Makroglobulinemia

Wprowadzenie do makroglobulinemii Nieprawidłowy wzrost IgM we krwi to makroglobulinemia. Choroba dzieli się na pierwotną i wtórną, a przyczyna pierwotnej makroglobulinemii jest nieznana, znana również jako makroglobulinemia Walsha. W tej chorobie występują pierwotne i wtórne punkty: niewyjaśniony wzrost lgM monoklonalnej nazywa się pierwotną makroglobulinemią (makroglobulinemia Waldenstroma), a lgM monoklonalny lub poliklonalny wtórny do innych chorób. Wzrost nazywa się wtórną makroglobulinemią. Objawy kliniczne pierwotnej makroglobulinemii są związane z wiekiem, niedokrwistością, skłonnością do krwawień i zespołem wysokiej lepkości. Rozpoznanie opiera się na obecności dużych ilości monoklonalnego IgG we krwi i naciekach limfoidalnych komórek plazmatycznych w szpiku kostnym. Choroba jest procesem przewlekłym, chemioterapia nie jest zalecana bez objawów klinicznych, a chemioterapia jest stosowana w chorobie postępującej. Podstawowa wiedza Odsetek chorób: 0,005% Osoby podatne: brak określonej populacji Tryb infekcji: niezakaźny Powikłania: niedokrwistość, chłoniak, białaczka

Przyczyna makroglobulinemii

Czynniki genetyczne (40%):

Makroglobulinemia stanowi około 2% wszystkich nowotworów hematologicznych i jest rzadką chorobą. Częstość występowania rasy białej jest większa, podczas gdy pochodzenie afrykańskie stanowi jedynie 5% wszystkich pacjentów z makroglobulinemią. Istnieje wiele doniesień na temat chorób rodzinnych, w tym makroglobulinemii i innych generacji zaburzeń limfoproliferacyjnych B, a czynniki genetyczne są ważne. Badanie i obserwacja 181 pacjentów z makroglobulinemią, około 20% członków ich rodzin pierwszego stopnia ma makroglobulinemię lub inne choroby komórek B, a zdrowi krewni są również podatni na inne choroby immunologiczne, z niską gamma globuliną we krwi. Objawy, hipergammaglobulinemia (szczególnie poliklonalne IgM), wytwarzają autoprzeciwciała (szczególnie dla tarczycy) i zwiększają liczbę aktywnych komórek B. Czy jest to związane z czynnikami środowiskowymi, nie jest pewne.

Zakażenie (35%):

Przewlekła stymulacja antygenowa spowodowana chorobami autoimmunologicznymi lub szczególnym narażeniem zawodowym nie jest wyraźnie związana z makroglobulinemią. Nie wiadomo, czy wiąże się to z infekcją wirusową. Wciąż trwa debata na temat korelacji między HCV, HHV-8 a makroglobulinemią.

Patogeneza

Chociaż wiele badań w dziedzinie genetyki ma ograniczoną liczbę przypadków, wykazano również, że istnieje wiele liczb chromosomów lub nieprawidłowości strukturalne u pacjentów z makroglobulinemią.

Częstą liczbą nieprawidłowości są delecje chromosomów 17, 18, 19, 20, 21, 22, X i Y, a także odnotowano wzrost liczby chromosomów 3, 4 i 12. Usunięcie 6q21-22 występuje u 40-90% pacjentów z makroglobulinemią, szczególnie u pacjentów z wywiadem rodzinnym. Region ten może zawierać kilka genów supresorowych nowotworów, z których BLIMP-1 jest głównym genem regulatorowym zaangażowanym w różnicowanie limfoplazmatyczne.

Jednak makroglobulinemia nie ma rekombinacji genu przełączającego lgH, a to odkrycie można wykorzystać do identyfikacji makroglobulinemii i szpiczaka lgM z rekombinacją przełączającą lgH jako główną cechą. Makroglobulinemia Klonalne komórki B szpiku kostnego różnią się od małych limfocytów z dużą ilością złogów immunoglobulin na powierzchni do komórek limfoplazmy, a następnie do klonów dojrzałych komórek plazmatycznych zawierających immunoglobuliny w cytoplazmie. .

Czasami klonalne komórki B można wykryć w limfocytach B krwi obwodowej, a ich liczba jest zwiększona u pacjentów z lekoopornością lub postępem choroby. Te klonalne komórki krwi mają specjalną zdolność do automatycznego różnicowania się w komórki plazmatyczne podczas hodowli in vitro.

Zapobieganie makroglobulinemii

Leczenie tej choroby zależy od ciężkości stanu pacjenta, a różne sposoby leczenia są podawane w różnych momentach. Jeśli pacjent jest bezobjawowy, może pozostać stabilny przez wiele lat bez leczenia i wymagana jest jedynie ścisła obserwacja. Wczesne leczenie objawowe pacjentów z własną chorobą jest niezbędnym sposobem zmniejszenia śmiertelności i przedłużenia przeżycia.

Powikłania makroglobulinemiczne Powikłania niedokrwistość białaczka chłoniaka

Głównymi powikłaniami były postęp choroby, niedokrwistość, krwotok, infekcja, a niektórzy pacjenci zmarli z powodu ostrej białaczki szpikowej z powodu rozwoju rozlanego chłoniaka wielkokomórkowego (zespół Richtera).

Objawy makroglobulinemii częste objawy tendencja do krwawień utrata masy ciała zmęczenie przewlekła niewydolność nerek powiększenie węzłów chłonnych lepkość krwi zwiększona małopłytkowość zaburzenia widzenia

U pacjentów w podeszłym wieku występuje niedokrwistość, krwotok, nadmierna lepkość, niewydolność nerek itp., A także wspólne zmęczenie, osłabienie, utrata masy ciała i inne objawy.

Częściej u mężczyzn, ze średnią wieku 63 lat. Typowe objawy to zmęczenie, osłabienie, utrata masy ciała, epizody krwawienia i zespół wysokiej lepkości.

Badanie fizykalne ujawniło limfadenopatię, powiększenie wątroby i śledziony, plamę i krwotok z błony śluzowej, obwodową neuropatię czuciową oraz zjawisko Raynauda.

Anemia jest najczęstszym objawem klinicznym, u 80% pacjentów występuje niedokrwistość w momencie rozpoznania. Przyczyny niedokrwistości są różne, w tym hamowanie funkcji krwiotwórczych, przyspieszenie niszczenia krwinek czerwonych i utrata krwi.

Krwotok często objawia się jako krwotok z nosa, jamy ustnej, plamica skóry oraz krwotok trzewny lub mózgowy w zaawansowanym stadium. Krwotok jest spowodowany połączeniem monoklonalnego IgG z różnymi czynnikami krzepnięcia lub pokrywaniem powierzchni płytek krwi, wpływając na funkcję czynników krzepnięcia krwi i płytek krwi.

Zespół nadmiernej lepkości występuje, gdy lepkość surowicy jest ponad 4 razy większa niż normalna. Typowe objawy to ból głowy, zaburzenia widzenia, zaburzenia psychiczne, takie jak splątanie lub demencja, a zmiany świadomości mogą prowadzić do śpiączki, ataksji lub oczopląsu.

Zastoinowa niewydolność serca.

Okulistyka bada zmiany w żyłach siatkówki i kiełbasach, krwotok siatkówki i obrzęk brodawczaka.

Zmiany w układzie nerwowym mogą mieć obwodową neuropatię i zlokalizowane uszkodzenie centralnego układu nerwowego. Neuropatia obwodowa jest najczęstsza, uczucie kończyn i dyskinezy są symetryczne, dysfunkcja czuciowa jest często ważniejsza niż dyskineza, objawy kończyn dolnych często pojawiają się jako pierwsze i często cięższe niż kończyny górne. Częstość występowania niewydolności nerek w tej chorobie jest znacznie mniejsza niż w przypadku szpiczaka mnogiego, a białkomocz w tym tygodniu jest również rzadki.

Badanie makroglobulinemii

Chorobę należy sprawdzić w następujący sposób:

Rutynowe badanie krwi, rutynowe badanie szpiku kostnego, barwienie cytochemiczne, badanie immunologiczne w surowicy, szybkość sedymentacji erytrocytów, badanie moczu, badanie czynności nerek, badanie krioglobulinowe, biopsja tkanek.

Badanie laboratoryjne: podwyższone stężenie lgM w surowicy (zwykle> 30 mg / ml), 75% przypadków monoklonalnego lgM ma łańcuch lekki κ, normalną lub zmniejszoną immunoglobulinę w surowicy, większość pacjentów z podwyższoną lepkością w surowicy, ale tylko 20 % miało zespół dużej lepkości, 80% pacjentów miało normalne komórki z normalną niedokrwistością pigmentową, a większość pacjentów nie miała znaczącego zmniejszenia liczby białych krwinek i płytek krwi w momencie diagnozy. Komórki B guza są monoklonalnymi i wyrażają antygeny powierzchniowe komórek B (takie jak CD19, CD20, CD24), a komórki B guza wyrażają także CD5, CD10 (CALLA), CD11b, CD9.

Biopsja szpiku kostnego jest powszechna: naciekają limfocyty, plazmocytoidalne limfocyty lub komórki plazmatyczne. Wydłużony czas trombiny, czas protrombinowy i czas częściowej tromboplastyny ​​aktywowanej można wydłużyć. Chociaż białkomocz jest powszechny w tym tygodniu, tylko 3% pacjentów przekracza 1 g / dobę, co ma niewielkie znaczenie. Około 60% pacjentów z makroglobulinemią ma podwyższone stężenie b2-mikroglobuliny (3 mg / l).

Diagnoza i diagnoza makroglobulinemii

Kryteria diagnostyczne

Manifestacja kliniczna

(1) Pacjenci w podeszłym wieku z niewyjaśnioną niedokrwistością i skłonnością do krwawień.

(2) Objawy ośrodkowego i / lub obwodowego układu nerwowego.

(3) Upośledzenie wzroku.

(4) Zjawisko Renault.

(5) Wątroba, śledziona i obrzęk węzłów chłonnych.

2. Badanie laboratoryjne

(1) Monoklonalne IgM w surowicy wynosi> 30 / L.

(2) Może wystąpić niedokrwistość, białe krwinki i trombocytopenia, a na obrzeżach może pojawić się niewielka liczba nietypowych komórek plazmatycznych.

(3) Naciek limfoidalnych komórek plazmatycznych w szpiku kostnym, wątrobie, śledzionie i węzłach chłonnych.

(4) Zwiększona lepkość krwi.

(5) Krwotok z dna oka lub żylaki.

W niektórych cięższych przypadkach należy je odróżnić od szpiczaka mnogiego, przewlekłej choroby krwi limfocytów i chłoniaka.

Materiały na tej stronie mają na celu ogólne wykorzystanie informacyjne i nie stanowią porady medycznej, prawdopodobnej diagnozy ani zalecanych metod leczenia.