczesnego zepsucia niemowlęcia. Znaczne opóźnienie wzrostu i trudna do opanowania niedokrwistość mieszana utrudniają leczenie. Dzieci często umierają z powodu sepsy, niewydolności wielu narządów i niedożywienia. Rzadkie objawy kliniczne obejmują atrezę odźwiernika i dwunastnicy, a kruchość błony śluzowej skóry jest niezwykle wysoka z powodu mutacji genu integryny. Większość odźwiernika odźwiernikowego w połączeniu z nieprawidłowościami układu moczowego, takimi jak wodonercze i zapalenie nerek.

(2) Typ zapalenia (lekki): znany również jako nieśmiercionośny, niektóre dzieci wykazują umiarkowane uszkodzenia graniczne po urodzeniu lub mogą przetrwać w niemowlęctwie z powodu poważnych uszkodzeń i łagodzić je z wiekiem . Chrypka jest lżejsza lub mniejsza. Uszkodzenie skóry głowy i paznokci jest bardziej oczywiste, a uszkodzenie wynikające z braku gojenia się wokół ust występuje częściej u dzieci w wieku od 4 do 10 lat. Rzadkie objawy obejmują pęcherze na brzegach kończyn lub zmarszczki.

(3) GABEB: nieśmiercionośny podtyp z układowym zajęciem skóry przy urodzeniu. Pęcherze o różnych rozmiarach znajdują się głównie w kończynach, a także tułów, skóra głowy i twarz. Utrzymany dla dorosłych, z surowiczymi lub krwawymi pęcherzami i przewlekłym uszkodzeniem kończyn, tułowia i skóry głowy. Blister rośnie wraz ze wzrostem temperatury. Atroficzne gojenie się pęcherzyków jest unikalną manifestacją tego typu. Może powodować poważne niedożywienie. Często z bliznowatą utratą włosów lub bez. Może wystąpić łagodne zajęcie błony śluzowej jamy ustnej i niedożywienie zębów z powodu niedoboru szkliwa. Pęcherze poprawiają się z wiekiem, ale nienormalne uszkodzenie zębów i zanikowa blizna mogą utrzymywać się u dorosłych. Wzrost jest normalny, a anemia występuje rzadko.

1. Aby prawidłowo zdiagnozować prosty pęcherzowy naskórek, wymagana jest biopsja skóry. Analiza ultrastrukturalna biopsji skóry może zidentyfikować lokalizację szczelin w skórze, odróżniając w ten sposób prostą pęcherzową epidermolizę od innych typów EB. Może dalej rozróżniać inne pęcherzykowe choroby skóry, takie jak hiperkeratoza naskórka (EH), która jest patologicznie podobna do zwykłej pęcherzowej naskórka, ale atakuje raczej nabłonkową komórkę podstawową niż podstawową warstwę komórkową. . W kilku przypadkach ta metoda jest również stosowana do diagnozy prenatalnej. Obecne zrozumienie podstaw genetycznych prostej pęcherzowej naskórka umożliwiło prenatalne poradnictwo genetyczne i można je przeprowadzić na początku ciąży, przy mniejszym ryzyku dla płodu niż biopsja skóry.

2. Zastosowanie analizy mutacji w diagnostyce prenatalnej pęcherzowego naskórka opiera się na poradnictwie genetycznym, diagnozie prenatalnej na podstawie DNA i terapii genowej, aby dokładnie zrozumieć przyczyny różnych podtypów dystroficznej pęcherzowej naskórkowości. Chore zmutowane geny można wykorzystać do wyjaśnienia niektórych problemów.

(1) Bardziej bezpośrednią relacją z pacjentami jest prenatalna diagnoza DNA, którą można zbadać przez pobranie próbek kosmków po 10 tygodniach ciąży lub amniopunkcję ściany brzucha po 12-15 tygodniach. W przypadku ciężkiej dystroficznej pęcherzowej epidermolizy prenatalną diagnozę DNA można przeprowadzić za pomocą bezpośredniej analizy mutacji lub analizy powiązań genetycznych. Nie znaleziono innych metod wykazujących heterozygotyczność genów. Powyższe podejście zostało zastosowane do prenatalnej diagnozy DNA w ponad 30 rodzinach z ciężkim kalectwem RDEB. Ta wiedza genetyczna zapewni również podstawę do opracowania diagnozy przedimplantacyjnej poprzez analizę blastomeru, co pozwala uniknąć konieczności przerywania ciąży po wykryciu chorego płodu.

(2) Diagnoza i porady genetyczne: dystroficzna pęcherzowa naskórka może być dziedziczona w sposób autosomalny dominujący i autosomalny recesywny. Rozpoznanie typowego pacjenta HS-RDEB z ciężkimi bliznami niepełnosprawnymi zwykle nie jest trudne do zdiagnozowania, nawet jeśli ich rodzice nie są klinicznie chorzy. Podobnie, na wiele dziedzicznych tendencji do powstawania pęcherzy i na fenotypy względnie lekkiej blizny wpłynęło wiele członków rodziny od kilku pokoleń, w którym to przypadku diagnoza dominującej dystroficznej genetycznej dystroficznej pęcherzowej epidermolizy jest niewątpliwa. Klinicznie trudniej jest zdiagnozować i ustalić typ genetyczny, gdy rodzice są normalni, a pacjenci mają mniejsze szanse na wykonanie. Obserwacje ultrastrukturalne wykazały, że skóra tych pacjentów miała włókienka kotwiczące, ale ich ilość była niewielka. Często diagnozowany jako dominujący dystroficzny pęcherzowy naskórek. Uważa się ją za nową dominującą mutację lub chimeryczną mozaikę linii rodzicielskiej. Ta diagnoza jest oczywiście ważna dla konsultacji Keegan z poszczególnymi pacjentami. Jeśli ich choroba jest naprawdę nową dominującą mutacją, zapadalność ich potomstwa wynosi 1/2. I odwrotnie, ryzyko późnego generowania recesywnych chorób dziedzicznych jest prawie tak niskie jak w populacji ogólnej, z wyjątkiem bliskich krewnych. Dla mniejszej wydajności, ultrastrukturalne wykrywanie włókienek oraz staranna identyfikacja mutacji genowych i fenotypów u kilku pacjentów z dodatnim barwieniem immunofluorescencyjnym kolagenu typu VII sugerują, że wielu z nich jest homozygotycznych i heterozygotycznych pod względem dziedziczenia heterozygotycznego lub recesywnego. Mutacja Na przykład, pierwszy dowód, że łagodna dystroficzna pęcherzowa naskórka jest nieprawidłowością kolagenu typu VII, ujawnia homozygotyczną mutację missense, tj. Lizyna na końcu karboksylowym cząsteczki zastępuje metioninę (M2798K). Podobnie w innych przypadkach błędne mutacje w jednym allelu, w tym podstawienia aminokwasów H w domenie kolagenu i mutacje we wczesnym allelu drugiego allelu, mogą powodować lekkie RDEB. Wreszcie w badaniu ponad 100 rodzin stwierdzono znaczące mutacje COL7A1, przy czym tylko kilka wykazało mutacje de noco dominujące i co najmniej jedną z ich matczynej linii. W oparciu o powyższe rozważania, bardziej odpowiednie jest rozważenie każdego „nowego” przypadku jako recesywnego w dziedziczności, chyba że jest to mutacja dominująca na podstawie molekularnej analizy genetycznej. Ponowna klasyfikacja dystroficznej pęcherzowej epidermolizy przez mutacje wywołujące chorobę jest wyraźnie korzystna dla oszacowania prawdopodobieństwa zaangażowania potomstwa chorego osobnika.

(3) Dokładne zrozumienie mutacji, które powodują graniczną epidermolizę pęcherzową, jest istotne w poradnictwie genetycznym, diagnostyce prenatalnej opartej na DNA i terapii genowej. Diagnozę prenatalną można przeprowadzić na podstawie próbek kosmków kosmkówkowych po 10 tygodniach ciąży lub amniopunkcji ściany brzucha po 12–15 tygodniach. Ponieważ istnieje wiele kombinacji heterozygotycznych genów, które powodują graniczną epidermolizę pęcherzową i ponieważ co najmniej 7 różnych genów może powodować zmiany genetyczne w różnych typach granicznej epidermolizy pęcherzowej, obserwuje się punkty zapalne. Mutacje są aktualizowane, więc diagnoza prenatalna musi być oparta na bezpośrednich dowodach braku lub obecności dwóch mutacji. Metody te zostały zastosowane do prenatalnej diagnostyki DNA w wielu rodzinach zagrożonych pograniczną epidermolizą pęcherzową typu Herzitza.

(4) Patogeneza medycyny chińskiej i różnicowanie syndromu Medycyna chińska uważa, że ​​choroba ta jest głównie spowodowana utratą wrodzoną, niedoborem elementu płodu, niedoborem wyposażenia, niedoborem śledziony i jang nerki lub z powodu plwociny w komórce, gorąca, spuścizny i tarcia zewnętrznego . Zróżnicowanie zespołu TCM: niedostatek śledziony i rodzaj wilgoci ogólny stan zdrowia jest akceptowalny, rozmiar pęcherza nie jest równy, napięcie jest pełne, zawartość jest surowicza, brak stanów zapalnych, łatwo polizać. Język jest lekki, ciało jest tłuste i ma ślady zębów, biały lub biały tłusty mech, a puls jest wolny. Zespół dialektyczny: śledziona i wilgoć, przelew wody i wilgoci. 2 rodzaj niedoboru śledziony i nerki częściej u niemowląt i dzieci, dzieci o cienkim ciele, cienkich włosach, miękkich lub wypadających włosach, słabym rozwoju zębów, miękkich lub opadających paznokciach, dłonie i stopy nie są ciepłe lub często sinica, często mają więcej biegunki, Skóra ma pęcherze lub pęcherze, język jest lekki lub język jest gruby, biały jest biały lub mniej, a puls jest w porządku. Ten typ występuje częściej w dominującej dystrofii. Dialektyczny: niedobór jang nerki, brak krwi.

Diagnostyka różnicowa

1. Liszajec noworodkowy jest wysoce zaraźliwy i może być epidemiczny.

Blister łatwo się łamie, a zawartość szybko ropnieje, można znaleźć gronkowce lub paciorkowce, a stan zapalny jest niezwykły i łatwy do wyleczenia.

2. Blister porfirii skóry występuje częściej w odsłoniętych częściach pleców, twarzy, uszu itp., Wrażliwych na światło. Widoczny włochaty, któremu często towarzyszy uszkodzenie wątroby. Zwiększona porfiryna w moczu i koproporfiryna w moczu i kale.

3. Dzieci z liniową chorobą pęcherzową IgA skóry nie są ograniczone do miejsca tarcia, bez historii genetycznej, bez zanikowej blizny po wyzdrowieniu. Bezpośrednia immunofluorescencja wykazała, że ​​IgA była liniowo osadzana wzdłuż strefy błony podstawnej.

4. Trzustka noworodka często rozprzestrzenia się po całym ciele, ściana pęcherza jest luźna i można go szybko kontrolować za pomocą antybiotyków.

5. Pęcherzowej pokrzywce grudkowej często towarzyszy oczywiste swędzenie i obrzękowe grudki.

6. Nabyta pęcherzowa epidermoliza może być spowodowana przez leki, infekcje, porfirię, amyloidozę itp., Którym często towarzyszą inne objawy powiązanych chorób.

Ponadto w okresie dojrzewania pęcherz stopy należy odróżnić od stopy sportowca i porfirii.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.