Słaby niebiesko-żółty

Wprowadzenie Różnica w rozróżnianiu kolorów nazywa się słabym kolorem, a granica między nim a ślepotą kolorów nie jest na ogół łatwa do jednoznacznego rozróżnienia, ale stopień nasilenia jest inny. Słabość koloru obejmuje słabe zabarwienie i częściowe osłabienie koloru (czerwona słaba, zielona słaba, niebiesko-żółta słaba itp.). Niebieski i żółty są również znane jako ślepa na trzeci kolor. Niebiesko-żółty kolor pacjenta jest niejasny i można go rozpoznać po kolorze czerwonym i zielonym. Niebiesko-żółta ślepota obejmuje niebieską ślepotę (tritanopia, ślepota trzeciego koloru) i niebieską słabą (tritanomalia, trzeci kolor słaby). Niebiesko-żółta ślepota to ślepota barw. Ponieważ od dzieciństwa pacjent nie ma normalnej zdolności do rozróżniania kolorów, nie jest łatwo go znaleźć.

Przyczyna

Ponieważ od dzieciństwa pacjent nie ma normalnej zdolności do rozróżniania kolorów, nie jest łatwo go znaleźć. Ogólnie uważa się, że ślepota czerwono-zielona jest determinowana przez dwie pary genów na chromosomie X, mianowicie gen ślepy na czerwono i gen ślepej na zielono. Ponieważ te dwie pary genów są ściśle powiązane na chromosomie X, często są reprezentowane przez symbol genu. Genetyczny wzór czerwono-zielonej ślepoty jest recesywnym dziedziczeniem sprzężonym z chromosomem X. Mężczyźni mają tylko jeden chromosom X, więc do prawidłowego działania potrzebują tylko genu niewidocznego na kolor. Kobiety mają dwa chromosomy X, więc muszą mieć parę patogennych alleli, aby zachowywać się nienormalnie. Jeśli normalna kobieta poślubi niewidomego mężczyznę, gen nieświadomości ojca może zostać przekazany ich córce wraz z chromosomem X i nie może zostać przekazany synowi. Córka przekazała synowi gen niewidomy na kolor, co nazywa się cross-genezą. Zatem jest o wiele więcej mężczyzn niż kobiet.

Sprawdź

Powiązana kontrola

Pilotowe badanie wzrokowe kolorów Badanie standardowe Farnsworth 15 kolorów Badanie wzrokowe kolorów Nagel Badanie kolorów FM-100

Pacjenci niewidomi w kolorze (słabi) rodzą się bez prawidłowej zdolności rozróżniania kolorów i myślą, że inni są tacy sami, więc nie mogą być świadomie chorzy, a wielu pacjentów z daltonizmem nie ma nieprawidłowych wyników w badaniu wzroku. Jak określić ślepotę kolorów i słabość kolorów Ślepotę kolorów i słabość kolorów sprawdza się najczęściej w drodze kontroli subiektywnej, zwykle w jaśniejszym świetle naturalnym. Najczęściej stosowane metody kontroli są następujące.

Fałszywa mapa homochromatyczna: powszechnie określana jako książka ślepa na kolory, która używa kropek o tym samym odcieniu i różnych kolorach do tworzenia liczb lub cyfr i czyta w odległości 0,5 m w świetle naturalnym. Ślepotę kolorów należy poprawić podczas sprawdzania, a każda liczba nie powinna przekraczać 5 sekund. Zaburzenia widzenia kolorów są trudne do zidentyfikowania, błędnie odczytane lub niemożliwe do odczytania i można je potwierdzić zgodnie z tabelą ślepoty barw.

Test wiązki kolorów: Jest to mieszanina różnych odcieni przędzy o różnych kolorach, dzięki czemu egzaminowany wybiera ten sam pakiet kolorów, co standardowa wiązka przewodów. Ta metoda jest dość czasochłonna i może być jedynie jakościowa i nie może być określona ilościowo, i nie nadaje się do testów przesiewowych na dużych powierzchniach. Tester mieszania kolorów: Jest to rodzaj spektrometru zaprojektowanego przez nagela w oparciu o zasadę czerwony + zielony = żółty, który może ilościowo rejestrować ilość dopasowanego światła czerwonego i zielonego w celu ustalenia anomalii czerwonej i zielonej. Ta metoda może być jakościowa. Można to określić ilościowo.

Diagnostyka różnicowa

Diagnostyka różnicowa niebieskiego i żółtego:

Niebiesko-żółta żaluzja: niebiesko-żółta żaluzja, znana również jako żaluzja trzeciego koloru. Niebiesko-żółty kolor pacjenta jest niejasny i można go rozpoznać po kolorze czerwonym i zielonym. Osoby z ślepotą niebiesko-żółtą trudno rozpoznać niebieski i żółty. Niebiesko-żółta ślepota obejmuje niebieską ślepotę (tritanopia, ślepota trzeciego koloru) i niebieską słabą (tritanomalia, trzeci kolor słaby). Niebiesko-żółta ślepota to ślepota barw.

Pacjenci niewidomi w kolorze (słabi) rodzą się bez prawidłowej zdolności rozróżniania kolorów i myślą, że inni są tacy sami, więc nie mogą być świadomie chorzy, a wielu pacjentów z daltonizmem nie ma nieprawidłowych wyników w badaniu wzroku.

Jak określić ślepotę kolorów i słabość kolorów Ślepotę kolorów i słabość kolorów sprawdza się najczęściej w drodze kontroli subiektywnej, zwykle w jaśniejszym świetle naturalnym. Najczęściej stosowane metody kontroli są następujące.

Fałszywa mapa homochromatyczna: powszechnie określana jako książka ślepa na kolory, która używa kropek o tym samym odcieniu i różnych kolorach do tworzenia liczb lub cyfr i czyta w odległości 0,5 m w świetle naturalnym. Ślepotę kolorów należy poprawić podczas sprawdzania, a każda liczba nie powinna przekraczać 5 sekund. Zaburzenia widzenia kolorów są trudne do zidentyfikowania, błędnie odczytane lub niemożliwe do odczytania i można je potwierdzić zgodnie z tabelą ślepoty barw.

Test wiązki kolorów: Jest to mieszanina różnych odcieni przędzy o różnych kolorach, dzięki czemu egzaminowany wybiera ten sam pakiet kolorów, co standardowa wiązka przewodów. Ta metoda jest dość czasochłonna i może być jedynie jakościowa i nie może być określona ilościowo, i nie nadaje się do testów przesiewowych na dużych powierzchniach. Tester mieszania kolorów: Jest to rodzaj spektrometru zaprojektowanego przez nagela w oparciu o zasadę czerwony + zielony = żółty, który może ilościowo rejestrować ilość dopasowanego światła czerwonego i zielonego w celu ustalenia anomalii czerwonej i zielonej. Ta metoda może być jakościowa. Można to określić ilościowo.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.