Osteotomia LeFort I i progresja szczęki

Osteotomia LeFort I i postęp szczęki do chirurgicznej korekcji deformacji szczęki. Osteotomia szczęki LeFort I jest podstawową procedurą leczenia deformacji szczęki. Na podstawie tej procedury można zastosować odpowiednie zmiany lub uzupełnienia innymi procedurami, aby skorygować większość deformacji górnej szczęki. Na przykład: osteotomia LeFort I, postęp i przeszczep kości w celu skorygowania deformacji wycofania szczęki, osteotomia LeFort I, redukcja w dół i przeszczep kości w celu skorygowania dysplazji pionowej szczęki, w przypadku osteotomii LeFortI, przesunięcie w górę Technika ta służy do korygowania pionowego rozwoju szczęki, osteotomii szczęki i ruchu bocznego w celu skorygowania wypukłości szczęki oraz osteotomii LeFort I do segmentowej osteotomii w celu skorygowania zwichnięcia zębów tylnych i cofnięcia zębów przednich. Zęby tylne są zbyt długie, skręcone i zdeformowane. Leczenie chorób: niemowlęta i zapalenie kości i szpiku szczęki Wskazanie Osteotomia LeFort I do przemieszczania szczęki jest odpowiednia w przypadku deformacji wycofania szczęki. Przeciwwskazania 1. Pacjenci ze złym stanem ogólnym i znieczuleniem ogólnym oraz poważnym zabiegiem chirurgicznym. 2. Pacjenci z retrakcją rzekomo-szczękową z powodu lordozy żuchwy. Przygotowanie przedoperacyjne Istnieje wiele rodzajów wad rozwojowych zębów, a sytuacja jest inna - deformacja może być prosta lub skomplikowana. Pacjenci często mają różne stany psychiczne i psychiczne. Dlatego przed zabiegiem należy wziąć pod uwagę wiele czynników i należy przygotować różne preparaty w zależności od konkretnej sytuacji. 1. Podobnie jak w przypadku operacji ogólnej, przed operacją ortognatyczną wymagane są szczegółowe badania historii choroby, zapisy i kompleksowe badania fizykalne, w tym: badania ogólne i częściowe. Badanie całego ciała koncentruje się na sytuacji ważnych narządów. Badania lokalne obejmują badania twarzy, badania ustne i dentystyczne oraz badania rentgenowskie (pomiary cefalometryczne, skręcone usta i fragmenty zębów). W oparciu o powyższe wyniki postawiono ostateczną diagnozę i „tabelę pytań” wymieniono jako podstawę do opracowania planu leczenia. Ostateczny plan leczenia powinien być w stanie rozwiązać wszystkie lub większość problemów wymienionych w tabeli. 2. Określenie prognozy przedoperacyjnej efektu terapeutycznego przed wykonaniem operacji ortognatycznej. Najczęstsze metody to: cięcie i parowanie zdjęć, śledzenie cefalometrycznych filmów rentgenowskich, cięcie i cięcie (operacja cięcia papieru) oraz chirurgia modeli dentystycznych. Te dwa ostatnie są ważniejsze. Dzięki prognozie przedoperacyjnej kompleksowo oceniaj efekt operacji projektowej i, jeśli to konieczne, dokonaj poprawek. W ostatnich latach uczeni używali komputerów, digitalizatorów graficznych, kamer, skanerów itp. Do pozyskiwania i wprowadzania obrazów oraz wykonywania stałych punktów, pomiarów, analiz i symulacji chirurgicznych w celu przewidywania pooperacyjnej morfologii strony pacjenta. Ostatnio opracowano wspomagane komputerowo trójwymiarowe systemy symulacji projektowania chirurgicznego i wspomagane komputerowo trójwymiarowe modele czaszek, aby stworzyć bardziej precyzyjne warunki do projektowania i prognozowania operacji ortognatycznych. (1) Prognozowanie cefalometryczne Śledzenie z cięciem i składaniem razem: pomiar cefalometryczny, cięcie lub cięcie. Jest to ważny środek przedoperacyjnego przewidywania operacji ortognatycznej. Konkretna metoda jest następująca. 1 Umieść cefalometryczny film rentgenowski na polu widzenia (lub świetle) i narysuj mapę trajektorii na przezroczystym papierze do rysowania. Narysowane zostaną w sumie dwa obrazy. 2 Wykonaj dobrze narysowaną mapę trajektorii i wytnij odcinek kości gotowy do osteotomii i ruchu, na przykład ten przykład ma być osteotomią szczękową LeFortI i ruchem w górę. 3 Umieść wycięty kawałek papieru (w tym przypadku w szczęce) na innej kompletnej mapie trajektorii, aby znalazł się w pożądanej pozycji ruchu (jak w tym przypadku do góry). 4 Umieść pozostałą część szczęki pierwszego toru (na przykład w tym przypadku pozostałą żuchwę) na całej trajektorii, aby dopasować do kawałka papieru, który porusza kość. Jest to oczekiwana ogólna pozycja szczęki po operacji ortognatycznej. 5 Następnie narysuj kontur tkanki miękkiej na zewnętrznym obwodzie kości, aby uzyskać ogólny zarys kształtu pooperacyjnego. Jest to jedno z głównych odniesień do przewidywania wyniku operacji. (2) Operacja modelowa: określana jako operacja modelowa. W modelu zęba (zwykle na półce) symuluj projekt operacji, przetnij model i przesuń blok w żądane położenie, przymocowane lepkim woskiem. Obserwuj i mierz zmiany modelu, aby ocenić i przewidzieć efekt operacji. Jest to trójwymiarowy szablon, a operacja cięcia papieru to trójwymiarowa symulacja. Jedna z powszechnie stosowanych metod prognozowania przedoperacyjnego. 1 Najpierw weź formę, wylej model zęba i przenieś półkę przez łuk twarzy, aby uzyskać relację między ustami i ją naprawić. I narysuj poziomą i pionową linię odniesienia na modelu. 2 W razie potrzeby narysuj podłużną linię bazową po środkowej stronie strony skroniowej; między kłami do kłów, między pierwszymi zębami trzonowymi a pierwszymi zębami trzonowymi przecinaj kostki jako linię bazową. 3 Wyjmij model z pojedynczą szczęką i za pomocą piły modelowej przetnij model zęba zgodnie z projektem chirurgicznym i podziel go na kilka części (takich jak osteotomia szczękowa segmentowa w tym przypadku). 4 W modelu żuchwy na stojaku umieść bloki modelu zęba ciętego w żądanej pozycji. 5 Po umieszczeniu każdego modelu bloki modelu są połączone lepkim woskiem i przymocowane do ramy, co stanowi stan pooperacyjny. Obserwuj pierwotną pozycję wyjściową na modelu, zmierz i oblicz odległość po ruchu, która może być wykorzystana jako odniesienie dla projektu chirurgicznego. 3. U pacjentów z dużymi operacjami ortodontycznymi wymagającymi operacji ortognatycznych często konieczne jest połączenie przedoperacyjnego i pooperacyjnego leczenia ortodontycznego w celu osiągnięcia pożądanych rezultatów. Główna treść przedoperacyjnego leczenia ortodontycznego obejmuje: korekcję kilku nieprawidłowo rozmieszczonych zębów, usunięcie interferencji lub blokowanie, wyrównanie uzębienia, dostosowanie kształtu lub szerokości łuku zębowego oraz koordynację górnego i dolnego łuku zębowego, aby górne i dolne uzębienie mogły uzyskać szeroką niedrożność podczas operacji. Relacja kontaktowa; ważne jest również usunięcie kompensacji zębów i dostosowanie nachylenia zębów, aby segmenty kości mogły zostać przesunięte do pożądanej pozycji po osteotomii. 4. Po ustaleniu planu chirurgicznego należy wykonać prowadnicę okluzyjną (płytkę warstwową) na modelu, który zakończył operację modelową. Jeśli przygotowujesz się do jednoczesnej osteotomii górnej i dolnej szczęki, często konieczne jest wykonanie dwóch prowadnic zgryzowych. Jedna to przejściowa (pośrednia) prowadnica zgryzowa, druga to konserwacyjna prowadnica zgryzowa (prowadnica końcowa), to znaczy prowadnica jest ostatecznie noszona podczas operacji, aby utrzymać idealne położenie górnej i dolnej szczęki, a następnie zamocowana między szczękami. 5. Przygotuj urządzenie mocujące dla segmentu kostnego na kilka dni przed operacją (takie jak szyna zębowa, wspornik samoprzylepny lub zewnętrzne urządzenie mocujące). 6. Czy dbać o jamę ustną, leczyć choroby zębów i leczyć w razie potrzeby. 7. Przygotuj się do znieczulenia ogólnego i przygotuj się do znieczulenia ogólnego. Szacuje się, że wymagana jest transfuzja krwi, a krew jest zastrzeżona. 8. Wreszcie ważne jest przygotowanie umysłu pacjenta i przeprowadzenie niezbędnego doradztwa psychologicznego. Wszystkie projekty i wyniki uzyskane na końcu powinny być szczegółowo opisane pacjentowi, a ich opinie powinny zostać poproszone, aby lekarz i pacjent mogli znaleźć jedność zarówno subiektywnego, jak i obiektywnego. W ten sposób możliwe jest uzyskanie współpracy pooperacyjnej pacjenta i osiągnięcie pożądanego efektu, a na koniec uzyskanie zadowalającego efektu pooperacyjnego. W przeciwnym razie subiektywna i obiektywna niespójność, mimo że oczekiwane wyniki chirurgiczne zostały osiągnięte, wciąż nie może spełnić zbyt wysokich wymagań pacjenta w zakresie niezgodności, co zostało odrzucone. Zabieg chirurgiczny Znieczulenie ogólne, kaniula nosowa. Zajmij pozycję na wznak i delikatnie unieś głowę. Miejscowe nacięcia błony śluzowej można wstrzykiwać zwykłą solą fizjologiczną lub prokainą zawierającą niskie stężenie epinefryny, aby zmniejszyć krwawienie. Nacięcie W rowku przedsionkowym szczęki wykonuje się nacięcie poprzeczne. Nacięcie wykonano w górnej szczęce od drugiego zęba trzonowego do przeciwległego drugiego zęba trzonowego w rowku przedsionkowym. Przeciąć okostną do powierzchni kości. 2. Ujawnij szczękę Separator okostnowy został użyty do przeprowadzenia separacji podokostnejowej na powierzchni kości, odsłonięto zewnętrzną ścianę szczęki i korzenia kości ramiennej, a tylną łodygę oddzielono do górnego szwu szczękowego. Nie należy jednak zbytnio oddzielać od dna (w pobliżu dziąseł), aby utrzymać tkankę miękką i zapewnić dopływ krwi do zębów szczęki i szczęki. Po całkowitym usunięciu ścianki bocznej szczęki, dziurkę i przegrodę nosową, podłogę nosa i zewnętrzną ścianę nosa oddzielono wzdłuż dna nosa małym separatorem okostnowym. 3. Odetnij boczną ścianę i wewnętrzną ścianę szczęki Zgodnie z badaniem rentgenowskim, śródoperacyjną obserwacją powierzchni kości (widoczny obrzęk kości otaczającej korzeń zęba) i odniesieniem do parametrów ogólnej długości korzenia szacuje się położenie końcówki korzenia każdej górnej szczęki. Linia do osteotomii jest zaprojektowana powyżej 4 do 5 mm od wierzchołka zęba i często może być wiercona w celu znakowania. Mały separator okostnowy umieszcza się pod okostną bocznej ściany jamy nosowej w celu ochrony. Zewnętrzną ścianę szczęki można wyciąć wiertłem lub piłą, a boczną część szczęki można usunąć z bocznej części przedniego otworu samowyrzającego, guzka guzka i dolnej szczęki bruzdy dziąseł (ryc. 10.8.1.3-8). Osteotomię można również wykonać od tyłu do przodu. Pod osłoną separatora umieszczonego pod okostną zewnętrznej ściany jamy nosowej wewnętrzna ściana zatoki szczękowej jest przecinana cienkim nożem kostnym lub piłą kostną, a aorty nie można uszkodzić, gdy tył jest z tyłu. Druga strona szczęki została przecięta tą samą metodą. Do wypełnienia linii osteotomii podczas osteotomii można użyć małej gazy, aby zmniejszyć krwawienie. 4. Odetnij podstawę przegrody nosowej U podstawy nosa przegroda lub dłuto ramienne umieszcza się nad przednią zatoką nosową i u podstawy przegrody Kierunek jest równoległy do ​​twardego podniebienia, a dłuto delikatnie wkłada się w tylny brzeg przegrody, aby oddzielić przegrodę od szczęki. Podczas cięcia uważaj na kierunek i nie przechylaj do góry, aby uniknąć uszkodzenia błony śluzowej nosa. 5. Oderwij tylną krawędź szczęki Wreszcie, przy szwie szczęki, między tylnym guzkiem szczęki a dolnym końcem skrzydła, łukowaty ostry nóż kostny jest wkładany do wewnątrz, aby oddzielić szczękę od skrzydła, często w pobliżu tylnej krawędzi twardego podniebienia. Umieść lewy palec lub środkowy palec na błonie śluzowej kostki, aby poczuć osteotomię. Podczas cięcia kości należy zwrócić szczególną uwagę: nóż kostny należy umieścić w dolnej części stawu szczękowego skrzydła. Kierunek dłuta powinien być skierowany do wewnątrz i spróbować ruszyć do przodu. Unikaj cięcia noża kostnego w kierunku do góry, aby uniknąć uszkodzenia górnej szczęki. Naczynia krwionośne w obrębie bruzdy (takie jak wewnętrzna tętnica szczękowa). 6. Złóż górną szczękę w dół Po zakończeniu każdego etapu osteotomii kciuk jest stopniowo przykładany w dół w przedniej części szczęki, aby złamać całą szczękę w dół. Ręka jest łamana przez ręcznie wykręconą szczękę, aby była w pełni aktywna. W tym momencie osteotomia LeFort I została zasadniczo ukończona. 7. Przesuń szczękę, pozycję i przeszczep kości Wstępnie uformowane i wysterylizowane prowadnice zgryzu są noszone na dolnej szczęce. Szczęka jest przesuwana do przodu, aby osiągnąć pożądaną idealną pozycję dla relacji okluzyjnej przewodnika okluzyjnego. Tymczasowe mocowanie międzyosiowe wykonuje się za pomocą wstępnie zligowanego zacisku łukowego (lub haczyka łączonego) w celu utrzymania pożądanej pozycji szczęki. Jeśli kość szczękowa przesunie się do przodu, a utworzona za nią szczelina jest duża (> 0,5 cm), można ją wszczepić, aby wyeliminować lukę i zapobiec nawrotowi. Kość często można samozebrać, przyciąć do kształtu klina i wszczepić w szczelinę, aby utrzymać pozycję posuwania się szczęki. 8. Napraw blok kości szczęki Zasadniczo drutowa podwiązanie między kościami lub tytanowa płytka z mikrokośćmi są mocno zamocowane, aby utrzymać pozycję kości szczęki i zapewnić gojenie się kości. Można go wiercić i wiercić po obu stronach linii osteotomii na krawędzi grubszego otworu płużnego i grzebienia biodrowego szczęki, a drut służy do podwiązania między kościami. Miniaturowa płytka tytanowa może być również wykorzystana do fiksacji między kościami. Ponadto często konieczne jest wspomaganie fiksacji. Zasadniczo może być stosowany jako zawieszenie zawiesi. Oznacza to, że igła prowadząca jest przebijana do jamy ustnej w policzku, a drut jest wciągany, a drut jest wyciągany tylko na skórę bez wychodzenia ze skóry. Pod skórą jest omijany przez łuk jarzmowy i ponownie wchodzi do jamy przez głęboką stronę łuku jarzmowego, dzięki czemu drut jest omijany. Łuk jarzmowy, drut na obu końcach jamy ustnej łączy się z szyną łuku zębowego w celu zawieszenia. Można go również zawiesić pod pachą. Oznacza to, że jest on wystawiony do góry na dolną granicę obszaru okołooczodołowego (uważaj, aby nie uszkodzić wiązki naczyń nerwowych w okolicy oczodołowej) i jest oddzielony do wewnątrz wzdłuż dna kości krzyżowej o około 1 cm. Pod ochroną separatora okostnowego wiercenie, noszenie drutu i szyna zębowa W chwili obecnej szeroko stosowane jest silne podwiązanie, a wyżej wspomniane mocowanie pomocnicze jest stopniowo eliminowane. 9. Nacięcie szwów Rany błony śluzowej są używane do szwów przerywanych. Komplikacja Operacja ortognatyczna może mieć powikłania podczas i po operacji. Chirurg powinien wykonywać operację w poważnym i odpowiedzialnym duchu, przestrzegać wymagań chirurgicznych, działać poprawnie, ostrożnie i ostrożnie, uważnie obserwować stan po operacji i terminowo radzić sobie z nieprawidłową sytuacją, aby zapobiec różnym powikłaniom. Niedrożność dróg oddechowych Ostra niedrożność dróg oddechowych, a nawet uduszenie są najpoważniejszymi powikłaniami. Podczas znieczulenia ogólnego z powodu aspiracji wymiotów, niedrożności wydzielania, niewłaściwej pozycji, opadania języka, obrzęku tchawicy po intubacji tchawicy, a następnie miejscowego obrzęku tkanek, a także utrwalenia śródmięśniowego i innych czynników może powodować niedrożność dróg oddechowych. Należy podjąć środki, aby temu zapobiec. Ścisła obserwacja stanu i eliminacja czynników, które mogą powodować ostrą niedrożność dróg oddechowych. Jeśli pojawią się objawy duszności (takie jak pobudzenie nosa, trzy wklęsłe objawy itp.), Należy je leczyć na czas, aby zapobiec powikłaniom duszącym. 2. Krwawienie Uszkodzenie śródoperacyjne większych naczyń krwionośnych może powodować poważniejsze krwawienie, takie jak osteotomia szczęki LeFortI, gdy wewnętrzna tętnica szczękowa lub aorta jest uszkodzona, a wstępująca gałąź żuchwy służy do uszkodzenia dolnej tętnicy zębodołowej. Dlatego w osteotomii typu LeFortI osteotomu nie można umieścić zbyt wysoko podczas odrywania dystalnego końca szczęki i skrzydła, a kierunek nacięcia nie może być skierowany do góry, aby zapobiec uszkodzeniu tętnicy wewnętrznej szczęki. Podczas przecinania wewnętrznej ściany zatoki szczękowej należy zachować ostrożność, aby uniknąć uszkodzenia aorty w pobliżu tylnego końca. Często możliwe jest użycie noża kostnego do przecięcia kości i nie sięganie do tylnej krawędzi przy zachowaniu części kości, aby uniknąć przypadkowego uszkodzenia aorty. Po rozbiciu szczęki techniką i instrumentem kość tylna zostaje przycięta. Kiedy wstępująca gałąź żuchwy jest strzałkowa i osteotomia, osteotom nie powinien być zbyt głęboki, aby uniknąć uszkodzenia dolnej tętnicy zębodołowej. Po otwarciu gałęzi wstępującej metodą „pękania” kawałek kości jest otwierany, a kawałek kości otwierany. Głęboko napraw kości w bezpośrednim polu widzenia. Gdy wykonuje się osteotomię wstępującą w górę żuchwy (osteotomia pionowa lub ukośna), linia osteotomii powinna pozostać za otworem żuchwy, aby zapobiec uszkodzeniu dolnej tętnicy zębodołowej. 3. Uszkodzenie nerwów Na przykład nerw żuchwy może zostać przypadkowo uszkodzony w osteotomii rozszczepu strzałkowego odgałęzienia wstępującego żuchwy. Środki ostrożności podczas osteotomii są takie same, jak zapobieganie uszkodzeniom dolnej tętnicy zębodołowej. Kiedy osteotomia i ruchomy segment kostny są gotowe do fiksacji, należy zachować ostrożność, aby uniknąć wystąpienia objawów pooperacyjnego uszkodzenia nerwu spowodowanych uciskiem dolnego nerwu zębodołowego przez segment kostny. 4. Martwica segmentowa Przyczyną jest głównie nadmierne złuszczanie tkanek miękkich lub uszkodzenie zaopatrzenia naczyń krwionośnych. Dlatego oddzielenie i odsłonięcie powierzchni kości nie powinno być zbyt duże, szczególnie w dystalnym odcinku serca (odcinek kości w pobliżu kierunku dziąseł), powierzchniowa tkanka miękka nie powinna być nadmiernie oddzielona, ​​ale tkanka miękka powinna być utrzymywana w jak największym stopniu, aby utrzymać krążenie krwi i zapewnić kości. Uzdrowienie 5. Uszkodzona martwica korzenia i miazgi Korzeń jest jednocześnie odcinany, ponieważ poprzeczna linia osteotomii jest zbyt niska (zbyt blisko krawędzi tnącej lub twarzy). Dlatego należy ocenić możliwą pozycję końcówki korzenia. Metoda obejmuje: przedoperacyjne fotografowanie filmu rentgenowskiego w celu wykrycia pozycji i długości korzenia, a odnosząc się do danych o normalnej normalnej długości korzenia, obserwacja śródoperacyjna pokazuje, że kość wyrostka zębodołowego otoczona przez korzeń ma niewielkie uniesienie. Po oszacowaniu długości korzenia i położenia wierzchołka korzenia, poprzeczna linia osteotomii jest zaprojektowana w kierunku telecentrycznym końcówki korzenia od 4 do 5 mm (szczęka znajduje się powyżej wierzchołka korzenia szczęki, a żuchwa znajduje się poniżej czubka korzenia żuchwy). 6. Niepowiązana kość lub słabe gojenie kości Głównie z powodu słabego fiksacji, niewystarczającego kontaktu segmentu kostnego i słabego ukrwienia. Dlatego kość musi być dobrze zamocowana podczas i po operacji. Zasadniczo stosuje się mocowanie między kościami (mocowanie podwiązkowe lub mocne mocowanie wewnętrzne za pomocą mikropłytek), uzupełnione mocowaniem międzyosiowym, zawieszeniem i zewnętrznym stentem. Ponadto projekt osteotomii powinien uwzględniać maksymalizację ran kontaktowych, gdy segmenty kostne (bloki) są połączone, i zapobiegać nadmiernemu złuszczaniu tkanki miękkiej i tym podobnych podczas operacji.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.