Stan paranoidalny

Wprowadzenie Stan paranoiczny i psychoza paranoidalna są uważane przez uczonych za synonim. Jednak niektórzy uczeni uważają, że stan paranoiczny charakteryzuje się wyraźną paranoją i brakiem halucynacji, której objawy kliniczne są podobne do paranoi, ale struktura paranoidalna nie jest systemem paranoidalnym ani nie jest ustalona. Mogą temu towarzyszyć halucynacje, ale różni się od paranoi schizofrenii paranoidalnej i dziwnego, absurdalnego, złudzeń i spadku osobowości. Uważa się, że stan paranoiczny wydaje się stanem między paranoją a schizofrenią paranoidalną. Pacjenci ze statusem paranoidalnym mieli na ogół lepsze rokowanie, ale w trakcie obserwacji niektórzy pacjenci ostatecznie zmienili się psychicznie.

Przyczyna

(1) Przyczyny choroby

Nie ma przyjętego argumentu na temat przyczyny stanu paranoicznego, który może być wynikiem interakcji między cechami osobistymi a niektórymi czynnikami predysponującymi. Oznacza to, że jest spowodowany długotrwałym stresem psychicznym na podstawie pewnych wad osobowości. Ostry uraz może być stosowany jako czynnik predysponujący.

(dwa) patogeneza

Zgodnie z obserwacjami klinicznymi wcześniej istniejące cechy osobowości pacjenta mają pewne wady, takie jak subiektywne, egocentryczne, niższości, wrażliwe i podejrzane lub uparte. Niektórzy wykorzystują również czynniki psychospołeczne jako zachęty, takie jak izolacja, imigracja, wygnanie lub schwytanie.

Upośledzenie słuchu może być również jednym z czynników wyzwalających. Osoby niedosłyszące często czują, że są pomijane i pogardzane z powodu trudności we wzajemnym zrozumieniu między ludźmi. Zwłaszcza w przypadku dużej liczby ludzi myślą, że są wykluczeni, a nawet wyśmiewani, co prowadzi do złudzeń (Tolle R, 1997).

Sprawdź

Powiązana kontrola

Badanie neurologiczne liczby białych krwinek (WBC)

Standardowe objawy stanu paranoidalnego

Zachowanie znacznie różni się od kultury społecznej, w której znajduje się jednostka, a zachowanie jest zgodne z następującymi trzema elementami:

1. Istnieją specjalne wzorce zachowań: przejawiające się w emocjach, czujności, impulsywnej kontroli, percepcji i sposobie myślenia oraz charakteryzujące się odmiennymi postawami i zachowaniami.

2, ma szczególny wzór zachowania jest długotrwały, ciągły, nie ogranicza się do wystąpienia choroby psychicznej.

3. Jego specjalne wzorce zachowań są uniwersalne, co powoduje słabą adaptację społeczną.

Kryterium ważności

Kryteria ważności muszą być zgodne z jednym z dwóch poniższych:

1. Funkcje społeczne lub zawodowe są znacznie upośledzone.

2, subiektywnie odczuwaj ból.

Standard choroby

Począwszy od dzieciństwa, młodzieży lub wczesnej dorosłości, obecnie w wieku 18 lat lub starszych (poniżej 18 roku życia, które spełniają powyższe kryteria, zwykle nie są diagnozowane jako zaburzenie osobowości, ale mogą być diagnozowane z innymi rodzajami zaburzeń).

Kryteria wykluczenia

Zaburzenie osobowości nie jest spowodowane przez następujące choroby:

1. Ciężka choroba fizyczna;

2. Choroby organiczne mózgu;

3, choroby psychiczne: takie jak schizofrenia, psychoza afektywna;

4. Ciężka lub katastrofalna stymulacja psychiczna.

Badanie laboratoryjne: Nie ma specjalnego badania laboratoryjnego w przypadku tej choroby W przypadku wystąpienia powikłań, takich jak zakażenia, testy laboratoryjne wykazują pozytywne wyniki powikłań.

Diagnostyka różnicowa

Diagnostyka różnicowa

W diagnostyce różnicowej stanu paranoidalnego często konieczne jest wykluczenie organicznych zaburzeń psychicznych (takich jak choroby endokrynologiczne, zwyrodnienie mózgu i objawy psychiczne wywołane przez narkotyki), zaburzeń afektywnych (takich jak przesadne urojenia manii).

1. Identyfikacja z paranoidalnym typem schizofrenii, jest trudna we wczesnym stadium choroby. Paranoja schizofrenii paranoidalnej jest szczególna i fragmentaryczna i wiąże się z innymi objawami schizofrenii. Nie jest trudno identyfikować się ze stanem paranoicznym. Stan paranoiczny zwykle nie ma pierwszych objawów schneidera i czterech objawów „A” Bleulera.

2. Identyfikacja zaburzeń afektywnych jest łatwiejsza, ponieważ stan paranoiczny jest bardziej trwały, a funkcja społeczna pozostaje stosunkowo dobra. W przypadku zaburzeń afektywnych większość z nich to epizody choroby, chociaż funkcja społeczna jest oczywiście osłabiona, ale efekt leczenia jest dobry.

3. Paranoja i paranoja charakteryzują się złudzeniami systemowymi. Paranoja nie jest tak paranoiczna, jak systemowa, stała, urojeniowa treść może się zmieniać z powodu zmian środowiskowych, a rokowanie jest lepsze. Jednak trudno jest zidentyfikować na początku choroby.

Początek depresji jest głównie powolny, głównie z powodu rozwoju złudzeń. Powszechne złudzenia to formy morderstwa, zazdrości, sporów sądowych, miłości, przesady i choroby. Wyobraź sobie system, ale struktura nie jest rygorystyczna, a jędrność nie jest tak silna jak paranoja. Chcę być blisko rzeczywistości, często angażując członków rodziny, sąsiadów i kolegów i ogólnie nie uogólniać. Pacjenci z tą chorobą nie mają halucynacji i rzadko zanikają. Większość złudzeń związanych z wiktymizacją wiąże się ze złudzeniami procesowymi. Zawsze myślą, że mają całkowitą rację i ostatecznie narzekają bez końca, będą silni i nie poddadzą się, dopóki nie osiągną celu.

Występują znaczne różnice w objawach stanu paranoidalnego i nie ma zgody między uczonymi, głównie z powodu braku ostatecznych badań klinicznych i długoterminowych obserwacji choroby. Od terminu „paranoik” obejmuje wszystkie złudzenia. W wielu złudzeniach, niezależnie od ich treści i natury, koncentracja jest zniekształconą wiarą pacjenta w jego warunki życia i relacje międzyludzkie i trudno jest go przekonać.

Diagnoza

Termin parafraza zasadniczo nie jest używany, ale podobnych pacjentów można zobaczyć w klinice, która jest częścią pacjenta izolowanego od schizofrenii (Kraepelin, 1920). Choroba jest głównie spowodowana przez pacjentów w średnim wieku, a oprócz dominujących utrwalonych złudzeń występują objawy takie jak zaburzenia myślenia, brak emocji i brak intencji schizofrenii, którym mogą towarzyszyć halucynacje słuchowe. Zgodnie z wyjątkową wydajnością kliniczną można go podzielić na 4 podtypy:

1 ogólnoustrojowa paranoja psychiczna (parafraza systemiczna), ten typ jest trudny do zidentyfikowania z paranoją;

2 przesadna paranoja seksualna (ekspansywna parafraza);

3 fikcyjna paranoja (konfabulacja parafrazowa);

4 fantazyjna paranoja psychiczna (parafraza fantastyczna),

Ten typ jest najrzadszy. Przebieg choroby jest powolny i postępujący, w miarę upływu czasu struktura urojeniowa ma tendencję do rozpadania się, ale funkcja społeczna pacjenta pozostaje stosunkowo dobra, bez wyraźnego pogorszenia psychicznego. Niektórzy uczeni uważają, że można go uznać za szczególny rodzaj schizofrenii (Mckenna PJ, 1994).

U pacjentów z podejrzeniem urojenia jako głównym objawem trudno jest zdiagnozować i leczyć. We wczesnych stadiach choroby pacjenci zwracają zbyt dużą uwagę na swój stan zdrowia i odczuwają pewne niewygodne dolegliwości, takie jak ból głowy, szum w uszach lub zaburzenia snu, które często są źle diagnozowane, jeśli nie są rozumiane. Kiedy stan rozwija się dalej, a objawy można naprawić w określonym narządzie lub w określonej części, uważa się je za złośliwe uszkodzenie i uzyskuje się nieuleczalną chorobę. Chociaż dokładnie zbadane, w tym precyzyjne instrumenty, takie jak rezonans magnetyczny, w celu udowodnienia, że ​​wszystko jest normalne, pacjent nadal nie jest w stanie ulżyć i jest przekonany, że jest to rak. Nawet jeśli nie zależy ci na porady lekarza, musisz przeprowadzić operację chirurgiczną.

Przy diagnozowaniu stanu paranoicznego należy zwrócić uwagę na systemowe i względne utrwalenie złudzeń. Choroba opiera się na wadach osobowości, a przyczyną jest stymulacja psychiczna. Jest więcej złudzeń, bardziej systematyczne i odpowiednie reakcje emocjonalne. Nie ma halucynacji, osobowość pozostaje względnie pełna, inteligencja jest dobra i nie ma upośledzenia umysłowego. Nie ma charakterystycznych objawów schizofrenii, a złudzenie trwa co najmniej 3 miesiące.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.